Ulica Mlądzka w Warszawie
| Grochów | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||
 Ulica Mlądzka przy ul. Sulejkowskiej | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Państwo | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Województwo | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Miejscowość | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Długość |
590 m | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Przebieg | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Położenie na mapie Warszawy  | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Położenie na mapie Polski  | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Położenie na mapie województwa mazowieckiego  | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||
 52°14′25,0″N 21°05′56,0″E/52,240278 21,098889
| |||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Ulica Mlądzka – ulica w warszawskiej dzielnicy Pradze-Południe.
Historia[edytuj | edytuj kod]
Ulica Mlądzka historycznie należy do dzielnicy Witolin, jednak obecnie znajduje się w granicach dzielnicy Grochów. Wytyczona została na miejscu dawnej miedzy podczas parcelacji dóbr wiejskich wcielonych do stolicy w 1916 roku. Pierwotnie nosiła nazwę Mląckiej. Pierwszymi mieszkańcami była ludność napływowa spod Warszawy, a także rzemieślnicy, oficjaliści i kupcy z innych dzielnic miasta, zachęceni niską ceną gruntów i atrakcyjnymi warunkami kredytów. Pierwszymi trwałymi domami, które pojawiły się przy ulicy, były m.in. dom kupca Romualda Piekarskiego pod nr 14 oraz kamienica Justyny Kutrzyk pod nr 44[1].
Jednymi z pierwszych, a zarazem najwybitniejszych mieszkańców ulicy byli bracia Kamińscy – producenci organów. Zygmunt Kamiński posiadał pod numerem 15 odlewnię piszczałek metalowych. Miejsce na swój zakład wybrał ze względu na brak budynków wokół, dla mieszkańców których produkcja mogłaby być uciążliwa. Drugi brat, mieszkający pod numerem 44, zajmował się przygotowywaniem części drewnianych organów, kompletowanych z udziałem snycerzy, rzeźbiarzy i zdobników[1].
Bracia Kamińscy wykonywali organy przede wszystkim dla mniejszych kościołów. Mieli duży wkład w naprawę uszkodzonych instrumentów i zastępowanie ich nowymi w trakcie II wojny światowej i w okresie powojennym[1].
Pod numerami: 3, 3a, 5a, 8, 10, 15, 20, 30, 32, 42 i 44 zachowały się budynki wzniesione przed II wojną światową.
W latach 2001–2002[2], na rogu ulic Mlądzkiej i Sulejkowskiej, na terenie odzyskanym przez spadkobierców rodziny Zajdlów, zbudowano 18-kondygnacyjny zespół budynków mieszkalnych. Leżący przy ul. Mlądzkiej niewielki skwer, tzw. park Zajdla, został również odzyskany przez spadkobierców[3].
Przebieg i nazwa[edytuj | edytuj kod]
Ulica zaczyna swój bieg na skrzyżowaniu z ulicą Bełżecką jako przedłużenie ulicy Łukiskiej. Następnie, kierując się na północny wschód, przecina ulice: Łukowską i Sulejkowską. Od wschodu dochodzą do niej ulice: Gdecka i Pustelnicka. Swój bieg kończy ślepo przy ulicy Grochowskiej, jednak istnieje możliwość wjazdu w nią przez teren supermarketu. Najniższym adresem jest nr 3, najwyższym – 48.
Nazwa ulicy pochodzi od dawnej podwarszawskiej wsi Mlądz, obecnie dzielnicy miasta Otwock.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c Na krańcach Witolina. W: Korzenie... s. 274–275.
- ↑ Osiedle Sulejkowska. Budimex-Nieruchomości. [dostęp 2010-08-13].
- ↑ Osiedle Sulejkowska. Nowe budownictwo Warszawy. [dostęp 2010-08-13].
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Jerzy Kasprzycki: Korzenie miasta – warszawskie pożegnania. Wyd. I. T. III: Praga. Warszawa: Wydawnictwo VEDA, 2004, s. 412. ISBN 83-85584-52-8.