Tadeusz Legeżyński

Tadeusz Legeżyński
	major
Data i miejsce urodzenia	24 lipca 1907 ; Lwów
Data i miejsce śmierci	3 grudnia 1979 ; Londyn
	Przebieg służby
Siły zbrojne	Wojsko Polskie ; Polskie Siły Zbrojne
Jednostki	5 Dywizja Piechoty,; 6 pułk lotniczy,; 1 batalion telegraficzny,; 1 Dywizja Pancerna: 10 Brygada Kawalerii Pancernej
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa,; II wojna światowa
	Odznaczenia

Tadeusz Michał Legeżyński (ur. 24 lipca 1907 we Lwowie, zm. 3 grudnia 1979 w Londynie) – major Wojska Polskiego.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się 24 lipca 1907 we Lwowie^[1]^[2]. Był synem dr. Wiktora Legeżyńskiego, lekarza we Lwowie^[2].

Został absolwentem Korpusu Kadetów Nr 1 we Lwowie^[2]. W Wojsku Polskim został awansowany na stopień porucznika łączności ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1932^[3]. W 1932 pozostawał oficerem kompanii telegraficznej 5 Dywizji Piechoty we Lwowie^[4]. Służył także w 6 pułku lotniczym we Lwowie^[2]. Według stanu z marca 1939 w stopniu kapitana był dowódcą 5 kompanii w 1 batalionie telegraficznym w Zegrzu^[5]. Po wybuchu II wojny światowej podczas kampanii wrześniowej 1939 pełnił funkcję dowódczą kompanii radionadzorowania lotniczego^[2].

Po przedostaniu się do Francji wstąpił do Wojska Polskiego i był dowódcą łączności lotniczej^[2]. Później był dowódcą łączności 10 Brygady Kawalerii Pancernej w składzie 1 Dywizji Pancernej^[1]^[6]^[2]. Później był oficerem w dowództwie łączności sztabu^[2].

Po wojnie przebywał na emigracji^[1]. Uchwałą z 26 września 1946 Tymczasowego Rządu Jedności Narodowej Edwarda Osóbki-Morawskiego, wraz z 75 innymi oficerami Wojska Polskiego, został pozbawiony obywatelstwa polskiego, które przywrócono mu w 1971. Do końca życia pozostawał w stopniu majora^[1]. Zmarł 3 grudnia 1979 w Londynie^[1]^[2]. Był żonaty z Elsie od 1946, później z Bożeną od 1962^[2].

↑ ^a ^b ^c ^d ^e Z żałobnej karty. „Biuletyn”. Nr 37, s. 100, Grudzień 1979. Koło Lwowian w Londynie.
↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ ^j ^k ^l ^m Tadeusz Legeżyński. pochodzimyzelwowa.pl. [dostęp 2019-04-15].
↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 275.
↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 774.
↑ Rocznik Oficerski 1939 ↓, s. 819.
↑ Jacek Kutzner, Juliusz Tym: Polska 1. Dywizja Pancerna w Normandii. Rytm, 2010, s. 212.

Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik Oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. T. 29. Kraków: Fundacja Centrum Dokumentacji Czynu Niepodległościowego. Biblioteka Jagiellońska, 2006. ISBN 83-7188-899-6.