2 Pułk Szwoleżerów Rokitniańskich

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Skocz do: nawigacja, szukaj
Ten artykuł dotyczy 2 Pułku Szwoleżerów Rokitniańskich. Zobacz też: 2 Pułk Szwoleżerów – stronę ujednoznaczniającą.
2 Pułk Szwoleżerów
Ilustracja
Historia
Państwo  II Rzeczpospolita
Sformowanie 1915
Rozformowanie 1939
Nazwa wyróżniająca Rokitniańskich
Tradycje
Święto 13 czerwca
Nadanie sztandaru 17 września 1934[1]
Rodowód 2 Pułku Ułanów Legionów Polskich
Dowódcy
Pierwszy mjr Juliusz Ostoja-Zagórski
Ostatni ppłk dypl. Józef Trepto
Działania zbrojne
I wojna światowa, wojna polsko-bolszewicka, II wojna światowa (kampania wrześniowa)
Organizacja
Dyslokacja Starogard Gdański
Rodzaj sił zbrojnych Wojska lądowe
Rodzaj wojsk kawaleria
Podległość 5 Brygada Kawalerii
Pomorska Brygada Kawalerii

2 Pułk Szwoleżerów Rokitniańskich – oddział kawalerii Legionów Polskich i Wojska Polskiego.

Rodowód pułku[edytuj]

Mundur ułana 2 Pułku Ułanów Legionów Polskich
 Osobny artykuł: Szarża pod Rokitną.

Pierwsze zawiązki polskiej jazdy powstały w Oddziałach Konnych lwowskiego i krakowskiego „Sokoła” w zaborze austriackim. Niezależna od formacji sokolich organizacja „Strzelec” utworzyła konny oddział, który potem otrzymał nazwę 1 Szwadronu Kawalerii Legionów. Oprócz tego w Krakowie zawiązały się dwa konne oddziały, 2 i 3 szwadron kawalerii Legionów, które w czerwcu 1915 r. połączyły się tworząc Dywizjon Kawalerii Legionów. Również w tym samym miesiącu koło Piotrkowa sformowano 5 i 6 szwadron kawalerii. Z tych szwadronów, oraz oddziału karabinów maszynowych i patrolu telefonicznego w październiku 1915 r. zorganizowany został II Dywizjon Kawalerii LP. 10 listopada 1915 r. doszło do połączenia się tych dwóch dywizjonów i powstał wówczas 2 Pułk Ułanów Legionów Polskich. Początkowo w skład jego wchodziły 4 szwadrony, a szwadron składał się z 4 plutonów po 24 ułanów każdy. Manifest dwóch cesarzy, niemieckiego i austriackiego z 5 listopada 1916 r. zapoczątkował kryzys w szeregach Legionów. Pułk ułanów odmówił złożenia przysięgi na wierność cesarzowi i 18 lutego 1918 r. został rozwiązany. Po upadku Austrii odrodził się w Krakowie 2 listopada 1918 r. jako 2 Pułk Ułanów Wojska Polskiego.

2 Pułk Szwoleżerów, wiosna 1919, Pruchna, miejsce postoju dowództwa szwadronu technicznego

Pułk w walce o granice[edytuj]

Bazą organizacyjną odradzającego się 2 pułku ułanów Wojska Polskiego stały się koszary na Zakrzówku pod Krakowem. Nowo sformowany i uzbrojony oddział wysyłano na front. 9 listopada 1918 r. jako pierwszy wyruszył pluton, który walczył pod Lwowem, Stawczanami, Basiówką i Bartałowem. W czerwcu 1919 r. powrócił do pułku już jako szwadron. Na front do Małopolski Wschodniej w dniu 3 grudnia 1918 r. wyruszył półszwadron, a w styczniu 1919 r. wyruszyły pozostałe szwadrony. Pułk jako zasłużony w bojach legionowych 1 stycznia 1919 r. otrzymał „gwardyjskie” miano – 2 Pułk Szwoleżerów. 3 i 4 szwadron, jako dywizjon, odeszły z pułku 30 stycznia 1919 r. na front cieszyński, gdzie pełniły służbę zwiadowczą i brały udział w akcjach pod Skoczowem i Kończycami. Dozorowały również linię Wisły. Szwadron zapasowy pułku został w marcu 1919 r. przeniesiony do Brzezia pod Włocławkiem.

