Przejdź do zawartości

Tlenek dichloru

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
(Przekierowano z Tlenek chloru)
Tlenek dichloru
Ogólne informacje
Wzór sumaryczny

Cl2O

Masa molowa

86,91 g/mol

Wygląd

żółtobrunatny gaz[1][2]

Identyfikacja
Numer CAS

7791-21-1

PubChem

24646

Podobne związki
Podobne związki

HClO, SCl
2

Jeżeli nie podano inaczej, dane dotyczą
stanu standardowego (25 °C, 1000 hPa)

Tlenek dichloru (nazwa Stocka: tlenek chloru(I)), Cl
2
O
nieorganiczny związek chemiczny z grupy tlenków kwasowych, bezwodnik kwasu podchlorawego (bezwodnik podchlorawy). Został odkryty w 1834 roku[2].

Budowa i właściwości

[edytuj | edytuj kod]

Tworzy cząsteczki o symetrii C2V i długości wiązań OCl 170,0 pm, z kątem pomiędzy nimi wynoszącym 110,9°. W temperaturze pokojowej jest żółtobrunatnym gazem, w niższych temperaturach w postaci cieczy lub ciała stałego ma barwę czerwonobrunatną. Dobrze rozpuszcza się w wodzie, w której występuje w równowadze z kwasem podchlorawym:

Cl
2
O + H
2
O 2HClO

Jest niestabilny i wybucha po ogrzaniu bądź pod wpływem iskry, wybuchowe są również jego mieszaniny z amoniakiem[2].

Otrzymywanie

[edytuj | edytuj kod]

Tlenku dichloru nie można otrzymać przez bezpośrednią syntezę z pierwiastków, dlatego stosuje się inne metody, jak np. reakcje tlenku rtęci(II) bądź wilgotnego węglanu sodu z chlorem:

2HgO + 2Cl
2
HgCl
2
·HgO + Cl
2
O
2Na
2
CO
3
+ H
2
O + 2Cl
2
2NaHCO
3
+ 2NaCl + Cl
2
O

Obie metody mają zastosowanie przemysłowe[2].

Zastosowanie

[edytuj | edytuj kod]

Wykorzystywany jest do produkcji podchlorynów (np. podchlorynu wapnia), wybielania pulpy drzewnej i tkanin, otrzymywania m.in. chloroizocyjanuranów i rozpuszczalników chlorowanych[2].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b c d CRC Handbook of Chemistry and Physics, William M. Haynes (red.), wyd. 97, Boca Raton: CRC Press, 2016, s. 4-56, ISBN 978-1-4987-5429-3 (ang.).
  2. a b c d e f g The Halogens: Fluorine, Chlorine, Bromine, Iodine and Astatine, [w:] Norman N. Greenwood, Alan Earnshaw, Chemistry of the Elements, wyd. 2, Oxford–Boston: Butterworth-Heinemann, 1997, s. 844–847, ISBN 0-7506-3365-4 (ang.).