Stefan Rachoń
Stefan Rachoń (ur. 4 stycznia 1906 w Ostrowie[1], zm. 3 sierpnia 2001 w Olsztynie) – polski dyrygent i skrzypek.
W 1933 roku ukończył Konserwatorium Warszawskie w klasie skrzypiec, podczas studiów grał jako taper w kinach międzywojennej Warszawy. Oficjalnie debiutował w 1930 roku na antenie Polskiego Radia w audycji Kącik młodych talentów. W tym samym roku otrzymał propozycję utworzenia radiowej orkiestry rozrywkowej. W okresie II wojny światowej grał z zespołem w okupowanej Warszawie. W 1944 roku współpracował z orkiestrami w Krakowie i Lublinie. Grał również muzykę ilustracyjną do niemych filmów w lubelskich kinach. Po powrocie do Warszawy w 1945 roku utworzył pierwszą powojenną orkiestrę Polskiego Radia przemianowaną później na Orkiestrę Polskiego Radia i Telewizji. Dyrygował nią do 1980 roku. Radiowe studio M-1, w którym pracowała orkiestra było przez długie lata miejscem radiowych debiutów polskich piosenkarzy. Stefan Rachoń dokonał z orkiestrą radiową ok. dziesięciu tysięcy nagrań muzyki symfonicznej, operowej, operetkowej i rozrywkowej.
Przykładowe płyty:
- Muza SX-0228 Słowik Warszawy-Bogna Sokorska,
- Muza X-0316 Franz Lehár – Fragmenty operetek, (współuczestniczył dyr. Karol Stryja),
- Muza SX-1041 Wanda Polańska – sopran (współuczestniczył dyr. Jan Pruszak).
Był przyjacielem i pomocnikiem-doradcą Ireny Santor.
Orkiestra odbywała liczne tournées zagraniczne, m.in. do ówczesnych ZSRR, NRD, Anglii, Czechosłowacji i Węgier.
W latach 90. XX wieku otrzymał wraz z innymi sławnymi polskimi dyrygentami od Telewizji Polskiej "Złotą batutę". Został odznaczony Krzyżem Komandorskim z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski (2000)[2].
Zmarł nagle w olsztyńskim Szpitalu Wojewódzkim[3]. Pochowany został na Cmentarzu Powązkowskim w Warszawie.
- ↑ http://urzedow.pl/gzu02/28.htm, Informacja o miejscu urodzenia
- ↑ M.P. z 2001 r. nr 4, poz. 78
- ↑ Zmarł Stefan Rachoń.