Tadeusz Chróścielewski

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Tadeusz Chróścielewski
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

3 czerwca 1920
Mińsk Mazowiecki

Data i miejsce śmierci

17 sierpnia 2005
Łódź

Narodowość

polska

Dziedzina sztuki

literatura

Odznaczenia
Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Złoty Krzyż Zasługi Srebrny Krzyż Zasługi
Grób T. Chróścielewskiego na cmentarzu na Radogoszczu w Łodzi.

Tadeusz Chróścielewski (ur. 3 czerwca 1920 w Mińsku Mazowieckim, zm. 17 sierpnia 2005 w Łodzi) – polski pisarz i tłumacz.

Ojciec poetki Doroty Chróścielewskiej i prawnika – prof. dr. Wojciecha Chróścielewskiego, mąż Honoraty Chróścielewskiej.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Od 1945 roku związany z Łodzią. Od 1951 roku należał do PZPR[1]. Tworzył lirykę pejzażową i refleksyjną (Uczta Aureliana, Hipokrene warmińska, Jasień i jesień).

Pisał również powieści (Szkoła dwóch dziewcząt, Laska Matuzalema, Mój ożenek w krainie Feaków). Był tłumaczem poezji rosyjskiej, ukraińskiej i białoruskiej (m.in. Janka Kupała, Aleksiej Tołstoj). W 1985 r. wydał wspomnienia pod tytułem Uczeń czarnoksiężników.

Współpracował z wydawaną w Łodzi prasą codzienną oraz tygodnikami społeczno-kulturalnymi: „Wieś”, „Osnowa”, „Odgłosy”.

W 1955 roku złożył wniosek, aby metalowa rzeźba konia na budynku pierwszej w Łodzi lecznicy dla zwierząt przy ul. M. Kopernika 22, uwieczniony w Kwiatach polskich tzw. koń tuwimowski, została uznana za zabytek.

Autor napisów na łódzkich pomnikach: w mauzoleum na Radogoszczu[2] oraz „Pękniętego Serca”, upamiętniającego obóz dla polskich dzieci przy ul. Przemysłowej[3].

Zmarł nagle 17 sierpnia 2005, w wieku 85 lat. Pochowany na cmentarzu na Radogoszczu w Łodzi.

Odznaczony Krzyżem Komandorskim (2005)[4], Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, Złotym i Srebrnym Krzyżem Zasługi[1].

Twórczość[edytuj | edytuj kod]

Proza[edytuj | edytuj kod]

Rodzina jednorożców 1960, Szkoła dwóch dziewcząt 1965, 1966 i 1967, Szkarłatna godzina 1968 i 1970, Aurelian, albo zjazd koleżeński 1971 i 1984, Srebrna i odloty 1974, Laska Matuzalema 1974, Dzbanek życia 1977, Mój ożenek w kraju Feaków 1979 i 1988, Pejzaż z Baśką i paniutkami 1985, Podróże staroświeckie (reportaże i eseje) 1982, Uczeń czarnoksiężników 1986, Błękitny generał 1990, Godzina Duchów w Skierniewicach 1991, Druga żona 1992 i 1999, Dzieje miłości Alberta i Józefiny 1992, Gwiazda blada 1992, Dom mojej babci w Siedlcach 1992, Klechdy i opowiadania srebrem pisane 1992, Historyja prawdziwa 1993, Sybiraczka 1994, Dwa opowiadania 1997, To i owo, a już historia 1998, Sługa Boża Wanda Malczewska 1999, Dzisiaj się rozejdziemy 1999, Okruchy z długiego życia 2001, Podzwonne 2004.

Autobiografie[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. a b Kto jest kim w Polsce 1984. Wyd. 1. Warszawa: Wydawnictwo Interpress, 1984, s. 125. ISBN 83-223-2073-6.
  2. Tu spoczywamy zamordowani w przeddzień wolności. Imiona i ciała zabrał nam ogień, żyjemy tylko w Waszej pamięci. Niechaj śmierć tak nieludzka nie powtórzy się.; „Głos Robotniczy” [Łódź] 30 VI 1959, nr 154, s. 4.
  3. Odebrano Wam życie, dziś dajemy Wam tylko pamięć.
  4. M.P. z 2005 r. nr 73, poz. 996.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]