T-484
 „Mujo Ulqinaku” (M-111) w 2007 r. | |
| Klasa | |
|---|---|
| Typ | |
| Oznaczenie NATO |
T43 Class |
| Historia | |
| Stocznia | |
| Położenie stępki |
22 stycznia 1953 |
| Wodowanie |
15 października 1953 |
 MW ZSRR
| |
| Nazwa |
T-484 |
| Wejście do służby |
17 grudnia 1953 |
 Albania
| |
| Nazwa |
151, 360, 740, AS-341, M-221, M-111, „Mujo Ulqinaku” (od 2004 r.) |
| Wejście do służby |
23 listopada 1960 |
| Wycofanie ze służby |
przed 2015 |
| Dane taktyczno-techniczne | |
| Wyporność |
standardowa: 500 ton |
| Długość | |
| Szerokość |
8,5 m |
| Zanurzenie |
2,3 m |
| Napęd | |
| 2 silniki Diesla 9D o łącznej mocy 2200 KM 2 śruby | |
| Prędkość |
14 węzłów |
| Zasięg |
3800 Mm przy prędkości 10 węzłów |
| Uzbrojenie | |
| 4 działka kal. 37 mm V-11 L/70 (2 x II) 8 wkm kal. 12,7 mm (4 x II) 2 mbg BMB-1, 8-16 min | |
| Wyposażenie | |
| trał kontaktowy MT-2 trał magnetyczny TEM-52 2 trały akustyczne BAT-2 sonar Tamir-10 radary Lin’, Rym-K | |
| Załoga |
68 |
T-484 / Mujo Ulqinaku – radziecki, a następnie albański trałowiec z okresu zimnej wojny, jeden z dwóch zakupionych przez Albanię trałowców proj. 254K. Okręt został zwodowany 15 października 1953 roku w stoczni numer 363 w Leningradzie, a do służby w Marynarce Wojennej ZSRR przyjęto go 17 grudnia 1953 roku. W 1960 roku jednostka została zakupiona przez Albanię i weszła w skład Marynarki Wojennej 23 listopada tego roku. Okręt został wycofany ze służby przed 2015 rokiem.
Projekt i budowa[edytuj | edytuj kod]
Prace nad pełnomorskim trałowcem bazowym rozpoczęły się w ZSRR w 1943 roku, na bazie doświadczeń z budowy i eksploatacji trałowców proj. 58 i proj. 263[1]. Początkowo projektem zajmowało się biuro konstrukcyjne CKB-370, następnie CKB-17, a ostateczną koncepcję jednostki opracowało CKB-363 w 1946 roku[1]. Nowe okręty miały być zdolne do określania granic pól minowych i ich likwidacji, prowadzenia trałowań kontrolnych i rozpoznawczych, torowania przejść w polach minowych, eskortowania za trałami innych jednostek i stawiania min[1]. W 1947 roku rozpoczęto produkcję seryjną, budując łącznie ok. 180 okrętów w wersjach 254, 254K, 254M i 254A[1].
T-484 zbudowany został w stoczni numer 363 w Leningradzie[2]. Stępkę okrętu położono 22 stycznia 1953 roku, został zwodowany 15 października 1953 roku, a do służby w Marynarce Wojennej ZSRR wszedł 17 grudnia 1953 roku[2].
Dane taktyczno-techniczne[edytuj | edytuj kod]
Okręt jest dużym, pełnomorskim trałowcem[3]. Długość całkowita wynosi 58 metrów (54 metry na konstrukcyjnej linii wodnej), szerokość 8,5 metra i zanurzenie 2,3 metra[4][2][a]. Wyporność standardowa wynosi 500 ton, normalna 535 ton, pełna 569 ton, a maksymalna 602 tony[3][b]. Okręt napędzany jest przez dwa turbodoładowane czterosuwowe silniki Diesla 9D o łącznej mocy 2200 koni mechanicznych (KM)[3][2]. Dwuśrubowy układ napędowy pozwala osiągnąć prędkość 14 węzłów (maks. 8,3 węzła podczas trałowania)[3][2]. Zasięg wynosi 2200 Mm przy prędkości 14 węzłów, 3800 Mm przy 10 węzłach i 1500 Mm z trałem przy prędkości 7 węzłów[4]. Autonomiczność wynosi 7 dób[4].