20 czerwca 1919 roku Minister Spraw Wojskowych, generał porucznik Józef Leśniewski dla upamiętnienia szarży pod Rokitnem nadał pułkowi nazwę „2 Pułk Szwoleżerów Rokitniańskich”[3]. Koncentracja wszystkich oddziałów pułku nastąpiła w sierpniu 1919 r. w Bielsku, oraz rejonie Bolska Cieszyńskiego i wówczas pułk zaczął działać jako całość. W październiku transportami kolejowymi przerzucono pułk w rejon Lipna na Kujawach. 23 października 1919 r. utworzono Front Pomorski, którego zadaniem było przejmowanie Pomorza z rąk zaborcy pruskiego. W drugiej fazie organizacji w skład Brygady Jazdy wszedł również 2 Pułk Szwoleżerów Rokitniańskich. W styczniu 1920 r. pułk przekroczył w rejonie Dobrzynia dawną granice niemiecką i maszerował na kierunku: Dobrzyń – Golub – Wąbrzeźno – Grudziądz – Bytoń, oraz 29 stycznia 1920 r. pod Zblewem na kierunku: Kościerzyna – Kartuzy – Wejherowo – Puck. Podczas przejmowania Pomorza pułk szedł triumfalnym marszem przy niekończących się owacjach i gościnności okazywanej przez ludność polską.

Szwadron honorowy reprezentował pułk podczas uroczystości zaślubin Polski z Bałtykiem w Pucku w dniu 10 lutego 1920 r., a dwa dni później również w Gdyni. Przez dwa miesiące pułk stacjonował w rejonie Wejherowa, Redy i Żarnowca osłaniając granicę z Niemcami i z Wolnym Miastem Gdańskiem. W dniach 10–17 kwietnia 1920 r. pułk przetransportowano na Front Ukraiński, do Galicji Wschodniej. Pułk liczył wówczas około 800 szabel i w dniach 20–27 kwietnia brał udział w ataku na Koziatyn, trzykrotnie nacierając na dworzec kolejowy w tej miejscowości. W rejon ten w maju 1920 r. przybyły oddziały Armii Konnej Siemiona Budionnego, z którymi w czerwcu pułk musiał walczyć.

Delegacji pułku w lipcu 1920 r. został w Krakowie na Wawelu wręczony sztandar pułkowy, z którym uczestniczył w dalszych walkach pod Szczurowicami ( 26 lipca ), Klekotowem ( 3 sierpnia ) i Radziechowem (13 sierpnia). Pułk brał udział w 33 ważniejszych i większych akcjach, a swój szlak bojowy zakończył 10 października 1920 r. udziałem w zdobyciu Korostenia. Straty pułku w kampanii 1920 r. oblicza się na 113 poległych, w tym 6 oficerów, 21 podoficerów i 86 szwoleżerów.

Pułk w okresie pokoju[edytuj]

2 Pułk Szwoleżerów defiluje w Pucku w 1934 r. przed gen. Orlicz-Dreszerem

W listopadzie 1920 r. dowództwo pułku, 1 szwadron i szwadron CKM oraz plutony łączności i pionierów przedyslokowane zostały do Bielska, do Bochni przegrupował się 3 i 4 szwadron, do Pszczyny 1 szwadron.

W szwadronach dobrano konie maściami. W l szwadronie były kasztany, w drugim – jasnogniade i gniade, w trzecim – ciemnogniade, czwartym – szarogniade i kare, w plutonie łączności i w plutonie pionierów – szpakowate, a w orkiestrze – siwe i szpakowato-żelaziste[4].

