Tadeusz Lubaczewski

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Tadeusz Lubaczewski
Data i miejsce urodzenia

23 czerwca 1895
Bośnia

Data i miejsce śmierci

1959
Kanada

Kierownik Konsulatu RP w Pradze
Okres

od 1930
do 1931

Następca

Marian Kossow

Kierownik Konsulatu Generalnego w Lille
Okres

od 1923
do 1924

Poprzednik

Leon Rembiszewski

Następca

Wacław Gawroński

Odznaczenia
Złoty Krzyż Zasługi Kawaler Orderu Korony Jugosłowiańskiej Oficer Orderu Narodowego Legii Honorowej (Francja) Medal Waleczności (Austro-Węgry)

Tadeusz Lubaczewski (ur. 23 czerwca 1895 w Bośni, zm. 1959 w Kanadzie?) – polski prawnik, dyplomata, urzędnik konsularny i publicysta.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Ukończył gimnazjum w Travniku, następnie studiował prawo i uzyskał w tej dziedzinie tytuł doktora. W czasie I wojny światowej walczył w szeregach cesarsko-królewskiej Obrony Krajowej. Jego oddziałem macierzystym był Pułk Strzelców nr 32[1]. Na stopień podporucznika rezerwy został mianowany ze starszeństwem z 1 sierpnia 1916[2].

8 stycznia 1924 został zatwierdzony w stopniu kapitana ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 i 843. lokatą w korpusie oficerów rezerwy piechoty[3][4][5]. Posiadał wówczas przydział w rezerwie do 21 Pułku Piechoty w Warszawie[6][7][8].

W 1920 wstąpił do polskiej służby zagranicznej, w której był m.in. sekretarzem konsularnym w agencji konsularnej w Boguminie (1920), sekretarzem konsularnym w Zagrzebiu (1920–1922), urzędnikiem Departamentu Konsularnego MSZ (1922–1923), wicekonsulem w Lille (1923–1924), ponownie w MSZ (1925–1927), konsulem w Pradze (1927–1931), kierownikiem konsulatu tamże (1930–1931) i radcą handlowym, a następnie kierownikiem wydziału konsularnego poselstwa w Belgradzie (1931–1934), w MSZ (1934–), radcą handlowym w Bukareszcie (1939–). Był delegatem Ministerstwa Pracy i Opieki Społecznej w Jerozolimie (1941–1943), radcą poselstwa przy Królewskim Rządzie Jugosłowiańskim z siedzibą w Kairze (1944) oraz w Londynie (1945), urzędnikiem w MSZ w Londynie (1945–1951), redaktorem „Free Poland Bulletin” (1952–). Następnie przebywał na emigracji w Wielkiej Brytanii i Kanadzie.

Publikował książki i artykuły o tematyce jugosłowiańskiej.

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Publikacje[edytuj | edytuj kod]

  • Jugosławia, Nakład Własny, Warszawa 1921.
  • Osadnictwo polskie w Bośni, Przedruk z „Polityki”, Warszawa 1922.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b Ranglisten 1918 ↓, s. 345.
  2. ↑ Ranglisten 1918 ↓, s. 117.
  3. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 477.
  4. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 417.
  5. ↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 9.
  6. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 186.
  7. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 175.
  8. ↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 451.
  9. ↑ Zarządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej o nadaniu Złotego Krzyża Zasługi „za zasługi na polu konsularnem” (M.P. z 1930 r. nr 31, poz. 51).

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Ranglisten der K. K. Landwehr und der K. K. Gendarmerie 1918. Wiedeń: 1918.
  • Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
  • Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
  • Rocznik Oficerski Rezerw 1934. Biuro Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych, 1934.
  • Rocznik służby zagranicznej RP, MSZ Warszawa 1938
  • Jerzy Bestry: Służba konsularna Drugiej Rzeczypospolitej w Czechosłowacji, Wydawnictwo Uniwersytetu Wrocławskiego 2005, 221 s., ISBN 83-229-2669-3.
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Tadeusz_Lubaczewski&oldid=69313430”