Tadeusz Doboszyński

Tadeusz Doboszyński (ur. 1927 w Lublinie, zm. 3 sierpnia 2012^[1]) – Komandor profesor doktor habilitowany medycyny zajmujący się medycyną nurkowania. Żołnierz AK, wykładowca Wojskowej Akademii Medycznej.

Życiorys

Jego ojciec, zawodowy oficer zmarł, gdy Tadeusz miał 3 lata. Po ukończeniu szkoły podstawowej Tadeusz Doboszyński wstąpił do Korpusu Kadetów we Lwowie. Po wybuchu wojny znalazł się w Wilnie, gdzie uczył się na tajnych kompletach i pracował. Zagrożony aresztowaniem, wstąpił do leśnego oddziału 6 Samodzielnej Brygady AK. Po wojnie i rozformowaniu AK kontynuował naukę w Białymstoku, gdzie uzyskał maturę. Następnie rozpoczął studia na Wydziale Farmacji Uniwersytetu Lubelskiego. Po uzyskaniu dyplomu magistra farmacji w 1949 został powołany na kurs Oficerów Służby Zdrowia w Łodzi. Po kursie otrzymał awans na porucznika i został zawodowym żołnierzem^[2].

Początkowo był kierownikiem pracowni w Laboratorium Sanitarno-Epidemiologicznym Marynarki Wojennej w Gdyni oraz starszym asystentem w Studium Wojskowym Akademii Medycznej w Gdańsku^[2].

W 1961 obronił pracę doktorską Badania nad składem aminokwasowym białek krajowych konserw rybnych z zastosowaniem chromatografii bibułowej i uzyskał stopień doktora nauk medycznych^[2].

Po uzyskaniu doktoratu przeszedł do Katedry Medycyny Morskiej Wojskowej Akademii Medycznej, mieszczącej się w Gdyni, gdzie został kierownikiem Zakładu Medycyny Podwodnej^[2].

Habilitował się w 1970, w gdańskiej Akademii Medycznej, na podstawie pracy Model przebiegu dekompresji w nurkowaniach na mieszaninach tlenowo-azotowych. W 1987 został profesorem^[2].

Pracując w Katedrze Medycyny Morskiej Wojskowej Akademii Medycznej, Tadeusz Doboszyński zajmował się wpływem dekompresji na organizm człowieka i opracowywaniem metod bezpiecznej dekompresji nurków oraz mieszkańców podwodnych habitatów. Wyniki jego prac zostały użyte przy budowie habitatów oraz dzwonów nurkowych w stoczni szczecińskiej^[2].

Tadeusz Doboszyński był autorem 120 prac opublikowanych w specjalistycznych periodykach, poświęconych fizjologi nurkowania i dekompresji oraz współautorem podręczników. Wypromował 6 doktorów^[2].

Po przejściu na emeryturę pracował w cywilnych ośrodkach hiperbarycznych^[2].

Oprócz pracy naukowej był czynnym zawodnikiem sportów zimowych oraz jeździectwie. Hobbystycznie zajmował się historią II wojny światowej oraz kawalerii w II Rzeczypospolitej^[2].

Nagrody i odznaczenia^[2]

Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (2012 - pośmiertnie)^[3]
Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski
Krzyż Armii Krajowej
Srebrny i Złoty Krzyż Zasługi
Medal Komisji Edukacji Narodowej
Srebrna Odznaka „Zasłużony Pracownik Morza”
Medal Za Zasługi dla Marynarki Wojennej
Złota Odznaka Polskiego Związku Jeździeckiego
Wpis do Księgi Czynów Roku Nauki Polskiej (wraz z zespołem Katedry Medycyny Morskiej) (1977)
Nagroda Ministra Obrony Narodowej
Nagroda Ministra Szkolnictwa Wyższego i Nauki

Przypisy

↑ ZbigniewZ. Jabłoński ZbigniewZ., Kmdr prof. dr hab. med. Tadeusz Doboszyński, „Skalpel”, 6/2012, Wojskowa Izba Lekarska, grudzień 2012, s. 22, ISSN 1230-493x [dostęp 2020-10-31] .
↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ ^j Kazimierz Dęga. Współtwórca polskiej medycyny podwodnej i hiperbarycznej kmdr prof. dr hab. med. Tadeusz Doboszyński. „Nautologia”. 151, s. 85–88, 2014. Polskie Towarzystwo nautologiczne. ISSN 0548-0523.
↑ M.P. z 2012 r. poz. 967

[1] ZbigniewZ. Jabłoński ZbigniewZ., Kmdr prof. dr hab. med. Tadeusz Doboszyński, „Skalpel”, 6/2012, Wojskowa Izba Lekarska, grudzień 2012, s. 22, ISSN 1230-493x [dostęp 2020-10-31] .

[naut-2] ↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ ^j Kazimierz Dęga. Współtwórca polskiej medycyny podwodnej i hiperbarycznej kmdr prof. dr hab. med. Tadeusz Doboszyński. „Nautologia”. 151, s. 85–88, 2014. Polskie Towarzystwo nautologiczne. ISSN 0548-0523.

[3] M.P. z 2012 r. poz. 967

[1]

[2]

[3]

Życiorys

Nagrody i odznaczenia[2]

Przypisy

Nagrody i odznaczenia^[2]