Theodor Reichmann
| |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Pochodzenie | |
| Data i miejsce śmierci | |
| Typ głosu | |
| Gatunki | |
| Zawód | |
| Odznaczenia | |
| |
Theodor Reichmann (ur. 15 marca 1849 w Rostocku, zm. 22 maja 1903 w Marbach[1][2]) – niemiecki śpiewak operowy, baryton.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Studiował w Berlinie i Pradze, następnie był uczniem Francesco Lampertiego w Mediolanie[1][2]. Na scenie zadebiutował w 1869 roku w Magdeburgu[1][2] rolą księcia Otokara w Wolnym strzelcu Carla Marii von Webera[1]. W kolejnych latach występował w Berlinie, Rotterdamie, Kolonii, Hamburgu i Strasburgu[1][2]. Od 1875 do 1882 roku był członkiem zespołu opery dworskiej w Monachium[1][2]. W latach 1882–1902 regularnie występował na festiwalu w Bayreuth[2]. Zasłynął jako odtwórca roli Amfortasa w Parsifalu, którą kreował po raz pierwszy w trakcie prapremierowego przedstawienia tej opery w 1882 roku[1][2]. W 1882 roku wystąpił w Londynie w roli Wotana w cyklu Pierścień Nibelunga, ponownie pojawił się tam w 1884 roku, debiutując na deskach Covent Garden Theatre jako Telramund w Lohengrinie[1][2]. W latach 1883–1889 i 1893–1902 występował w Operze Wiedeńskiej[1][2], a w 1885 roku otrzymał Krzyż Kawalerski Orderu Franciszka Józefa[3]. Od 1889 do 1893 roku śpiewał w nowojorskiej Metropolitan Opera, gdzie debiutował tytułową rolą w Holendrze tułaczu[1][2], a później kreował m.in. tytułowe partie w Wilhelmie Tellu Rossiniego i Don Giovannim W.A. Mozarta, hrabiego di Luna w Trubadurze Verdiego i Escamilla w Carmen Bizeta[1]. Po raz ostatni wystąpił na scenie 11 sierpnia 1902 roku w Monachium jako Hans Sachs w Śpiewakach norymberskich[2].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d e f g h i j k Encyklopedia Muzyczna PWM. T. 8. Część biograficzna pe–r. Kraków: Polskie Wydawnictwo Muzyczne, 2004, s. 353. ISBN 978-83-224-0837-7.
- ↑ a b c d e f g h i j k Baker’s Biographical Dictionary of Musicians. T. Volume 5 Pisc–Stra. New York: Schirmer Books, 2001, s. 2955. ISBN 0-02-865530-3.
- ↑ Staatshandbuch, Wiedeń: 1889, s. 221