W kwietniu 1926 r. 65 Pułk Piechoty opuścił Starogard na Kociewiu. Od czerwca poszczególne szwadrony 2 Pułku zajmowały zwolnione koszary. W marcu 1930 r. ze Starogardu do Tczewa przeszedł 2 batalion strzelców. Pułk koszary przejął i tym samym po raz drugi poprawił swoje warunki bytowe.

Latem 1937 r. odbyła się w pułku inspekcja. Gen. Wieniawa-Długoszowski wysoko ocenił działanie szwadronów w polu, wysoki stan dyscypliny żołnierskiej oraz ład w izbach szwoleżerskich. Wyraził przekonanie, że starogardzcy szwoleżerowie „nie zawiodą w potrzebie”.

Sport w pułku to przede wszystkim biegi długodystansowe koni i konkursy hippiczne. W biegach duże sukcesy odnosili: płk Rudolf Rupp, rtm. Józef Młodecki, rtm. Tadeusz Kuźmiński i rtm. Konstanty Smolikowski. Do czołówki jeźdźców konkursowych należeli: mjr Michał Woysym-Antoniewicz i mjr Henryk Dobrzański.

W ramach walki z analfabetyzmem dla rekrutów organizowano kursy dokształcające. Szwoleżerów szkolono również na kursach zawodowych. Największą popularnością cieszyły się kursy rolnicze, ogrodnicze i spółdzielcze. Oficerowie pułku brali czynny udział w wykorzystaniu doświadczeń wojennych. Projektowali między innymi ujednolicone racje żywnościowe i sorty mundurowe. Proponowali odpowiednie struktury organizacyjne, pracowano nad nowelizacją regulaminów walki.

Ścisły był też kontakt dowództwa pułku z władzami miasta. W 1927 r. otwarto, dostępny dla mieszkańców Starogardu, gabinet historyczny. W 1928 r. część terenu należącego do pułku przeznaczono na boisko sportowe. Pomagano w budowie bursy gimnazjalnej. Zorganizowało też przedszkole dla dzieci z rodzin wojskowych. Święto pułkowe było zawsze okazją do manifestowania polskości Kociewia i całego Pomorza. W latach 1927, 1929 i 1934 do Starogardu przyjeżdżał prezydent RP Ignacy Mościcki.

Pułk organizował kolonie osadników w okolicach Klewania na Wołyniu. Weterani pułku osiedlili się w dwóch osadach „Rokitnianka” i „Szwoleżerów”. Delegacja pułku często odwiedzała Klewań, a osadnicy brali udział w uroczystościach w Starogardzie.

Pułk w kampanii wrześniowej[edytuj]

Podczas letniej koncentracji pomorskich jednostek w 1939 r. 2 pułk szwoleżerów przebywał w rejonie Czersk – Tuchola. W sierpniu wszedł w skład Grupy Operacyjnej „Czersk”. Pułk powrócił do Starogardu po otrzymaniu rozkazu o mobilizacji z 24 sierpnia 1939 r. gdzie przyjął rezerwistów, oraz otrzymał ludzi i konie z Centrum Wyszkolenia Kawalerii w Grudziądzu. Pułk liczył wówczas prawie 1100 szabel[5]. Nadwyżki etatowe skierowano do Ośrodka Zapasowego Brygady w Garwolinie.

W związku ze zbliżającą się wojną z Niemcami, Sztab Generalny w Warszawie postanowił utworzyć z dwóch dywizji piechoty i oddziałów towarzyszących tzw. Korpus Interwencyjny i skierować go na Pomorze. Koncentrującą się część tego Korpusu miały osłaniać Oddziały Wydzielone „Tczew”, „Wisła” i „Starogard”, którego trzon stanowił 2 pułk szwoleżerów wydzielony z Pomorskiej Brygady Kawalerii. Zadaniem pułku była osłona 27 DP od północy. Gdyby nieprzyjaciel zaczął napierać z północy, 2 pułk szwoleżerów miał go powstrzymać, cofając się na południe. Jednak do żadnych akcji nie doszło.

29 sierpnia dywizje piechoty wchodzące w skład Korpusu otrzymały rozkaz o wycofaniu się w rejon Koluszek koło Łodzi. 2 pułk szwoleżerów powrócił pod rozkazy dowódcy Pomorskiej Brygady Kawalerii.

