Strzępiak żółtoblaszkowy
| |
| Systematyka | |
| Domena | |
|---|---|
| Królestwo | |
| Typ | |
| Klasa | |
| Rząd | |
| Rodzina | |
| Rodzaj | |
| Gatunek |
strzępiak żółtoblaszkowy |
| Nazwa systematyczna | |
| Inocybe relicina (Fr.) Quél. Fl. mycol. France (Paris): 104 (1888) | |
Strzępiak żółtoblaszkowy (Inocybe relicina (Fr.) Quél.) – gatunek grzybów należący do rodziny strzępiakowatych (Inocybaceae)[1].
Systematyka i nazewnictwo[edytuj | edytuj kod]
Pozycja w klasyfikacji według Index Fungorum: Inocybe, Inocybaceae, Agaricales, Agaricomycetidae, Agaricomycetes, Agaricomycotina, Basidiomycota, Fungi[1].
Po raz pierwszy zdiagnozował go w 1821 r. Elias Fries nadając mu nazwę Agaricus relicinus. Obecną, uznaną przez Index Fungorum nazwę nadał mu Lucien Quélet w 1888 r.[1]
- Agaricus relicinus Fr. 1821
- Astrosporina relicina (Fr.) J. Schröt. 1889
Nazwę polską zaproponował Władysław Wojewoda w 2003 r. Andrzej Nespiak w monografii polskich strzępiaków nie opisał tego gatunku[3].
Morfologia[edytuj | edytuj kod]
Średnica 2–4 (5) cm. Powierzchnia czerwonawo-brązowa z ciemnobrązowymi, wełnisto-filcowatymi łuseczkami na biało-brązowym, ochrowo-brązowym do ochrowo-żółtego tle. Na środku ciemnobrązowa, jaśniejsza ku brzegom. Za młodu pokryty brązowymi resztkami osłony. Kształt początkowo półkulisto-stożkowy, później rozpłaszczony z niewielkim garbkiem[4].
Wąsko przyrośnięte, brzuchate i gęste, u młodych owocników mocno żółte, u starszych oliwkowo-brązowe[4].
Cylindryczny, pełny, równomiernie gruby na całej długości, czasami przy podstawie nieco poszerzony. Powierzchnia biaława, brązowiejąca ku podstawie, łuseczkowata[4].
Białawy lub brudnobiały, o zapachu spermy, w smaku łagodny[4].
- Cechy mikroskopowe
Zarodniki brązowe, o średnicy 6–7 µm, z kilkoma wyraźnymi, trójkątnymi lub czworokątnymi guzkami. Cystydy o długości do 110 µm i ściankach grubości około 1 µm. Brak reakcji z KOH[4].
Występowanie i siedlisko[edytuj | edytuj kod]
Znane jest występowanie strzępiaka żółtoblaszkowego w niektórych krajach Europy[5]. W piśmiennictwie naukowym na terenie Polski do 2003 r. podano cztery stanowiska – wszystkie już historyczne (1889, 1900 r.)[6]. Obecne występowanie tego gatunku w Polsce jest nieznane[6].
Grzyb mikoryzowy. Występuje na ziemi w lasach świerkowych, w wilgotnych, podmokłych miejscach, głównie w chłodniejszych regionach, od wczesnego lata do jesieni[4].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c Index Fungorum [online] [dostęp 2020-03-29] (ang.).
- ↑ Species Fungorum [online] [dostęp 2020-03-29].
- ↑ Andrzej Nespiak, Grzyby. Tom XIX. Strzępiak (Inocybe), Warszawa – Kraków: Wydawnictwo Uniwersytetu Marie Curie Skłodowskiej, 1990, ISBN 83-01-08749-8
- ↑ a b c d e f Gelbblättriger Risspilz [online] [dostęp 2020-03-29].
- ↑ Discover Life [online] [dostęp 2020-03-29] (ang.).
- ↑ a b Władysław Wojewoda, Checklist of Polish Larger Basidiomycetes. Krytyczna lista wielkoowocnikowych grzybów podstawkowych Polski, Kraków: W. Szafer Institute of Botany, Polish Academy of Sciences, 2003, ISBN 83-89648-09-1