Uzbrojenie artyleryjskie jednostki stanowią cztery działka kal. 37 mm L/70 V-11 (2 x II), z zapasem 1000 sztuk amunicji na lufę oraz osiem karabinów maszynowych kal. 12,7 mm L/79 (4 x II), z zapasem 2000 sztuk amunicji na lufę[4][2]. Broń ZOP stanowią dwa miotacze bomb głębinowych BMB-1 z zapasem 10 bomb głębinowych B-1[4]. Ponadto okręt może przenosić 8 min typu AMD-1000 (lub zamiennie 10 typu KB-3 lub 16 wz. 08/39)[4][2]. Wyposażenie uzupełniają trały: trał kontaktowy MT-2, trał magnetyczny TEM-52 i dwa trały akustyczne BAT-2[2]. Wyposażenie radioelektroniczne obejmuje sonar Tamir-10 oraz radary Lin’ i Rym-K[4][2].
Załoga okrętu składa się z 68 oficerów, podoficerów i marynarzy[2][c].
Służba[edytuj | edytuj kod]
T-484 służył we Flocie Bałtyckiej do sierpnia 1960 roku, kiedy został zakupiony przez Albanię (wraz z bliźniaczą jednostką T-495)[2][5]. Trałowiec przyjęto w skład Marynarki Wojennej tego państwa 23 listopada 1960 roku[2]. Okręt, oznaczony w ciągu wieloletniej służby numerami 151, 360, 740, AS-341, M-221 i M-111, od 2004 roku nosi nazwę „Mujo Ulqinaku”[2]. W pierwszym dziesięcioleciu XXI wieku na okręcie dokonano modernizacji uzbrojenia, montując w miejsce ośmiu wkm-ów kal. 12,7 mm taką samą liczbę wkm-ów kal. 14,5 mm L/89[2]. Okręt został wycofany ze służby przed 2015 rokiem[2][d].
Uwagi[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Conway's All the World's Fighting Ships 1947–1995 podaje, że zanurzenie wynosi 2,15 m[3].
- ↑ R. Rochowicz podaje, że wyporność pełna wynosi 596 ton[4], zaś Navypedia podaje wyporność standardową 510 ton i normalną 577 ton[2].
- ↑ R. Rochowicz podaje 77 osób[4].
- ↑ Okręt nie występuje w roczniku floty Jane’s Fighting Ships 2015-2016[6].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d Robert Rochowicz. Trałowce projektu 254. „Morza, Statki i Okręty”. Nr 2/1998 (9). s. 27.
- ↑ a b c d e Robert Gardiner, Stephen Chumbley: Conway’s All The World’s Fighting Ships 1947-1995. Annapolis: 1996, s. 421.
- ↑ a b c d e f g h i Robert Rochowicz. Trałowce projektu 254. „Morza, Statki i Okręty”. Nr 2/1998 (9). s. 30.
- ↑ Robert Gardiner, Stephen Chumbley: Conway’s All The World’s Fighting Ships 1947-1995. Annapolis: 1996, s. 2.
- ↑ Stephen Saunders (red.): Jane’s Fighting Ships 2015-2016. Jane’s Information Group Ltd, 2015, s. 2.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Robert Gardiner, Stephen Chumbley: Conway’s All The World’s Fighting Ships 1947-1995. Annapolis: Naval Institute Press, 1996. ISBN 1-55750-132-7. (ang.).
- Ivan Gogin: NO151 minesweepers (1953-1954/1960). Navypedia. [dostęp 2021-01-27]. (ang.).
- Robert Rochowicz. Trałowce projektu 254. „Morza, Statki i Okręty”. Nr 2/1998 (9). Magnum-X, Warszawa. ISSN 1426-529X.
- Stephen Saunders (red.): Jane’s Fighting Ships 2015-2016. Jane’s Information Group Ltd, 2015. ISBN 978-0-7106-3143-5. (ang.).