Pułk walczył w składzie PBK

30 sierpnia pułk po opuszczeniu koszar w Starogardzie przeszedł na postój ubezpieczony i przyjął ugrupowanie: 2 szwadron w rejonie Swarożyna z zadaniem zamknięcia szosy Starogard – Tczew, 3 szwadron w rejonie Linowca z obowiązkiem zablokowania szosy Starogard – Godziszewo – Gdańsk. Kierunek Starogard – Skarszewy w rejonie rozwidlenia szos ze Starogardu do Bączka i Skarszew zamykał szwadron kolarzy. Reszta pułku jako odwód rozlokowała się w Nowej Wsi, Żabnie i Kręgu (1 szwadron), oraz Borzechowie (4 szwadron). Stanowisko dowodzenia pułkiem zorganizowano w Starogardzie.

31 sierpnia w rejonie Godziszewa patrol rozpoznawczy pułku z 3 szwadronu wziął do niewoli samochód z 3 żołnierzami niemieckimi, którzy zabłądzili i przekroczyli polską granicę.

1 września patrol pułku zabrał do niewoli 2 strażników niemieckich z posterunku granicznego Postołowie. Pułk postawiono w stan pogotowia marszowego. W nocy z 1 na 2 września saperzy pułku wysadzili most kolejowy na Wierzycy pod Nową Wsią, a II pluton kolarzy – wiadukt kolejowy pod Skarszewami.

2 września pułk otrzymał rozkaz marszu na południe. Opuścił rejon Starogardu zabierając ze sobą kilku ochotników. Po dwugodzinnym odpoczynku w Lubichowie ruszył do Osia przez Drewniaczki. W czasie marszu był atakowany przez samoloty niemieckie, co powodowało zamieszanie i opóźnienie w marszu. Wysłany patrol do torowania drogi przez Osie został ostrzelany. W miejscowości Dwór Sierosławek dowódca pułku zarządził odpoczynek. Do punktu przeznaczenia pozostało zaledwie 15 km. Około godz. 23:00 jednostkę postawiono w stan alarmowy, gdyż groziło jej odcięcie dalszej drogi. Na godz. 1:00 zarządzono zbiórkę oddziałów na szosie Drzycim – Dąbrówka. Na zbiórkę przybyło nieco ponad 300 szwoleżerów. Stanowiło to mniej niż połowę stanu ewidencyjnego pułku. Pozostali nie zdążyli lub pomylili drogę, a zaskoczona potem przez Niemców została odcięta. Dowódca pułku od obecnych odebrał przysięgę na sztandar i zarządził wymarsz oddziałów. Około 3:00 od dowódcy brygady otrzymał rozkaz osiągnięcia forsownym marszem rozwidlenia szos w Grucznie i tym samym osłonę drogi odwrotu w kierunku na Bydgoszcz. Szwadron kolarzy pułku jako straż przednia brygady, otrzymał zadanie opanowania wzgórza w rejonie Gruczna. Stąd ubezpieczać miał rejon ześrodkowania brygady od zachodu. 3 szwadron ubezpieczał przejście brygady na szosę Przechowo – Gruczno. Dalej działał jako jej południowa straż boczna. Szwadron kolarzy wypierał nieprzyjacielskie patrole z Gruczna. Na kolumnę marszową od czoła i ze wzgórza na zachód od Luszkowa nacierali Niemcy. Szwadron kolarzy zaatakował bagnetami piechotę niemiecką. Pod Topolinkiem słabe siły wroga zostały rozbite, natomiast pod Topolnem rozgorzał zacięty bój, gdzie dobrze spisał się szwadron kolarzy idący w straży przedniej. Poniósł on jednak duże straty i stanowił już tylko siłę ekwiwalentnego plutonu. Idący w straży tylnej pluton łączności i 3 szwadron zostały odcięte ponosząc duże straty w czasie marszu ku Wiśle. Część ludzi przeprawiła się na drugi brzeg i wieczorem dołączyła do pułku. Był wśród nich pluton 4 szwadronu. Brygada przy decydującym udziale pułku zdołała przebić się z Borów Tucholskich w rejon Bydgoszczy.

