Titan 3C
| Rodzina rakiet nośnych Titan | |
 Start rakiety Titan 3C z satelitą IMEWS 10, 10 czerwca 1979 | |
| Producent | |
|---|---|
| Koszt wystrzelenia |
66,7 mln USD (wg kursu z 1985) |
| Data pierwszego startu |
18 czerwca 1965 |
| Data ostatniego startu |
6 marca 1982 |
| Statystyki | |
| Wszystkie starty |
36 |
| Udane starty |
31 (86%) |
| Nieudane starty |
5 |
| Zdolność wynoszenia |
13 100 kg na LEO |
| Siła ciągu przy starcie |
10 586,80 kN |
| Wymiary | |
| Długość |
42,0 m |
| Średnica |
3,05 m |
| Masa całkowita |
626 190 kg |
| Stopnie rakiety | |
| Stopień 0. | |
| Stopień 1. | |
| Stopień 2. | |
| Stopień 3. | |
Titan 3C – wykorzystywana przez USAF rakieta nośna serii Titan, największa amerykańska wojskowa rakieta nośna w latach 1965-1982 (do czasu wyprodukowania pierwszej rakiety Titan IV). Planowana była jako rakieta dla samolotu Boeing X-20 Dyna-Soar i pojazdów MOL. Jej konstrukcja oparta jest na rakiecie Titan 3A, zaś dołączone są również dopalacze na paliwo stałe, za pomocą których rakieta wynoszona była w przestworza, po ich odłączeniu załączany był silnik 1. stopnia.
Rakieta ta stała się bazą dla rakiet Titan 3D (odmiana bez stopnia Transtage) oraz Titan 3E (wersja 3C ze stopniem Centaur zamiast Transtage).
Koniec eksploatacji[edytuj | edytuj kod]
6 marca 1982 roku po raz ostatni wystartowała, wynosząc na orbitę wojskowego satelitę, będącego elementem systemu wczesnego ostrzegania o startach rakiet balistycznych.
Podsumowanie[edytuj | edytuj kod]
Od roku 1965 za pomocą rakiety Titan 3C wysłano 82 ładunki dostarczane przez Departament Obrony USA (głównie) oraz NASA, o łącznej masie 50 ton. Tytan to pierwsza standardowa rakieta służąca do umieszczania SSZ (sztucznych satelitów Ziemi) na niskich orbitach (160–400 km), silnie spłaszczonych eliptycznych (7500-96 000 km) oraz na orbicie geostacjonarnej.
Ważniejsze misje[edytuj | edytuj kod]
Lot prototypu załogowej stacji orbitalnej MOL – Manned Orbital Laboratory (projekt MOL później zarzucony), wyniesienie na orbity wojskowych SSZ łączności taktycznej i strategicznej TDS i DSCS, SSZ służących do wykrywania eksplozji jądrowych Vela, technologicznego satelity ATS-6. Największym osiągnięciem był grupowy start 24 satelitów łącznościowych, wyniesionych grupami po 8 sztuk za pomocą jednej rakiety, oraz start 42 innych SSZ, które umieszczano grupami po 2 do 6 na jednej rakiecie.
Chronologia startów[edytuj | edytuj kod]
Uwagi[edytuj | edytuj kod]
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Mark Wade: Titan 3C. Encyclopedia Astronautica. [dostęp 2017-06-19]. (ang.).
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
- Titan. [w:] Military Space Programs [on-line]. Federation of American Scientists. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-03-22)]. (ang.).
| Główne artykuły | |||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Rakiety |
| ||||||
| Miejsca startu |
| ||||||
| Komponenty |
| ||||||
| Producenci |
|
