Undekafluorodiantymonian fluoroksenonu

Undekafluorodiantymonian fluoroksenonu
Nazewnictwo
	Inne nazwy i oznaczenia
Stocka	undekafluorodiantymonian(V) fluoroksenonu(II)
inne	daw.: jedenastofluorodwuantymonian(V) fluoroksenonu(II), jedenastofluorodwuantymonian fluoroksenonu
	Ogólne informacje
Wzór sumaryczny	XeSb; 2F; 12
Inne wzory	[XeF]+; [Sb; 2F; 11]−; , XeF; 2·2SbF; 5
Masa molowa	602,79 g/mol
Wygląd	żółte kryształy
	Identyfikacja
Numer CAS	15364-10-0
Właściwości
	Gęstość
	3,69 g/cm³; ciało stałe
Temperatura topnienia	63 °C
Niebezpieczeństwa
	Globalnie zharmonizowany system; klasyfikacji i oznakowania chemikaliów
	Wiarygodne źródła oznakowania tej substancji; według kryteriów GHS są niedostępne.
	Podobne związki
Podobne związki	[Xe; 2F; 3]+; [AsF; 6]−; , [XeF; 5]+; [AsF; 6]−; , [XeF; 3]+; [SbF; 6]−; , [XeF; 3]+; [Sb; 2F; 11]−;
	Jeżeli nie podano inaczej, dane dotyczą; stanu standardowego (25 °C, 1000 hPa)

Undekafluorodiantymonian fluoroksenonu, [XeF]+
[Sb
2F
11]−
– nieorganiczny związek chemiczny ksenonu i antymonu z fluorem.

Historia[edytuj | edytuj kod]

Po przeprowadzeniu kilku udanych syntez odpowiednich heksafluorków z ksenonem i otrzymaniu XePtF
6^[2], XeRhF
6^[3] i XeRuF
6^[4] okazało się, że tą metodą można otrzymać pochodne tylko z nielicznymi metalami – pozostałe albo nie tworzą heksafluorków, albo ich potencjał utleniający jest zbyt niski^[5]. W wyniku reakcji tetrafluorku ksenonu z pentafluorkiem antymonu przeprowadzonej w 1963 roku otrzymano produkt reakcji addycji, który nieoczekiwanie miał skład XeF
2·2SbF
5^[6]^[7]. Reakcja była bardziej szczegółowo badana w 1966 roku^[8], jednak według Bartletta otrzymany addukt nie został prawidłowo scharakteryzowany^[9]. W wyniku późniejszych prac ustalono, że powstał on w wyniku zanieczyszczenia stosowanego tetrafluorku ksenonu difluorkiem ksenonu^[10]. Obecność XeF
2·2SbF
5 została wykryta także w trakcie badań fazowych układu XeF
2SbF
5 opublikowanych przez rosyjskich badaczy w 1967 roku^[11]^[12].

Otrzymywanie i budowa[edytuj | edytuj kod]

XeF
2·2SbF
5 powstaje w wyniku bezpośredniej reakcji w stopie pomiędzy difluorkiem ksenonu z pentafluorkiem antymonu. Kryształy wytrącają się w wyniku powolnego ochładzania stopu.

XeF
2 + 2SbF
5 → XeF
2·2SbF
5

W wyniku badań wykorzystujących dyfrakcję promieni rentgenowskich uzyskano następujące parametry jego sieci krystalicznej: kryształ jednoskośny, a = 8,07, b = 9,55, c = 7,33 Å, β = 105,8°, U = 543 Å³; dc = 3,69 g/cm³ M = 602,8, Z = 2, grupa przestrzenna P2₁. Na podstawie analizy uzyskanych danych stwierdzono, że XeF
2·2SbF
5 ma budowę soli [XeF]+
[Sb
2F
11]−
z fluorowym wiązaniem mostkowym pomiędzy atomami antymonu^[13].

Właściwości[edytuj | edytuj kod]

Undekafluorodiantymonian fluoroksenonu tworzy jednoskośne kryształy barwy żółtej o gęstości 3,69 g/cm³. Temperatura topnienia [XeF]+
[Sb
2F
11]−
wynosi 63 °C^[1].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

