Thomas-Morse S-5
 Thomas-Morse S-5 | |
| Dane podstawowe | |
| Państwo | |
|---|---|
| Producent |
Thomas-Morse Aircraft |
| Konstruktor |
Benjamin Thomas |
| Typ |
wodnosamolot obserwacyjny |
| Konstrukcja |
dwupłat o konstrukcji drewnianej |
| Załoga |
1 |
| Historia | |
| Data oblotu |
1917 |
| Lata produkcji |
1918 |
| Liczba egz. |
6 |
| Dane techniczne | |
| Napęd |
Gnome Monosoupape 9-B |
| Moc |
100 KM |
| Wymiary | |
| Rozpiętość |
8,07 m |
| Średnica wirnika |
6,93 m |
| Wysokość |
2,92 m |
| Powierzchnia nośna |
21,74 m² |
| Masa | |
| Startowa |
680 kg |
| Osiągi | |
| Prędkość maks. |
153 km/h |
| Dane operacyjne | |
| Użytkownicy | |
| United States Navy | |
Thomas-Morse S-5 – amerykański wodnosamolot z okresu międzywojennego, wersja rozwojowa samolotu Thomas-Morse S-4. Samoloty S-5 służyły jako samoloty obserwacyjne i szkolne w United States Navy (USN). Zbudowano tylko sześć sztuk tego samolotu.
Historia[edytuj | edytuj kod]
Jeden z S-4 został eksperymentalnie wyposażony w pływaki i był testowany jako wodnosamolot[1]. Po próbach na jeziorze Cayuga, w roku 1918 (jeszcze w 1917 roku według innego źródła[2]) zbudowano sześć samolotów z oznaczeniem Thomas-Morse S-5 (numery seryjne BuA-757/62) – były to samoloty w wersji S-4B wyposażone w potrójne pływaki skopiowane z wodnosamolotu Sopwitch Baby[1]. Trójpływakowa konfiguracja z dwoma pływakami pod skrzydłami i dodatkowym pływakiem pod ogonem była rzadko spotykana[3].
Samoloty używane były w Naval Air Station Dinner Key[4][5]. Przynajmniej jeden samolot (BuA 758) miał zmodyfikowany ogon z wyższym statecznikiem pionowym, ale z mniejszą rozpiętością statecznika poziomego[4].
W USN S-5 służyły jako samoloty obserwacyjne[2] i szkolne[6]. Doświadczenia w służbie USN pokazały, że jednomiejscowy samolot obserwacyjny nie spełniał ówczesnym wymagań Marynarki[2].
Opis konstrukcji[edytuj | edytuj kod]
Samoloty typu S-5 miały całkowicie konwencjonalną i standardową konstrukcję na ówczesne czasy[5]. Dwupłaty miały konstrukcję głównie drewnianą, krytą płótnem z długimi, wąskimi skrzydłami[5]. Górne skrzydło miało 26 stóp i sześć cali rozpiętości, a dolne 25 stóp i sześć cali (8,08 i 7,77 m), cięciwa górnego skrzydła wynosiła pięć stóp i sześć cali, a dolnego cztery stopy i trzy cale (1,67 i 1,29 m)[5]. Łącznie powierzchnia skrzydeł wynosiła 234 stopy kwadratowe, z czego 25 stóp kwadratowych było poświęconych na lotki (23,6 i 2,3 m²)[5].
Kadłub miał konstrukcję drewnianą (świerk i jarząb) i był kryty płótnem; jedynymi metalowymi częściami konstrukcji kadłuba były aluminiowa osłona silnika i zapory ogniowej pomiędzy silnikiem a kabiną pilota[7][5].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- John Wegg: General Dynamics Aircraft And Their Predecessors. Annopolis: Naval Institute Press, 1990. ISBN 0-87021-233-8.
- Frank Strand: The Thomas-Morse Scout, Profile Publication Number 68. Londyn: Profile Publications, 1966.
- Gordon Swanborough, Peter M. Bowers: United States Navy Aircraft Since 1911. Wyd. 2. London: Putnam Aeronautical Books, 1976. ISBN 0-87021-792-5. OCLC 755993823. (ang.).
- Enzo Angellucci, Peter Bowers: American Fighter: The Definitive Guide to American Fighter Aircraft from 1917 to the Present. Haynes Publishing Group, 1979. ISBN 0-85429-635-2.