Pius XI

Pius XI Pius Undecimus
Ambrogio Damiano Achille Ratti
Papież Biskup Rzymu Suweren Państwa Watykańskiego
Pax Christi in regno Christi Pokój Chrystusowy w Królestwie Chrystusowym
Kraj działania	Włochy Watykan
Data i miejsce urodzenia	31 maja 1857 Desio
Data i miejsce śmierci	10 lutego 1939 Watykan
Papież
Okres sprawowania	6 lutego 1922 – 10 lutego 1939
Arcybiskup metropolita Mediolanu
Okres sprawowania	1921 – 1922
Wyznanie	katolicyzm
Kościół	rzymskokatolicki
Prezbiterat	20 grudnia 1879
Nominacja biskupia	3 czerwca 1919
Sakra biskupia	28 października 1919
Kreacja kardynalska	19 lipca 1921 Benedykt XV
Kościół tytularny	bazylika św. Sylwestra i św. Marcina w Monti
Pontyfikat	6 lutego 1922
Odznaczenia
Strona internetowa

Sukcesja apostolska
Data konsekracji	28 października 1919
Miejscowość	Warszawa
Miejsce	bazylika archikatedralna św. Jana Chrzciciela
Konsekrator	Aleksander Kakowski
Współkonsekratorzy	Józef Sebastian Pelczar Stanisław Zdzitowiecki
Konsekrowani biskupi Oreste Giorgi 27 kwietnia 1924 Michele Lega 11 czerwca 1926 Philippe Zhao Huai-yi 1926 Melchior Sun Dezhen 1926 Odoric Simon Cheng Hede 1926 Joseph Hu Jo-shan 1926 Aloysius Chen Guo-di 1926 Simon Zhu Kai-min 1926 Januarius Kyūnosuke Hayasaka 1927 Jusztinián Serédi 1928 Luigi Sincero 13 stycznia 1929 Alfred Ildefons Schuster 21 lipca 1929 Jean Verdier 29 grudnia 1929 Joseph Attipetty 1933 Joseph Fan Heng-nfan 1933 Jean-Baptiste Tong Nguyên Ba 1933 Matthew Ly Yun-ho 1933 Joseph Tsui Shou-hsün 1933 Giuseppe Migone 1936

Pius XI (łac. Pius PP. XI; właśc. Ambrogio Damiano Achille Ratti; ur. 31 maja 1857 w Desio, zm. 10 lutego 1939 w Watykanie) – arcybiskup Mediolanu w latach 1921–1922, 259. papież w okresie od 6 lutego 1922 do 10 lutego 1939 i 1. Suweren Państwa Watykańskiego od 7 czerwca 1929 do 10 lutego 1939.

Życiorys

Dzieciństwo i kapłaństwo

Urodził się w Desio koło Mediolanu jako syn fabrykanta przędzalni jedwabiu Francesca Rattiego i Teresy Galli. Początkowo uczył się w szkołach kościelnych. Po zdaniu matury w gimnazjum państwowym w Mediolanie wstąpił do seminarium duchownego. Święcenia kapłańskie przyjął 20 grudnia 1879. Kontynuował studia w Rzymie (prawo kanoniczne na Uniwersytecie Gregoriańskim, teologię na dominikańskim uniwersytecie Sapienza oraz filozofię w Akademii św. Tomasza), uzyskując trzy doktoraty. W 1882 wrócił do Mediolanu i pracował 3 miesiące w duszpasterstwie. Przez kilka lat był w tamtejszym seminarium profesorem dogmatyki i homiletyki.

Od 5 listopada 1888 pracował w Bibliotece Ambrozjańskiej w Mediolanie (zajmował się m.in. konserwatorstwem, muzealnictwem, zabezpieczaniem starodruków oraz zdobył gruntowną wiedzę historyczną). Odbył badania naukowe w ośrodkach europejskich, m.in. w Berlinie, Wiedniu, Oksfordzie, Paryżu, Monachium i Rydze. W latach 1907-1911 był prefektem Biblioteki Ambrozjańskiej. W roku 1914 został mianowany na stanowisko prefekta Biblioteki Watykańskiej i protonotariusza apostolskiego.

