Stanisław Wilczyński (wachmistrz)

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Stanisław Wilczyński
Ilustracja
Stanisław Wilczyński Wachmistrz 2 Pułk Szwoleżerów Rokitniańskich
wachmistrz wachmistrz
Data i miejsce urodzenia

13 kwietnia 1899
Nowy Sącz

Data i miejsce śmierci

28 sierpnia 1976
Katowice

Przebieg służby
Lata służby

1914–1920

Siły zbrojne

Wojsko Polskie

Jednostki

2 pułk szwoleżerów

Główne wojny i bitwy

bitwa o Lwów
I powstanie śląskie
wojna polsko-bolszewicka

Odznaczenia
Odznaka honorowa za Rany i Kontuzje
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Walecznych (1920–1941, trzykrotnie) Krzyż na Śląskiej Wstędze Waleczności i Zasługi I stopnia Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921 Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości

Stanisław Wiktor Wilczyński (ur. 13 kwietnia 1899 w Nowym Sączu, zm. 28 sierpnia 1976 w Katowicach) – polski mistrz fryzjerski, wachmistrz Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się 13 kwietnia 1899 w Nowym Sączu, ówczesnym mieście powiatowym Królestwa Galicji i Lodomerii, w rodzinie Stanisława i Józefy z Dobrowolskich[1]. W rodzinnym mieście ukończył szkołę powszechną, a później nauczył się fryzjerstwa. W latach 1914–1917 był członkiem Związku Strzeleckiego[2]. W listopadzie 1918 rozpoczął służbę w Wojsku Polskim. Uczestniczył w odsieczy Lwowa. Od stycznia 1919 służył w 2 szwadronie 2 pułku szwoleżerów, a w sierpniu razem z pułkiem brał udział w walkach podczas I powstania śląskiego[3]. W styczniu 1920 brał udział w odzyskiwaniu Pomorza, a od marca 1920 bił się na froncie podczas wojny polsko-bolszewickiej. Szczególne zasługi odniósł w czerwcu 1920 walcząc pod Gorodnicą i Zwiahlem, gdzie przewożąc meldunki przeprawił się na drugą stronę rzeki Słucz i rozpoznał usytuowanie pozycji bolszewików. Za okazane męstwo odznaczony został Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari[4][3].

W 1924 rozpoczął pracę w prowadzonym przez siebie zakładzie fryzjerskim. Od 1938 w Krakowie pracował w urzędzie pocztowym, a od 1939 do 1945 prowadził własny sklep tytoniowy, który był również punktem kontaktowym Armii Krajowej[3]. Po 1945 zamieszkał w Katowicach, gdzie pracował i zmarł. Pochowany został na cmentarzu przy ul. Henryka Sienkiewicza[3].

Był żonaty z Jadwigą Kropką, z którą miał troje dzieci: Tadeusza (ur. 1923), Irenę (ur. 1925) i Mieczysława (ur. 1927)[3][5].

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

30 maja 1936 Komitet Krzyża i Medalu Niepodległości odrzucił wniosek o nadanie mu tego odznaczenia „z powodu braku pracy niepodległościowej”[9].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. a b Kolekcja ↓, s. 1.
  2. a b c d e Kolekcja ↓, s. 3.
  3. a b c d e f Polak (red.) 1993 ↓, s. 230.
  4. Mniszek i Rudnicki 1929 ↓, s. 38.
  5. Kolekcja ↓, s. 2.
  6. Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2023-04-21]..
  7. Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2023-04-21]..
  8. Kolekcja ↓, s. 1 foto.
  9. Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2023-04-21]..

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]