Tlenek dichloru

Tlenek dichloru
Nazewnictwo
	Nomenklatura systematyczna (IUPAC)
konst.	tlenek dichloru, tlenek(2−) chloru(1+), tlenek chloru(1+), tlenek chloru(I)
podst.	dichlorooksydan
addyt.	dichlorydotlen
	Inne nazwy i oznaczenia
Stocka	tlenek chloru(I)
inne	bezwodnik podchlorawy
	Ogólne informacje
Wzór sumaryczny	Cl2O
Masa molowa	86,91 g/mol
Wygląd	żółtobrunatny gaz
	Identyfikacja
Numer CAS	7791-21-1
PubChem	24646
SMILES
	O(Cl)Cl
InChI
	InChI=1S/Cl2O/c1-3-2
	InChIKey
	RCJVRSBWZCNNQT-UHFFFAOYSA-N
Właściwości
	Gęstość
	0,003552 g/cm³ (25 °C); gaz
	Rozpuszczalność w wodzie
	1436 g/kg (−9,4 °C)
Temperatura topnienia	−120,6 °C
Temperatura wrzenia	2,2 °C
Budowa
Moment dipolowy	0,78 ± 0,08 D
Niebezpieczeństwa
	Globalnie zharmonizowany system; klasyfikacji i oznakowania chemikaliów
	Wiarygodne źródła oznakowania tej substancji; według kryteriów GHS są niedostępne.
	Podobne związki
Podobne związki	HClO, SCl; 2
	Jeżeli nie podano inaczej, dane dotyczą; stanu standardowego (25 °C, 1000 hPa)
	Multimedia w Wikimedia Commons

Tlenek dichloru (nazwa Stocka: tlenek chloru(I)), Cl
2O – nieorganiczny związek chemiczny z grupy tlenków kwasowych, bezwodnik kwasu podchlorawego (bezwodnik podchlorawy). Został odkryty w 1834 roku^[2].

Budowa i właściwości[edytuj | edytuj kod]

Tworzy cząsteczki o symetrii C_2V i długości wiązań O−Cl 170,0 pm, z kątem pomiędzy nimi wynoszącym 110,9°. W temperaturze pokojowej jest żółtobrunatnym gazem, w niższych temperaturach w postaci cieczy lub ciała stałego ma barwę czerwonobrunatną. Dobrze rozpuszcza się w wodzie, w której występuje w równowadze z kwasem podchlorawym:

Cl
2O + H
2O ⇌ 2HClO

Jest niestabilny i wybucha po ogrzaniu bądź pod wpływem iskry, wybuchowe są również jego mieszaniny z amoniakiem^[2].

Otrzymywanie[edytuj | edytuj kod]

Tlenku dichloru nie można otrzymać przez bezpośrednią syntezę z pierwiastków, dlatego stosuje się inne metody, jak np. reakcje tlenku rtęci(II) bądź wilgotnego węglanu sodu z chlorem:

2HgO + 2Cl
2 → HgCl
2·HgO + Cl
2O

2Na
2CO
3 + H
2O + 2Cl
2 → 2NaHCO
3 + 2NaCl + Cl
2O

Obie metody mają zastosowanie przemysłowe^[2].

Zastosowanie[edytuj | edytuj kod]

Wykorzystywany jest do produkcji podchlorynów (np. podchlorynu wapnia), wybielania pulpy drzewnej i tkanin, otrzymywania m.in. chloroizocyjanuranów i rozpuszczalników chlorowanych^[2].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

↑ ^a ^b ^c ^d CRC Handbook of Chemistry and Physics, William M.W.M. Haynes (red.), wyd. 97, Boca Raton: CRC Press, 2016, s. 4-56, ISBN 978-1-4987-5429-3 (ang.).
↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g The Halogens: Fluorine, Chlorine, Bromine, Iodine and Astatine, [w:] Norman N.N.N. Greenwood Norman N.N.N., AlanA. Earnshaw AlanA., Chemistry of the Elements, wyd. 2, Oxford–Boston: Butterworth-Heinemann, 1997, s. 844–847, ISBN 0-7506-3365-4 (ang.).

[CRC-1] CRC Handbook of Chemistry and Physics, William M.W.M. Haynes (red.), wyd. 97, Boca Raton: CRC Press, 2016, s. 4-56, ISBN 978-1-4987-5429-3 (ang.).

[Greenwood-2] ↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g The Halogens: Fluorine, Chlorine, Bromine, Iodine and Astatine, [w:] Norman N.N.N. Greenwood Norman N.N.N., AlanA. Earnshaw AlanA., Chemistry of the Elements, wyd. 2, Oxford–Boston: Butterworth-Heinemann, 1997, s. 844–847, ISBN 0-7506-3365-4 (ang.).

[1]

[2]