Był także bardzo dobrym alpinistą, do jego osiągnięć należą m.in. zdobycie szczytów Cima di Jazzi, Monte Rosa, Dufourspitze wschodnią ścianą, oraz wejścia na Matterhorn i Mont Blanc.

Biskupstwo i służba dyplomatyczna

25 kwietnia 1918 został mianowany przez papieża Benedykta XV wizytatorem apostolskim w Polsce i na Litwie. Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości w 1918, został 3 czerwca 1919 mianowany arcybiskupem tytularnym Nafpaktos, a trzy dni później – nuncjuszem apostolskim w Polsce. Sakry biskupiej udzielił mu 28 października 1919 w archikatedrze św. Jana Chrzciciela w Warszawie arcybiskup metropolita warszawski Aleksander Kakowski. Podczas Bitwy Warszawskiej pozostał w Warszawie jako jeden z dwóch (obok przedstawiciela Turcji) przedstawicieli dyplomatycznych obcych państw.

Podczas pobytu w Polsce wizytatora apostolskiego Achille Rattiego doszło do konfliktu pomiędzy nim a ówczesnym biskupem krakowskim Adamem Sapiehą, który – w czasie pierwszego powojennego zjazdu polskich biskupów w Gnieźnie (26–30 sierpnia 1919) – poprosił Achille Rattiego o opuszczenie sali obrad, argumentując, iż Kościół polski chce rozstrzygać swoje sprawy bez wpływów zewnętrznych. Napięcia w relacjach pomiędzy Rattim a Sapiehą mogły przyczynić się do tego, że po wyborze Achille Rattiego na papieża Piusa XI (6 lutego 1922) biskup krakowski Adam Sapieha nie otrzymał z rąk Piusa XI kapelusza kardynalskiego. Do godności kardynała Adama Sapiehę wyniósł (18 lutego 1946) papież Pius XII.

13 czerwca 1921 Benedykt XV mianował go arcybiskupem Mediolanu i kardynałem prezbiterem kościoła Santi Silvestro e Martino ai Monti. Kapelusz kardynalski uzyskał 6 miesięcy przed wyborem na papieża, 19 lipca 1921.

Wybór na papieża

Po śmierci Benedykta XV zebrało się konklawe, które 6 lutego 1922, w czternastym głosowaniu, wybrało Rattiego na papieża. Elekt przyjął imię Piusa XI. Po koronowaniu udzielił błogosławieństwa Urbi et Orbi z loggii Bazyliki św. Piotra, co wydarzyło się po raz pierwszy od 1870.

Pontyfikat

Sprawy wewnętrzne

Papież Pius XI

Papież Pius XI w 1922 nakazał, aby konklawe rozpoczynało się po upływie 15-18 dni od śmierci papieża. Miało to umożliwić przybycie na konklawe kardynałom zamorskim. Wkrótce po zakończeniu pierwszej wojny światowej rozpoczął dialog z włoskimi faszystami, na czele których stał Benito Mussolini uznając go publicznie za „człowieka zesłanego przez Opatrzność”. Dzięki negocjacjom z duce i zdolnościom dyplomatycznym sekretarzy stanu Pietra Gasparriego i Eugenia Pacellego papież doprowadził do pojednania z Włochami. 11 lutego 1929 podpisano traktaty laterańskie, które zapewniły suwerenność Państwu Miasto Watykan, uregulowały sprawy finansowe i konkordat oraz ostatecznie rozwiązały tzw. kwestię rzymską. W zamian za korzystne dla Watykanu rozwiązanie kwestii rzymskiej papież zmobilizował kościół do poparcia Mussoliniego w wyborach zaplanowanych na dzień 24 marca 1929 roku. Między innymi dzięki poparciu księży, którzy zachęcali parafian do poparcia faszyzmu, a w niektórych wypadkach prowadzili wiernych do lokali wyborczych, partia faszystowska uzyskała 98.3% głosów.

W odpowiedzi na coraz większą rolę i wpływ na wychowanie młodzieży organizacji „Balilla” papież wydał encyklikę Non abbiamo bisogno (29 VI 1931), w której potępił faszyzm, monopolizację wychowania młodzieży, szerzenie kultu państwa. Papież upomniał się o prawo rodziców do wychowania i przestrzegania w tym względzie postanowień konkordatu.