3 września na szosie Drzycim – Dąbrówka nie stawiły się na zbiórkę pułku: 1 szwadron, 4 szwadron (bez plutonu), szwadron ckm (bez plutonu), pluton pionierów, poczet sztandarowy, adiutantura pułku oraz tabory. Siły te stanowiły większość pułku tj. ponad 400 szwoleżerów, nie wliczając w to 2 szwadronu odkomenderowanego do osłony 2 batalionu strzelców. Pododdziały, które przybyły na wyznaczone miejsce zbiórki z opóźnieniem, już nikogo tam nie zastały. Część ruszyła na południe w rejon Przysierska. Zostały one zbombardowane i rozczłonkowały się. 1 szwadron z plutonem pionierów, adiutantem pułku i pocztem sztandarowym ruszył na południowy wschód, gdzie dołączył do oddziałów 9 DP i 16 pułku ułanów, z którymi zaczął współdziałać. Oddział ten walczył na tyłach wroga ponosząc straty. Część żołnierzy dostała się do niewoli. Reszta doszła w rejon Bydgoszczy i tam się rozwiązała. Sztandar pułkowy z 1934 r. został zakopany w rejonie Gródka nad Wdą. Szwadron ckm ruszył w kierunku Świecia, a po napotkaniu Niemców skręcił na północ w kierunku Grupy. W walkach ponosił straty i nocą z 3 na 4 września, porzucając sprzęt i konie w rejonie Bratwina, przeprawił się przez Wisłę i 6 września dotarł do Włocławka, do Ośrodka Zapasowego pułku. 4 szwadron (bez I plutonu) podczas przeprawy przez Wisłę w rejonie Świecia, atakowany przez lotnictwo i broń pancerną został rozbity. Za rzekę dotarły tylko nieliczne grupki szwoleżerów. Również (3 września) na przeprawę w Orzechowie szły tabory pułku. 2 szwadron idący od Swarożyna w straży tylnej 2 batalionu strzelców w rejon Świecia przybył 3 września około godz. 6:00 i wszedł do akcji bojowej na południe od Przechowa. I pluton walcząc z wrogiem umożliwił wycofanie się pozostałym dwóm plutonom przez Kosowo w rejon Bydgoszczy i dołączenia szwadronu do pułku. W Kosowie I pluton został okrążony przez Niemców, walcząc do ostatniego naboju. Ocaleli szwoleżerowie wpław przebyli Wisłę. Szwadron walczył z nadzwyczajnym męstwem, godnym pięknych tradycji pułku.

Od 4 do 6 września pododdziały pułku przebywały w Łęgowie. Zreorganizowano brygadę na Pułk Zbiorczy PBK. 2 pułk szwoleżerów uzupełniono do stanu dwóch szwadronów liniowych, plutonu ckm, szwadronu kolarzy (100 żołnierzy), plutonu łączności i działka ppanc. W dniach 4–6 września zreorganizowany już 2 pułk szwoleżerów otrzymał zadanie dozorowania Wisły na odcinku Solec Kujawski – Toruń, a 7 września pułk został z niego zwolniony. 2 pułk przeszedł do Aleksandrowa Kujawskiego i wówczas do niego dołączyły grupy szwoleżerów, które w Orzechowie przeszły na drugą stronę Wisły. Część szwoleżerów wcielono do pułku, a pozostałych odesłano do Ośrodka Zapasowego w Garwolinie.

