Tarantula włoska
| Lycosa tarantula | |
| Linnaeus, 1758 | |
| |
| Systematyka | |
| Domena | |
|---|---|
| Królestwo | |
| Typ | |
| Podtyp | |
| Gromada | |
| Rząd | |
| Rodzina | |
| Rodzaj | |
| Gatunek |
tarantula włoska |
Tarantula włoska[1], tarantula apulijska[1], krzeczek tarantula[2] (Lycosa tarantula) – gatunek dużego pająka z rodziny pogońcowatych.
Wygląd: Dorasta prawie do 3 cm, ale dzięki długim, mocnym nogom wydaje się większa. Przeważnie ubarwiona szaro-brązowo, często w maskujące wzory.
Środowisko: Skąpo porośnięte tereny otwarte; wygony i odłogi.
Występowanie: Południowa Europa.
Liczebność: W odpowiednich biotopach nie jest rzadka, a lokalnie bardzo liczna.
Rozród: Partner zbliża się ostrożnie do samicy, by rozładować jej agresję przed przystąpieniem do kopulacji. Kokon z jajami samica nosi przyczepiony do kądziołków przędnych (jak inne pogońcowate). Po wykluciu młode wpełzają na grzbiet matki i podróżują z nią w ten sposób przez około tydzień.
Pokarm: Owady żyjące na powierzchni ziemi. Tarantula włoska, podobnie jak inni przedstawiciele bogatej w gatunki rodziny pogońcowatych (Lycosidae), goni swoje ofiary lub poluje z zasadzki, by je dopaść. Jej wyjątkowo silne szczękoczułki służą do wstrzykiwania jadu w ciało ofiar.
Uwagi: Ukąszenie tarantuli włoskiej jest bardzo bolesne, jednak nie zagraża życiu człowieka (siła jej jadu jest porównywalna z siłą jadu pszczelego i u nieuczulonej, dorosłej osoby nie pozostawia żadnych śladów na zdrowiu).
Zwyczajowo w kilku językach, m.in. w polskim, mianem "tarantuli" nazywa się niesłusznie wiele większych gatunków pająków, zwłaszcza ptaszników. W języku angielskim typowe nazwy wielu ptaszników zawierają słowo "tarantula".
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b tarantula, [w:] Encyklopedia PWN [dostęp 2016-08-15].
- ↑ Władysław Skłodowski: Wykład Zoologji wydany nakładem Władzy Edukacyjnej Królestwa Polskiego. Drukarnia Józefa Ungra, 1861, s. 358.