Sprawy zagraniczne

Ponieważ Pius XI przyjął jako swoją dewizę „Pokój Chrystusa w państwie Chrystusa”, postanowił zaangażować się w łagodzenie skutków wojny na świecie. Jedną z jego pierwszych inicjatyw była inauguracja (23 grudnia 1922) działalności Akcji Katolickiej. Wkrótce potem podjął usilne kroki, by nawiązać stosunki dyplomatyczne z wieloma krajami. Doprowadził do podpisania ponad 20 porozumień; znacznie poprawił stosunki pomiędzy państwem a Kościołem we Francji, gdzie złagodzono ustawę z 1905 roku.

Głównym problemem dla Piusa były państwa totalitarne, w których nasilały się prześladowania chrześcijan. W encyklice Divini Redemptoris (19 marca 1937) potępił ateistyczny komunizm. Cztery lata wcześniej podpisał konkordat z nazistowskimi Niemcami, co tymczasowo zahamowało opozycję katolicką. Kluczową rolę w negocjacjach odegrali kardynałowie: Michael von Faulhaber i Klemens August von Galen. Jednak działania Hitlera i jego dojście do władzy w 1933, sprawiły, że 14 marca 1937 papież wydał encyklikę Mit brennender Sorge, w której potępił hitleryzm.

Papież, który żywo interesował się sprawami misji, sprzeciwiał się sytuacji w Meksyku i Rosji, gdzie prześladowano katolików. W kwietniu 1937 zachęcał Meksykanów, by organizowali się w ramach Akcji Katolickiej. Popierał także Francisco Franco i jego działania w Hiszpanii oraz potępił tamtejszy rozdział Kościoła od państwa.

W 1925 podpisał konkordat z Polską, w którym ustanowiono 5 metropolii łacińskich, jedną ormiańską i jedną unicką. W 1918 przewodniczył posiedzeniu Konferencji Episkopatu Królestwa Polskiego, która powołała do życia Uniwersytet Katolicki w Lublinie, natomiast w 1921 Uniwersytet Warszawski przyznał mu tytuł doktora honoris causa.

Papież Pius XI ustanowił i nadał ruchowi alpinistycznego i organizacjom turystyki górskiej patrona św. Bernarda z Menthon w 1923.

Sprawy religijne

W dniu 11 grudnia 1925 Pius XI ogłosił encyklikę Quas primas, którą ustanowił Święto Chrystusa Króla z jego własnym officium i mszą św. Przyczynił się do rozwinięcia idei pierwszych piątków miesiąca jako zadośćuczynienia Sercu Jezusa za grzechy ludzkości. W 1931 wprowadził uroczystość Świętej Bożej Rodzicielki Maryi obchodzone 1 stycznia. W 1937 roku powołał Papieską Akademię Nauk. W latach 1925-1926 utworzył Muzeum Misyjno-Etnologiczne, które na początku zajmowało dwa piętra w Pałacu na Lateranie. Uroczysta inauguracja działalności muzeum nastąpiła 21 grudnia 1927 r. Trzykrotnie, w latach 1925, 1929 (50. rocznica święceń kapłańskich Piusa) i 1933 (1900. rocznica śmierci Jezusa), z inicjatywy papieża obchodzono Rok Jubileuszowy.

Na przełomie lat dwudziestych i trzydziestych wydał serię encyklik (Divini illius magistri, Casti conubii, Quadragesimo anno i Nova impendet) w których wyraził stanowisko Kościoła w sprawach dotyczących wychowania chrześcijańskiego, definicji małżeństwa, metod antykoncepcji i bezrobocia. W 1928 potępił fałszywie pojmowany ekumenizm w encyklice Mortalium animos, gdzie stanowczo przeciwstawił się promowaniu jedności z Kościołami chrześcijańskimi, które nie pozostawały w łączności doktrynalnej z Kościołem katolickim. Podjął także próby rozmów ekumenicznych z Kościołem anglikańskim i Cerkwią prawosławną, które nie przyniosły oczekiwanych rezultatów.