Bitwa nad Bzurą

8 września pułk osiągnął rejon Izbicy, gdzie dowódca pułku nawiązał kontakt z dowódcą Armii „Poznań”. Pułk Zbiorczy Pomorskiej BK, w składzie którego działał 2 pułk szwoleżerów otrzymał zadanie wzięcia udziału w uderzeniu armii na skrzydła i tyły nieprzyjaciela. 9 września pułk nawiązał styczność z Podolską Brygadą Kawalerii, a 10 września prowadził rozpoznanie w rejonie Parzęczewa – Piaskowic w kierunku na Zgierz nad Bzurą. 11 września 3 szwadron i szwadron kolarzy otrzymały zadanie natarcia na Niemców obsadzających Górę Ozorkową (Góra Bona). Szwadron kolarzy zdobył wzgórze z zaskoczenia i utrzymał je, a 3 szwadron wyszedł na tyły wroga zagrażając jego stanowiskom dowodzenia. Niemieckie przeciwnatarcie zostało odparte, a zdobyty teren utrzymany. Był to jedyny udział pułku w tej kampanii w niewymuszonej kontrofensywie wielkiej jednostki organizacyjnej. W dniach 19–23 września resztki pułku przebijały się przez Puszczę Kampinoską do Warszawy. Wielu szwoleżerów zginęło w puszczy lub dostało się do niewoli. Część dostała się do Warszawy i brała udział w jej obronie. 2 pułk szwoleżerów przestał istnieć.

Rokitniańscy szwoleżerowie[edytuj]

Tablica umieszczona w Bazylice Św. Krzyża w Warszawie przy Krakowskim Przedmieściu 3
Ppłk Edward Strawiński
Płk Konstanty Drucki-Lubecki
Major Henryk Dobrzański

Na podstawie materiału źródłowego[6]:

Dowódcy pułku
Zastępcy dowódcy pułku (od 1938 – I zastępca dowódcy pułku)
Kwatermistrzowie (od 1938 – II zastępca dowódcy pułku)
  • mjr kaw. Tadeusz Łękawski (1930)
  • mjr kaw. Jan Skawiński (1939)
Oficerowie pułku

Obsada personalna w 1930 roku[edytuj]

  • ppłk. dypl. Konstanty Drucki-Lubecki – dowódca pułku
  • mjr Tadeusz Łękawski – kwatermistrz
  • mjr Marceli Stanisław Olszowski – dowódca szwadronu zapasowego
  • rtm. Włodzimierz Gilewski
  • rtm. Władysław Wiktor Jełowicki
  • rtm. Tadeusz Kuźmiński
  • rtm. Adam Stanisław Henryk Wilczek
  • rtm. Mieczysław Kozanecki
  • rtm. Adam Antoni Jordan-Stojowski
  • rtm. Jan Kazimierz Jastrzębski
  • por. Mieczysław Jerzy Rozwadowski
  • por. Józef Młynarski
  • por. Stanisław Adam Hamuliński
  • por. Mieczysław Mateusz Nestorowicz
  • por. Henryk Chodorowski
  • por. Stefan Franciszek Karwacki
  • por. Zygmunt Jan Muszyński
  • por. Bohdan Possart
  • por. Wiesław Zygmunt Słapa
  • por. Mieczysław Kazimierz Łoziński
  • por. Witold Linsenbarth
  • por. Witold Synoradzki
  • por. Jan Wróbel – oficer administracyjny
  • ppor. Aleksander Iwaszkiewicz

Obsada personalna pułku we wrześniu 1939 roku[edytuj]

  • dowódca pułku - ppłk dypl. kaw. Józef Trepto
  • zastępca dowódcy pułku - ppłk kaw. Tadeusz Łękawski
  • kwatermistrz - mjr kaw. Jan Skawiński
  • adiutant - rtm. Stefan Karwacki
  • dowódca szwadronu ckm - rtm. Roman Łoziński

Symbole pułkowe[edytuj]

Sztandar

Pułk posiadał trzy sztandary.

W lipcu 1920 r. na Wawelu delegacja 2 pułku szwoleżerów rokitniańskich otrzymała chorągiew. W środku prawej strony wyhaftowano podobiznę Matki Boskiej Częstochowskiej, poniżej herb Krakowa. Lewą stronę stanowił srebrny krzyż z napisem na górnym ramieniu PUŁK, poniżej cyfrę 2 i jeszcze niżej SZWOLEŻERÓW. Na bocznych ramionach słowa HONOR I OJCZYZNA. Pośrodku krzyża znajdował się orzeł z koroną w wieńcu laurowym. W rogach płatu wyhaftowano w wieńcach laurowych cyfry 2. Chorągiew towarzyszyła pułkowi w czasie walk o granice[1].

