Teofil z Corte
| prezbiter | |
 Figura św. Teofila w Alando na Korsyce | |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Czczony przez | |
| Beatyfikacja |
19 stycznia 1896 |
| Kanonizacja |
29 czerwca 1930 |
| Wspomnienie | |
| Atrybuty |
habit franciszkański |
| Patron | |
| Szczególne miejsca kultu | |
Teofil z Corte OFM, właśc. Biagio de Signori (ur. 30 października 1676 w Corte, zm. 19 maja 1740 w Fucecchio) − włoski franciszkanin, teolog moralista, kaznodzieja, rekolekcjonista, święty Kościoła katolickiego[1].
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Biagio de Signori urodził się 30 października 1676 w Corte na Korsyce, należącej wówczas do Republiki Genui. Rodzicami byli Giovanni Antonio Signori i Maddalena Arrighi. Mając 17 lat wstąpił do kapucynów, skąd przeniósł się do franciszkanów obserwantów. Nowicjat rozpoczął 21 września 1693, przyjmując imię zakonne Teofil. Pierwszą profesję złożył w 1694. Przygotowując się do kapłaństwa, studiował filozofię i teologię, najpierw w Rzymie, a następnie w Neapolu. Święcenia kapłańskie przyjął 30 listopada 1700 w kościele Santa Maria la Nova w Neapolu. Ze względu na zdolności nauczycielskie został przeznaczony do pracy w apostolacie słowa. W 1702 zetknął się ze św. Tomaszem z Cori. Pod jego wpływem zdecydował się na pozostanie w eremie w Bellegrze do 1709. Następnie władze zakonne przeniosły go do klasztoru w Palombara Sabina, gdzie w latach 1713-1715 pełnił urząd gwardiana. W 1715 powrócił do Bellegry. Przebywając w tych klasztorach pracował na polu apostolatu wśród miejscowej ludności[2].
W 1730 zakon postanowił otworzyć erem franciszkański na Korsyce. Urząd gwardiana w Zuani powierzono w grudniu 1732 o. Teofilowi. W 1734 wezwano go do Rzymu, zaś w 1735 ponownie wyznaczono do pracy w klasztorze w Bellegrze. Ostatnie lata życia bł. Teofil spędził w założonym przez siebie konwencie w Fucecchio w Toskanii. Zmarł po krótkiej chorobie 19 maja 1740 w Fucecchio, pozostawiając po sobie szereg dziełek opublikowanych po włosku i po łacinie. Zachowała się również korespondencja adresowana do prowincjała toskańskiego o. Scalabriniego.
Kult[edytuj | edytuj kod]
Do grobu o. Teofila pielgrzymowano zaraz po jego śmierci. Pierwsze starania o beatyfikację podjęto już w 1750. Papież Benedykt XIV ogłosił go czcigodnym 21 listopada 1755. Beatyfikacji dokonał 19 stycznia 1896 papież Leon XIII, kanonizacji 19 czerwca 1930 papież Pius XI[3].
Zobacz też[edytuj | edytuj kod]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Henryk Fros SJ, Franciszek Sowa: Księga imion i świętych. T. 5: R-U. Kraków: WAM, 2004, s. 473-474. ISBN 83-7318-376-0.
- ↑ Guido Pettinati: S. Teofilo da Corte. www.paginecattoliche.it. [dostęp 2013-06-30]. (wł.).
- ↑ Św. Teofil z Corte (1676-1740). franciszkanie.pl, 2011-05-19. [dostęp 2013-06-30].
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Antonio Borrelli: San Teofilo da Corte. www.santiebeati.it, 2002-11-19. [dostęp 2013-06-30]. (wł.).
- St. Theophilus of Corte. www.americancatholic.org. [dostęp 2013-06-30]. (ang.).