Kreował 76 kardynałów na siedemnastu konsystorzach. W czasie pontyfikatu przeprowadził ponad 500 beatyfikacji i 33 kanonizacji. Ogłosił świętymi m.in. Teresę z Lisieux, Jana Bosko, Jana Fishera, Tomasza More’a, Piotra Kanizjusza, Alberta Wielkiego, Konrada z Parzham i Andrzeja Bobolę. Dodatkowo, nadał tytuł doktora Kościoła: Albertowi Wielkiemu, Piotrowi Kanizjuszowi, Robertowi Bellarminowi i Janowi od Krzyża.

Śmierć

Rzeźba Piusa XI w katedrze Duomo w Mediolanie

Zmarł w Watykanie 10 lutego 1939, o godzinie 5:30 rano. 14 lutego 1939 został pochowany w Bazylice św. Piotra.

Tajne archiwa

Po 21 latach opracowywania materiałów archiwalnych, dotyczących 17-letniego pontyfikatu Piusa XI, dnia 18 września 2006 r. zgodnie z decyzją Benedykta XVI tajne watykańskie archiwum zawierające 30 tysięcy teczek, a w nich m.in. prywatne listy papieża, jego oficjalne korespondencje, encykliki i pisma, zostało otwarte dla historyków.

Tuż po otwarciu do Watykanu zgłosiło się około 50 naukowców z całego świata badających okres od 1922 do 1939 roku, których interesowała postawa Stolicy Apostolskiej względem rosnących przed wybuchem II wojny światowej postaw antysemickich i faszystowskich, głównie w Niemczech i we Włoszech.

Encykliki

Tablica Piusa XI na KUL-u

• Ubi Arcano Dei o pokoju – 23 grudnia 1922
• Quas Primas ustanawiająca święto liturgiczne na cześć Chrystusa Króla – 11 grudnia 1925
• Mortalium animos o popieraniu prawdziwej jedności chrześcijan – 6 stycznia 1928
• Miserentissimus Redemptor o powszechnym obowiązku wynagrodzenia Najświętszemu Sercu Jezusa – 8 maja 1928
• Mens nostra – o znaczeniu rekolekcji zamkniętych – 20 grudnia 1929
• Divini Illius Magistri o chrześcijańskim wychowaniu młodzieży – 31 grudnia 1929
• Casti connubii o małżeństwie chrześcijańskim – 31 grudnia 1930
• Quadragesimo Anno o odnowieniu ustroju społecznego i dostosowaniu go do Prawa Ewangelicznego na czterdziestą rocznicę encykliki Rerum novarum – 15 maja 1931
• Non Abbiamo Bisogno o Akcji Katolickiej – 29 czerwca 1931
• Lux Veritatis temporumque testis o Powszechnym Soborze Efeskim odbytym przed piętnastoma wiekami – 25 grudnia 1925
• Caritate Christi o modlitwie błagalnej jako lekarstwie na problemy świata – 3 maja 1932
• Acerba Animi Anxitudo o przykrym położeniu katolicyzmu w Republice Meksykańskiej – 29 września 1932
• Dilectissima nobis o ucisku Kościoła katolickiego w Hiszpanii – 3 czerwca 1933
• Ad Caatholici Sacerdotti Fastigium o kapłaństwie katolickim – 20 grudnia 1935
• Vigilanti cura o filmie – 29 czerwca 1936
• Mit brennender Sorge o położeniu Kościoła katolickiego w Rzeszy Niemieckiej – 14 marca 1937
• Divini Redemptoris o bezbożnym komunizmie – 19 marca 1937
• Nos es muy conocida o sytuacji religijnej w Meksyku – 28 marca 1937
• Ingravescentibus Malis o różańcu świętym – 29 września 1937

Odznaczenia i upamiętnienie

Papież Pius XI został odznaczony polskim Orderem Orła Białego, który otrzymał od posła RP w Watykanie przed konklawe w 1922. Po śmierci Piusa XI, pod koniec lutego 1939 władze polskich miast Piotrkowa i Kalisza nazwały jego imieniem ulice.

Zobacz też

• Beatyfikowani i kanonizowani przez Piusa XI
• Klemens VIII – również nuncjusz apostolski w Polsce
• poczet papieży

Linki zewnętrzne

• Pius XI na oficjalnej stronie Watykanu (biografia i dokumenty) (wł.) [data dostępu: 2011-03-17]