Sztandar ten towarzyszył również pułkowi w wojnie 1939 r. po zaprzestaniu walk został ukryty, a odnaleziony dopiero w 1973 r. we wsi Piotrów pod Sochaczewem.

W 1922 roku (?) pułk przejął też sztandar 2 pułku szwoleżerów Armii gen. Józefa Hallera[7].

11 sierpnia 1934 r. prezydent RP Ignacy Mościcki w Starogardzie wręczył pułkowi kolejny sztandar ufundowany przez społeczeństwo Krakowa[1]. Po prawej stronie płata, w wieńcu laurowym widniał napis: HONOR I OJCZYZNA. W rogach u góry z prawej strony wyhaftowano odznakę 2 p uł. LP, z lewej – herb miasta Krakowa, u dołu z prawej strony obraz Matki Boskiej Częstochowskiej, z lewej – odznakę 2 p.szwol. Pomiędzy ramionami krzyża wyhaftowano napisy: u góry ROKITNA 13 VI 1915, u dołu 11 VIII 1934, po bokach – z prawej strony KRAKÓW 2 XI 1918, z lewej KRAKÓW 11 VIII 1914. Lewa strona sztandaru zawierała m.in. godło państwowe z napisami na ramionach krzyża 2 SZWOL.

Po kampanii wrześniowej sztandar trafił w ręce Niemców. Do 1973 eksponowany był w Muzeum Historii w Berlinie. W tym właśnie roku przekazany został do Muzeum Wojska Polskiego w Warszawie[8].

Odznaki pułkowe

Odznaka 2 p.uł.Leg.

Odznaka została zatwierdzona Dz. Rozk. MSWojsk. nr 49, poz. 872 z 13 grudnia 1921 r. Stanowi ją tarcza, na której wpisano inicjał i numer 2 U. Na górze tarczy czapka szwoleżerska wojska Księstwa Warszawskiego etyszkietami zwisającymi na ramię tarczy. Oficerska – jednoczęściowa, wykonana w srebrze. Wymiary: 41×27 mm. Projekt: S. Filipowicz Wykonanie: Stanisław Lipczyński – Warszawa[9].

Odznaka koleżeńska

Odznaka zatwierdzona Dz. Rozk. MSWojsk. nr 49, poz. 872 z 13 grudnia 1921. Posiada kształt krzyża Orderu Virtuti Militari z ramionami emaliowanymi na biało o złoconych krawędziach. Na środku krzyża wizerunek czapki szwoleżerskiej emaliowanej na amarantowo i czarno oraz złocone pół-słońce. Na ramionach wpisano numer i inicjały 2 SzR oraz daty 1914 1915 1918. Między ramionami krzyża skrzyżowane lance z proporczykami w barwie białej z amarantowym paskiem pośrodku. Oficerska – dwuczęściowa, wykonana w tombaku złoconym, emaliowana. Wymiary: 41×41 mm. Projekt: Stanisław Lewicki Wykonanie: Józef Michrowski – Warszawa[9].

Odznaka pamiątkowa

Odznaka zatwierdzona Dz. Rozk. MSWojsk. nr 29, poz. 286 z 6 września 1926. Wykonanie jak odznaka koleżeńska; jednak bez dat na ramionach krzyża. Na dolnym ramieniu krzyża wpisano numer i inicjały 2 SzR. Dwuczęściowa – oficerska, wykonana w srebrze. Wykonanie: Stefan Cegiełka – Warszawa[9].

Proporczyk na lancach
Proporczyk na kołnierzach kurtek

Barwa
Proporczyk srebrny z amarantową żyłką pośrodku na patkach, biały z amarantową żyłką na lancach.

Czapki okrągłe, otok biały[10].

