Antymon

Antymon
cyna ← antymon → tellur
As ↑ Sb ↓ Bi 51 Sb
Wygląd
srebrzystoszary
Widmo emisyjne antymonu
Ogólne informacje
Nazwa, symbol, l.a.	antymon, Sb, 51 (łac. stibium)
Grupa, okres, blok	15 (VA), 5, p
Stopień utlenienia	III, V
Właściwości metaliczne	półmetal
Właściwości tlenków	średnio kwasowe
Masa atomowa	121,760(1) u
Stan skupienia	stały
Gęstość	6697 kg/m³
Temperatura topnienia	630,63 °C
Temperatura wrzenia	1587 °C
Numer CAS	7440-36-0
PubChem	23967
Właściwości atomowe Promień • atomowy • walencyjny 145 pm 138 pm Konfiguracja elektronowa [Kr]4d105s25p3 Zapełnienie powłok 2, 8, 18, 18, 5 (wizualizacja powłok) Elektroujemność • w skali Paulinga • w skali Allreda 2,05 1,82 Potencjały jonizacyjne I 834 kJ/mol II 1594,9 kJ/mol III 2440 kJ/mol
Właściwości fizyczne Ciepło parowania 77,14 kJ/mol Ciepło topnienia 19,87 kJ/mol Ciśnienie pary nasyconej 2,49×10−21 Pa (6304 K) Konduktywność 2,88×106 S/m Ciepło właściwe 210 J/(kg·K) Przewodność cieplna 24,3 W/(m·K) Układ krystalograficzny trójskośny Twardość • w skali Mohsa 3 Objętość molowa 18,19×10−6 m³/mol
Najbardziej stabilne izotopy izotop wyst. o.p.r. s.r. e.r. MeV p.r. 121Sb 57,36% stabilny izotop z 70 neutronami 123Sb 42,64% stabilny izotop z 72 neutronami 124Sb {syn.} 60,2 dni β− 124Te 125Sb {syn.} 2,7582 lat β− 0,767 125Te
Niebezpieczeństwa Karta charakterystyki: dane zewnętrzne firmy Sigma-Aldrich Globalnie zharmonizowany system klasyfikacji i oznakowania chemikaliów Substancja nie jest klasyfikowana jako niebezpieczna według kryteriów GHS (na podstawie podanej karty charakterystyki). Europejskie oznakowanie substancji oznakowanie ma znaczenie wyłącznie historyczne Na podstawie podanej karty charakterystyki Groźny dla środowiska (N) Zwroty R R51/53 Zwroty S S60 NFPA 704 Na podstawie podanego źródła 0 0 0
Jeżeli nie podano inaczej, dane dotyczą warunków normalnych (0 °C, 1013,25 hPa)

Antymon (Sb, łac. stibium) – pierwiastek chemiczny z grupy metaloidów. Występuje w czterech odmianach alotropowych: antymon żółty, srebrzystobiały antymon metaliczny, antymon czarny i antymon wybuchowy. Znany jest od starożytności.

Charakterystyka

Alchemiczny symbol antymonu

Antymon nie reaguje z kwasami nieutleniającymi, gdyż potencjał standardowy Sb(III)/Sb wynosi 0,15 V. Gorący stężony kwas siarkowy wprowadza antymon do roztworu w postaci jonów Sb³⁺, a gorący stężony kwas azotowy przeprowadza antymon w biały i trudno rozpuszczalny kwas antymonowy. Antymon występuje w roztworze w postaci jonów Sb³⁺, SbO₂⁻ (antymoniny) oraz SbO₃⁻ (antymoniany). Antymon tworzy trzy tlenki: SbIII2O 3, SbV2O 5 oraz mieszany SbIII SbV O 4. Antymonyl (−Sb=O) tworzy rozpuszczalny kompleks z kwasem winowym, winian antymonylu i potasu K(SbO)C₄H₄O₆, znany jako środek wymiotny „emetyk” (łac. emeticus – wymioty).

Izotop ¹²⁵Sb emituje cząstki beta o energiach od 94 do 621 keV oraz promienie gamma o energiach od 35 do 671 keV. ¹²⁵Sb najłatwiej gromadzi się w płucach i kościach. Dopuszczalna aktywność w organizmie wynosi 1,5 MBq.

Występowanie

Przybliżona zawartość antymonu w skorupie ziemskiej wynosi od 0,2 do 0,5 ppm (ok. 0,000023% wagowo). Rudami antymonu są antymonit (Sb₂S₃) i ulmanit (NiSbS).

Zastosowania

• stop drukarski
• stop łożyskowy
• zapałki
• w domieszkowaniu półprzewodników – na przykład InSb (antymonek indu) tworzy półprzewodniki typu „n”
• utwardzacz w stopach ołowiu
• dawniej do wywoływania biegunki jako tzw. pigułka wieczysta – mała kuleczka odlana z antymonu, która po połknięciu powodowała „gwałtowne przeczyszczenie wnętrzności”, po czym mogła być użyta ponownie

Bibliografia

• Jerzy Minczewski, Zygmunt Marczenko: Chemia analityczna – 1. Podstawy teoretyczne i analiza jakościowa. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2001. ISBN 83-01-13499-2.
• Ryszard Szepke: 1000 słów o atomie i technice jądrowej. Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1982. ISBN 83-11-06723-6. (pol.)