Przejdź do zawartości

Tarantula włoska

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Tarantula włoska
Lycosa tarantula
Linnaeus, 1758
Ilustracja
Systematyka
Domena

eukarionty

Królestwo

zwierzęta

Typ

stawonogi

Podtyp

szczękoczułkowce

Gromada

pajęczaki

Rząd

pająki

Rodzina

pogońcowate

Rodzaj

Lycosa

Gatunek

tarantula włoska

Tarantula włoska[1], tarantula apulijska[1], krzeczek tarantula[2] (Lycosa tarantula) – gatunek dużego pająka z rodziny pogońcowatych.

Wygląd: Dorasta prawie do 3 cm, ale dzięki długim, mocnym nogom wydaje się większa. Przeważnie ubarwiona szaro-brązowo, często w maskujące wzory.

Środowisko: Skąpo porośnięte tereny otwarte; wygony i odłogi.

Występowanie: Południowa Europa.

Liczebność: W odpowiednich biotopach nie jest rzadka, a lokalnie bardzo liczna.

Rozród: Partner zbliża się ostrożnie do samicy, by rozładować jej agresję przed przystąpieniem do kopulacji. Kokon z jajami samica nosi przyczepiony do kądziołków przędnych (jak inne pogońcowate). Po wykluciu młode wpełzają na grzbiet matki i podróżują z nią w ten sposób przez około tydzień.

Pokarm: Owady żyjące na powierzchni ziemi. Tarantula włoska, podobnie jak inni przedstawiciele bogatej w gatunki rodziny pogońcowatych (Lycosidae), goni swoje ofiary lub poluje z zasadzki, by je dopaść. Jej wyjątkowo silne szczękoczułki służą do wstrzykiwania jadu w ciało ofiar.

Uwagi: Ukąszenie tarantuli włoskiej jest bardzo bolesne, jednak nie zagraża życiu człowieka (siła jej jadu jest porównywalna z siłą jadu pszczelego i u nieuczulonej, dorosłej osoby nie pozostawia żadnych śladów na zdrowiu).

Zwyczajowo w kilku językach, m.in. w polskim, mianem "tarantuli" nazywa się niesłusznie wiele większych gatunków pająków, zwłaszcza ptaszników. W języku angielskim typowe nazwy wielu ptaszników zawierają słowo "tarantula".

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b tarantula, [w:] Encyklopedia PWN [online], Wydawnictwo Naukowe PWN [dostęp 2016-08-15].
  2. Władysław Skłodowski: Wykład Zoologji wydany nakładem Władzy Edukacyjnej Królestwa Polskiego. Drukarnia Józefa Ungra, 1861, s. 358.

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]