Żurawiejki

Zawsze byli bracią bitną,
Zwyciężyli pod Rokitną.

Rokitniańskie szwoleżery
Dzielnie kroczą przez bariery.
Sławny pułk, ma szwabskie gwery
Rokitniańskie szwoleżery.
Jeździec-Polak ma w naturze
Bić się w polu a nie w murze.
Kradną kury, kradną sery
Spod Rokitny szwoleżery.

Stowarzyszenie Szwadron 2 Pułku Szwoleżerów[edytuj]

Od 2006 r. działa w Starogardzie Gdańskim Stowarzyszenie Szwadron 2 Pułku Szwoleżerów Rokitniańskich. Stowarzyszenie kontynuuje tradycje i barwy 2 Pułku Szwoleżerów, uczestnicząc m.in. w corocznych obchodach święta pułku. Stowarzyszenie wystawia 12 osobowy pododdział konny w pełni umundurowany i wyposażony. 13 czerwca 2007 r. szwadron, podczas święta pułkowego organizowanego po raz pierwszy od zakończenia wojny, otrzymał sztandar będący wierną kopią sztandaru pułku z okresu międzywojennego.

Szwadron lub jego poczet sztandarowy uczestniczy w najważniejszych wydarzeniach związanych z historią kawalerii np. asysta pocztu podczas pogrzebu ks. prałata Zdzisława Peszkowskiego – kapelana Rodzin Katyńskich oraz współczesną kawalerią, a także utrzymuje kontakty z innymi pododdziałami konnymi kawalerii ochotniczej (8 Pułk Strzelców Konnych, 18 Pułk Ułanów Pomorskich).

Przypisy

  1. ↑ a b c Satora 1990 ↓, s. 180.
  2. ↑ Smaczny 1989 ↓, s. 140–141.
  3. ↑ Dziennik Rozkazów Wojskowych Nr 70 z 26 czerwca 1919 roku, poz. 2269.
  4. ↑ Józef Milewski: 2 Pułk Szwoleżerów Rokitniańskich. s. 10.
  5. ↑ Józef Milewski: 2 Pułk Szwoleżerów Rokitniańskich. s. 20.
  6. ↑ Historyczni dowódcy. 2szwol.pl. [dostęp 2014-12-10].
  7. ↑ Mijakowski i Rozdżestwieński 2012 ↓, s. 83.
  8. ↑ Satora 1990 ↓, s. 181.
  9. ↑ a b c Sawicki i Wielechowski 2007 ↓, s. 157–160.
  10. ↑ Dziennik Rozkazów MSWojsk. nr 6 z 24 lutego 1928 roku

Bibliografia[edytuj]

  • Józef Milewski: 2 Pułk Szwoleżerów Rokitniańskich. Warszawa: „Ajaks”, 1993. ISBN 83-85621-09-1.
  • Adam Mniszek, Klemens Rudnicki: Zarys historii wojennej 2-go Pułku Szwoleżerów Rokitniańskich. Warszawa: Zakłady Graficzne „Polska Zjednoczona”, 1929, seria: Zarys historii wojennej pułków polskich 1918-1920.
  • „Rocznik Oficerów Kawalerji 1930”, Nakładem „Przeglądu Kawaleryjskiego”, Warszawa 1930.
  • Kazimierz Satora: Opowieści wrześniowych sztandarów. Warszawa: Instytut Wydawniczy „Pax”, 1990. ISBN 83-211-1104-1.
  • Zdzisław Sawicki, Adam Wielechowski: Odznaki Wojska Polskiego 1918-1945. Katalog Zbioru Falerystycznego: Wojsko Polskie 1918-1939: Polskie Siły Zbrojne Na Zachodzie. Warszawa: Pantera Books, 2007. ISBN 978-83-2043299-2.
  • Henryk Smaczny: Księga kawalerii polskiej 1914-1947: rodowody, barwa, broń. Warszawa: TESCO, 1989. ISBN 83-00-02555-3.
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=2_Pułk_Szwoleżerów_Rokitniańskich&oldid=48960156”