↑ ^a ^b ^c CRC Handbook of Chemistry and Physics, David R.D.R. Lide (red.), wyd. 88, Boca Raton: CRC Press, 2007, s. 4-99, ISBN 978-0-8493-0488-0 (ang.).
↑ N. Bartlett. Xenon hexafluoroplatinate(V) Xe+
[PtF
6]−
. „Proceedings of the Chemical Society”. 6, s. 218, 1962. DOI: 10.1039/PS9620000197.
↑ C.L.C.L. Chernick C.L.C.L. i inni, Fluorine Compounds of Xenon and Radon, „Science”, 138 (3537), 1962, s. 136–138, DOI: 10.1126/science.138.3537.136 .
↑ Bartlett N., Jha N.K.: H.H. Hyman: Noble Gas Compounds. Chicago: Chicago University Press, 1963, s. 23–30.
↑ Farhad Tamadon, Stefan Seidel, Konrad Seppelt. Reactions of Xenon with Iridiumand Osmiumhexafluoride. „Acta Chimica Slovenica”. 60, s. 491–494, 2013. ISSN 1318-0207. OCLC 52113051.
↑ A.J. Edwards, J.H. Holloway, R.D. Peacock. New Fluorine Compounds of Xenon. „Proc. Chem. Soc.”, s. 275–276, 1963. DOI: 10.1039/PS9630000253.
↑ Hans-Georg Horn, Hiltrud Hein, Karl-Christian Buschbeck, Walter Lippert, Adolf Slawisch: Gmelins Handbuch der anorganischen Chemie. T. 1: Edelgasverbindungen. Berlin, Heidelberg: Springer-Verlag, 1970, s. 85–87. DOI: 10.1007/978-3-662-11600-5. ISBN 978-3-662-11601-2. LCCN Agr 25-1383. [dostęp 2015-08-06]. (niem.).
↑ B. Cohen, R.D. Peacock. Properties of xenon fluoride adducts. „Journal of Inorganic and Nuclear Chemistry”. 28, s. 3056–3057, 1966. Pergamon Press. [dostęp 2015-08-07].
↑ Neil Bartlett: The Oxidation of Oxygen and Related Chemistry: Selected Papers of Neil Bartlett. Singapur: World Scientific Publishing, 2001, s. 185. ISBN 981-02-2775-2. [dostęp 2015-08-06].
↑ Jamie Haner, Gary J. Schrobilgen. The Chemistry of Xenon(IV). „Chemical Reviews”. 115 (2), s. 1255–1295, 2015. DOI: 10.1021/cr500427p.
↑ O.D. Maslov, V.A. Legarov, V.N. Pousakov., B.B. Chaivanov. „Zhur. Fiz. Khim.”, s. 1832, 1967.
↑ F.O. Sladky, P.A. Bulliner, N. Bartlett. Xenon difluoride as a fluoride ion donor. Evidence for the salts [Xe
2F
3]+
[MF
6]−
, [XeF]+
[MF
6]−
and [XeF]+
[M
2F
11]−
. „Journal of the Chemical Society A: Inorganic, Physical, Theoretical”, s. 2179–2188, 1969. DOI: 10.1039/J19690002179.
↑ V.M. McRae, R.D. Peacock, D.R. Russell. The crystal structure of XeF
2,2SbF
5. „Journal of the Chemical Society D: Chemical Communications”, s. 62–63, 1969. DOI: 10.1039/C29690000062.

[CRC-1] CRC Handbook of Chemistry and Physics, David R.D.R. Lide (red.), wyd. 88, Boca Raton: CRC Press, 2007, s. 4-99, ISBN 978-0-8493-0488-0 (ang.).

[Bartlett_1962-2] N. Bartlett. Xenon hexafluoroplatinate(V) Xe+
[PtF
6]−
. „Proceedings of the Chemical Society”. 6, s. 218, 1962. DOI: 10.1039/PS9620000197.

[Chernick_1962-3] C.L.C.L. Chernick C.L.C.L. i inni, Fluorine Compounds of Xenon and Radon, „Science”, 138 (3537), 1962, s. 136–138, DOI: 10.1126/science.138.3537.136 .

[Bartlett_1963-4] Bartlett N., Jha N.K.: H.H. Hyman: Noble Gas Compounds. Chicago: Chicago University Press, 1963, s. 23–30.

[Tamadon-5] Farhad Tamadon, Stefan Seidel, Konrad Seppelt. Reactions of Xenon with Iridiumand Osmiumhexafluoride. „Acta Chimica Slovenica”. 60, s. 491–494, 2013. ISSN 1318-0207. OCLC 52113051.

[Edwards-6] A.J. Edwards, J.H. Holloway, R.D. Peacock. New Fluorine Compounds of Xenon. „Proc. Chem. Soc.”, s. 275–276, 1963. DOI: 10.1039/PS9630000253.

[Gmelins-7] Hans-Georg Horn, Hiltrud Hein, Karl-Christian Buschbeck, Walter Lippert, Adolf Slawisch: Gmelins Handbuch der anorganischen Chemie. T. 1: Edelgasverbindungen. Berlin, Heidelberg: Springer-Verlag, 1970, s. 85–87. DOI: 10.1007/978-3-662-11600-5. ISBN 978-3-662-11601-2. LCCN Agr 25-1383. [dostęp 2015-08-06]. (niem.).

[Cohen-8] B. Cohen, R.D. Peacock. Properties of xenon fluoride adducts. „Journal of Inorganic and Nuclear Chemistry”. 28, s. 3056–3057, 1966. Pergamon Press. [dostęp 2015-08-07].

[Bartlett_2001-9] Neil Bartlett: The Oxidation of Oxygen and Related Chemistry: Selected Papers of Neil Bartlett. Singapur: World Scientific Publishing, 2001, s. 185. ISBN 981-02-2775-2. [dostęp 2015-08-06].

[Haner-10] Jamie Haner, Gary J. Schrobilgen. The Chemistry of Xenon(IV). „Chemical Reviews”. 115 (2), s. 1255–1295, 2015. DOI: 10.1021/cr500427p.

[Maslov-11] O.D. Maslov, V.A. Legarov, V.N. Pousakov., B.B. Chaivanov. „Zhur. Fiz. Khim.”, s. 1832, 1967.

[Bartlett_1969-12] F.O. Sladky, P.A. Bulliner, N. Bartlett. Xenon difluoride as a fluoride ion donor. Evidence for the salts [Xe
2F
3]+
[MF
6]−
, [XeF]+
[MF
6]−
and [XeF]+
[M
2F
11]−
. „Journal of the Chemical Society A: Inorganic, Physical, Theoretical”, s. 2179–2188, 1969. DOI: 10.1039/J19690002179.

[McRae-13] V.M. McRae, R.D. Peacock, D.R. Russell. The crystal structure of XeF
2,2SbF
5. „Journal of the Chemical Society D: Chemical Communications”, s. 62–63, 1969. DOI: 10.1039/C29690000062.

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

[8]

[9]

[10]

[11]

[12]

[13]