Thomas-Morse MB-7
Thomas-Morse MB-7 – amerykański samolot wyścigowy z lat 20. XX wieku. Samolot został zamówiony przez United States Navy (USN). Był to zmodyfikowany samolot myśliwski typu Thomas-Morse MB-3, który był w tym czasie podstawowym myśliwcem sił lotniczych United States Army. Zbudowano dwa egzemplarze, jeden z nich wziął udział z wyścigach Pulitzer Trophy w 1921, ale uległ wypadkowi, drugi został wycofany w trakcie zawodów rok później.
Tło historyczne[edytuj | edytuj kod]
Odbywające się od 1920 wyścigi o puchar Pulitzera (Pulitzer Trophy, później National Air Races) były od samego początku najważniejszymi wyścigami samolotów w Stanach Zjednoczonych – lotniczym odpowiednikiem wyścigów samochodowych Indianapolis 500[1][2]. Oprócz walorów rozrywkowych, wyścigi stanowiły ważny element rywalizacji pomiędzy samolotami amerykańskiej Armii i Marynarki Wojennej[2]. Pierwsze zawody, rozegrane w 1920, wygrał samolot Armii Verville VCP-R pilotowany przez porucznika Corlissa C. Moseleya[1], na drugim miejscu uplasował się reprezentujący marynarkę wojenną kapitan Harold Hartney, który leciał myśliwcem Thomas-Morse MB-3[3]. Do drugich i trzecich zawodów, które zostały rozegrane w 1921 i 1922 United States Navy zgłosiła samoloty Thomas-Morse MB-7, które były specjalną, wyścigową wersją MB-3[3].
Historia[edytuj | edytuj kod]
16 maja 1921 Armia zamówiła dwanaście MB-3 dla sił powietrznych United States Marine Corps[4]. Zamówienie zostało zmodyfikowane przez USN na dziesięć MB-3 i dwa wyścigowe MB-7 (numery seryjne BuA-6060 i -6071[5] lub 6070/71[4]). Modyfikacja polegała na wymianie silnika na jednostkę Wright H-2 o mocy 400 KM oraz na zmianie dwupłatowych skrzydeł oryginału na pojedyncze skrzydło typu parasol[5][4].
Pierwszy samolot został ukończony w połowie 1921[5] i został oblatany na należącym do Thomas-Morse lotnisku w Ithaca przez oblatywacza Paula Wilsona. W 1921 USN zdecydowała nie zgłaszać samolotu do konkursu[5] i został on wypożyczony z powrotem wytwórni Thomas-Morse, aby mógł ją reprezentować w wyścigu[3]. W wyścigach samolot był pilotowany przez kapitana Harolda Hartneya, który rok wcześniej zajął drugie miejsce w zawodach za sterami MB-3[3]. W czasie wyścigu Hartney został zmuszony do awaryjnego lądowania po awarii pompy paliwowej[3][6]. Ciężko lądujący Hartney złamał sobie biodro, a samolot spłonął po wybuchu pożaru[3]. Według współczesnego mu źródła samolot spłonął z powodu nieostrożności jednego z widzów, który upuścił płonącą zapałkę w pobliżu rozbitej maszyny[7].
Drugi MB-7 został ukończony w styczniu 1922 i został oblatany 14 kwietnia[3][6], napędzany był silnikiem Wright H-3[6]. Samolot został zgłoszony do konkursu jako maszyna USN i był pilotowany przez Francisa Pata Mucahy'ego, kapitana United States Marine Corps[3]. Samolot wytrzymał jedynie 30 minut wyścigu i pilot wycofał się z niego po przegrzaniu silnika[3][6]. Samolot już nigdy więcej nie wzbił się w powietrze, był przez pewien czas składowany w National Aircraft Factory aż został złomowany 7 stycznia 1925[3] lub w maju 1926[6].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b Pulitzer Trophy. Smithsonian's National Air and Space Museum. [dostęp 2014-12-10]. (ang.).
- ↑ a b Robert H. Rankin: The Pulitzer Races. US Naval Institute. [dostęp 2014-12-10]. (ang.).
- ↑ a b c d e f g h i j E. Angellucci: American Fighter. s. 423.
- ↑ a b c J. Wegg: General Dynamics Aircraft. s. 25.
- ↑ a b c d E. Angellucci: American Fighter. s. 422.
- ↑ a b c d e J. Wegg: General Dynamics Aircraft. s. 26.
- ↑ The Thomas-Morse MB-7 Monoplane. „Flight”, 1921-12-29. [dostęp 2014-12-10]. (ang.).
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Enzo Angellucci, Peter Bowers: American Fighter: The Definitive Guide to American Fighter Aircraft from 1917 to the Present. Haynes Publishing Group, 1979. ISBN 0-85429-635-2.
- John Wegg: General Dynmics Aircraft and Their Predecessors. Naval Institute Press, 1990. ISBN 0-87021-233-8.