Przejdź do zawartości

Stanisław Masior

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Stanisław Masior
Państwo działania

 Polska

Data i miejsce urodzenia

7 kwietnia 1912
Tarnobrzeg

Data śmierci

1993

Profesor nauk technicznych
Specjalność: technologia fermentacji
Alma Mater

Politechnika Lwowska

Doktorat

1947
Politechnika Wrocławska

Habilitacja

1950
Politechnika Wrocławska

Profesura

1968

Dziekan
Wydział

Chemii Spożywczej PŁ

Okres spraw.

1966–1968

Poprzednik

Jerzy Kroh

Następca

Bolesław Bachman

Odznaczenia
Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Medal Komisji Edukacji Narodowej Odznaka tytułu honorowego „Zasłużony Nauczyciel PRL”

Stanisław Masior (ur. 7 kwietnia 1912 w Tarnobrzegu, zm. w 1993) – polski technolog fermentacji, profesor Politechniki Łódzkiej.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

W 1935 roku ukończył studia na Wydziale Chemicznym Politechniki Lwowskiej. W latach 1935–1943 pracował w Katedrze Technologii Rolnej Politechniki Lwowskiej. Po wojnie kontynuował pracę jako zastępca kierownika Katedry Technologii Przemysłu Rolnego Politechniki Wrocławskiej, w której doktoryzował się w 1947 roku, zaś stopień doktora habilitowanego uzyskał w 1950 roku. Tytuł profesora zwyczajnego otrzymał w 1968 roku. W 1952 roku objął kierownictwo Katedry Technologii Fermentacji w Politechnice Łódzkiej, które pełnił do 1970 roku. Był dziekanem Wydziału Chemii Spożywczej PŁ w latach 1966–1968 i dyrektorem Instytutu Technologii Fermentacji i Mikrobiologii w latach 1970–1973. W latach 1938–1940 był wykładowcą w Szkole Gorzelniczej w Dublanach pod Lwowem i instruktorem Instytutu Przemysłu Fermentacyjnego w Warszawie na okręg Lwów. W latach 1946–1949 pełnił funkcję dyrektora Oddziału Chemii Technicznej Politechniki Wrocławskiej.

Ściśle współpracował z przemysłem fermentacyjnym. Wiele prac jego autorstwa lub współautorstwa z dziedziny piwowarstwa, winiarstwa, produkcji kwasów spożywczych, zostało wdrożonych i opatentowanych. Był autorem i współautorem ponad 90 publikacji, wypromował 10 doktorów. W uznaniu za swą działalność otrzymał m.in. Krzyż Oficerski i Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski, Medal Komisji Edukacji Narodowej i Odznakę Zasłużony Nauczyciel PRL[1].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Kto jest kim w Polsce 1984. Wyd. 1. Warszawa: Wydawnictwo Interpress, 1984, s. 601. ISBN 83-223-2073-6.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Ewa Chojnacka, Zbigniew Piotrowski, Ryszard Przybylski (red.): Profesorowie Politechniki Łódzkiej 1945–2005. Łódź: Wydawnictwo Politechniki Łódzkiej, 2006, s. 162.

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]