Stefan Dąbek

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Stefan Dąbek
porucznik piechoty porucznik piechoty
Data i miejsce urodzenia

10 grudnia 1910
Kraków

Data i miejsce śmierci

22 września 1939
Łomianki

Przebieg służby
Lata służby

19291939

Siły zbrojne

Wojsko Polskie

Jednostki

70 Pułk Piechoty

Stanowiska

dowódca plutonu strzeleckiego
dowódca plutonu łączności

Główne wojny i bitwy

II wojna światowa
bitwa nad Bzurą
bitwa pod Łomiankami

Odznaczenia
Krzyż Walecznych (od 1941)
Grób por. Stefana Dąbka w Kiełpinie

Stefan Jan[1] Dąbek (ur. 10 grudnia 1910[2] w Krakowie, zm. 22 września 1939 w Łomiankach[3]) – porucznik piechoty Wojska Polskiego.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Stefan Jan Dąbek urodził się 10 grudnia 1910 w Krakowie, tam też w 1929 ukończył szkołę średnią. W latach 1929–1930 był słuchaczem Kursu Unitarnego w Szkole Podchorążych Piechoty w Rożanie, a w latach 1930–1932 słuchaczem Szkoły Podchorążych Piechoty w Ostrowie Mazowieckiej. 7 sierpnia 1932 Prezydent RP mianował go podporucznikiem ze starszeństwem z dniem 15 sierpnia 1932 i 226. lokatą w korpusie oficerów piechoty, a Minister Spraw Wojskowych wcielił do 70 pułku piechoty w Pleszewie. Z dniem 1 września 1932 został wyznaczony na stanowisko dowódcy plutonu strzeleckiego[4]. 1 marca 1935 awansował na porucznika ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1935 i 206. lokatą w korpusie oficerów piechoty[5]. Dodatkowo ukończył w Centrum Wyszkolenia Łączności kurs specjalistyczny w zakresie łączności, zostając dowódcą plutonu łączności w 70 pp. W 1935 przeżył osobisty dramat w życiu prywatnym, gdy już po ustaleniu daty ślubu jego narzeczona, Marta Zdziebkowska zmarła podczas operacji.

W okresie od października 1937 do lutego 1938 por. Stefan Dąbek wraz z dowódcą 70 pp płk. Alfredem Konkiewiczem oraz jego I zastępcą ppłk. Aleksandrem Kiszkowskim brał udział w VI Dywizyjnym Kursie Instruktorskim dla oficerów 17 Dywizji Piechoty[6].

Po wybuchu II wojny światowej walczył z Niemcami na szlaku bojowym macierzystego 70 pp, dowodząc plutonem łączności m.in. w bitwie nad Bzurą, następnie w bojach odwrotowych. Po rozbiciu pułku nad dolną Bzurą (w dniu 19 września 1939 roku – w wyniku ciężkich i krwawych walk)[6], kiedy wielu żołnierzy poległo lub trafiło do niewoli, zdołał przedostać się do Puszczy Kampinoskiej, próbując przebić się do oblężonej stolicy.

W nocy 21/22 września pod Łomiankami zebrał się oddział uczestników bitwy nad Bzurą liczący ponad 1800 żołnierzy. Grupa ta, w której znajdował się zapewne por. Stefan Dąbek, pod bezpośrednim dowództwem gen. Mikołaja Bołtucia uderzyła na Łomianki. W dniu 22 września podczas próby przebicia się do Warszawy w rejonie Palmir wywiązała się krwawa i wielogodzinna bitwa pod Łomiankami Górnymi. Natarcie polskie załamało się, a gen. Mikołaj Bołtuć zginął w walce, osobiście prowadząc żołnierzy do ataku na bagnety. Wówczas też poległ por. Stefan Dąbek.

Został pochowany na cmentarzu w Kiełpinie[7], gm. Łomianki wraz z żołnierzami z oddziałów Armii „Poznań” i „Pomorze” w wydzielonej kwaterze wojennej żołnierzy WP poległych we wrześniu 1939. Jeden z niewielu zidentyfikowanych, został upamiętniony imienną tabliczką epitafijną na krzyżu wraz ze zdjęciem.

W listopadzie 1966 r. został pośmiertnie odznaczony Krzyżem Walecznych za okazane męstwo na polu walki i całokształt walk w kampanii 1939.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. KPŻP; Głowacki 1985; Kaczmarek 2008, s. 26.
  2. Głowacki 1985, s. 374; Kaczmarek 2008; błędnie podane w KPŻP: 10 grudnia 1918.
  3. KPŻP; Głowacki 1969; Kaczmarek 2008, s. 26; lub pod Łomiankami według Głowacki 1985, s. 374.
  4. Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 9 z 15 sierpnia 1932 roku, s. 345, 353.
  5. Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 3 z 4 marca 1935 roku, s. 13.
  6. a b Michał Kaczmarek „70 Pleszewski Pułk Piechoty w fotografii”, wyd. Agencja Sarbinowski, Pleszew 2009, s. 9, 15, 23, 67-68.
  7. KPŻP lub Kiełpin Poduchowy, cmentarz łomiankowski / cmentarz w Kiełpinie pod Łomiankami – Głowacki 1985, s. 248, 250 / Kaczmarek 2008; błędnie: Łomianki – Głowacki 1969, Aneks 2 – s 165.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Księga pochowanych żołnierzy polskich poległych w II wojnie światowej, t. I, Żołnierze września A-M, kom. red. B. Affek-Bujalska i in., wstęp i red. nauk. E. Pawłowski, Pruszków 1993, s. 157 (dalej: KPŻP).
  • Bauer P., Polak B., Armia Poznań w wojnie obronnej 1939, Poznań 1982, s. 474 (dalej: Bauer, Polak 1982).
  • Głowacki L., 17 Wielkopolska Dywizja Piechoty w kampanii 1939 roku, Lublin 1969, Aneks 1 – s. 149, Aneks 2 – s 165, Aneks 4 – s. 180 (dalej: Głowacki 1969).
  • Głowacki L., Obrona Warszawy i Modlina na tle kampanii wrześniowej 1939, wyd. V popr. i uzup., Warszawa 1985, s. 250 i 374 (dalej: Głowacki 1985).
  • Kaczmarek M., Nieznane losy poległych żołnierzy pleszewskiego 70 pułku piechoty, Pleszew 2008, s. 11-12, 26 (dalej: Kaczmarek 2008).

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]