Władysław Etc

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Władysław Etc
Data i miejsce urodzenia

11 marca 1949
Czerwieniec lub Czerwińsk

Zawód, zajęcie

działacz związkowy, przedsiębiorca

Odznaczenia
Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Wolności i Solidarności Złoty Krzyż Zasługi Medal „Pro Patria”

Władysław Konstanty Etc (ur. 11 marca 1949 w Czerwieńcu[1] lub Czerwińsku[2]) – polski działacz związkowy i opozycyjny w PRL.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Syn Konstantego i Stefanii[1]. Uczestniczył w wydarzeniach grudnia 1970 na Wybrzeżu, został pobity podczas demonstracji w Słupsku. W 1980 wstąpił do NSZZ „Solidarność”, organizował strajk w koszalińskim Polmozbycie i został wiceprzewodniczącej tamtejszej Komisji Zakładowej[2]. Od 13 grudnia 1981 przebywał w ukryciu w związku z wprowadzeniem stanu wojennego[3]. W ramach walki z opozycją 5 listopada 1982 został powołany do wojska pod pozorem udziału w ćwiczeniach – w rzeczywistości poddawany represjom i uwięzieniu w Wojskowym Obozie Internowania na Kępie Panieńskiej pod Chełmnem (służył w 7 kompanii pontonowej, faktycznie wykonując prace fizyczne i przebywając w trudnych warunkach). Zwolniono go 3 lutego 1983, w trakcie pobytu udało mu się z niego wydostać na około dobę i sprowadzić z Koszalina opłatek dla internowanych[4][5]. Utworzenie wojskowych obozów internowania zostało w 2019 uznane przez sąd za zbrodnię komunistyczną oraz zbrodnię przeciwko ludzkości, a odpowiedzialni za to generałowie Władysław Ciastoń i Józef Sasin usłyszeli wyroki skazujące[6][7]. W kolejnych latach działał w podziemnych strukturach „Solidarności”, m.in. organizując pomoc dla internowanych. W 1986 roku założył Towarzystwo Trzeźwości Transportowców w Koszalinie, będące faktycznie przykrywką dla działalności związkowej. Wielokrotnie poddawany represjom przez służby PRL[2].

Na przełomie 1989 i 1990 wybrany szefem Zarządu Regionu Pobrzeże NSZZ „Solidarność”[8]. W wyborach parlamentarnych w 1993 otwierał koszalińską listę okręgową Komitetu Wyborczego NSZZ „Solidarność”[9]. W III RP działał jako wspólnik i pełnomocnik przedsiębiorstw[10]. Został później także członkiem Stowarzyszenia Osób Internowanych „Chełminiacy 1982”, grupującego internowanych w chełmińskim obozie wojskowym[5].

Żonaty, ma syna[11].

Odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Został odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi (2000)[12], Krzyżem Wolności i Solidarności (2015)[13][4], Medalem „Pro Patria” (2018)[11] oraz Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (2022)[14].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b Dane osoby z katalogu osób „rozpracowywanych”. Instytut Pamięci Narodowej. [dostęp 2022-08-17].
  2. ↑ a b c Etc Władysław. instytutpileckiego.pl. [dostęp 2022-08-17].
  3. ↑ Jerzy Polechoński: Wojskowe obozy internowania. Mało znane oblicze stanu wojennego. gk24.pl, 13 grudnia 2017. [dostęp 2022-08-17].
  4. ↑ a b Odznaczeni Krzyżem Wolności i Solidarności: Władysław Etc. Instytut Pamięci Narodowej. [dostęp 2022-08-17].
  5. ↑ a b Władysław Etc - Chełminiacy 1982. e-civitas.pl, 2 lutego 2021. [dostęp 2022-08-17].
  6. ↑ Maciej Marosz: Dwa lata dla komunistycznych generałów. Józef Sasin: Mam nadzieję, że nie trafię do więzienia. niezalezna.pl, 22 lutego 2018. [dostęp 2022-08-17].
  7. ↑ Kamil Siałkowski: Generałowie SB skazani za prześladowanie opozycjonistów przed 37 laty. wyborcza.pl, 19 listopada 2019. [dostęp 2022-08-17].
  8. ↑ Przemysław Baran: Region Pobrzeże NSZZ S. encysol.pl. [dostęp 2022-08-17].
  9. ↑ Poland – candidate data [online], University of Essex [zarchiwizowane z adresu 2015-02-26] (ang.).
  10. ↑ Władysław Konstanty Etc. imsig.pl. [dostęp 2022-08-17].
  11. ↑ a b Wiesław Miller: Internowani w koszarach. Pamięć „Chełminiaków”. koszalininfo.pl, 13 lutego 2018. [dostęp 2022-08-17].
  12. ↑ M.P. z 2000 r. nr 21, poz. 431
  13. ↑ M.P. z 2015 r. poz. 984
  14. ↑ M.P. z 2022 r. poz. 1152
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Władysław_Etc&oldid=71801650”