Władysław Miller (kompozytor)
| Pseudonim |
Bojomir |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia | |
| Pochodzenie | |
| Data i miejsce śmierci | |
| Gatunki | |
| Zawód |
Władysław Miller, pseudonim Bojomir[1][2] (ur. 27 listopada 1863 w Monte Albano, zm. 2 lipca 1929 w Warszawie[1][2]) – polski kompozytor, dyrygent, pedagog i pisarz muzyczny.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Syn śpiewaka Władysława Millera[1]. Ukończył szkołę wojskową w Monzy, następnie podjął studia muzyczne u Giovanniego Bottesiniego w Parmie[1]. Od 1888 roku był uczniem Zygmunta Noskowskiego w Warszawie[1]. W latach 1893–1902 był korepetytorem solistów i dyrygentem w Teatrze Narodowym[1]. Współpracował z Warszawskim Towarzystwem Muzycznym, uczył śpiewu solowego i gry na organach w jego szkole muzycznej[1]. W 1911 roku dyrygował zespołem operowym w Dolnie Szwajcarskiej[1]. Od 1909 do 1921 roku był wykładowcą języka włoskiego w Konserwatorium Warszawskim[1]. Publikował artykuły w Wieku i Gazecie Polskiej[2], a także w Nowościach Muzycznych, Prawdzie, Scenie i Sztuce, Echu Muzycznym, Teatralnym i Artystycznym[1].
Skomponował m.in. opery Oaza (1893) i Kwiat paproci (ok. 1895), operetki Król migdałowy (ok. 1890) i Murzyn Vidal (1898), a także liczne pieśni solowe[2]. Zajmował się tłumaczeniami, przełożył m.in. na język włoski libretta do oper Stanisława Moniuszki i Adama Münchheimera[1]. Zgromadził kolekcję muzykaliów, po jego śmierci przekazaną do biblioteki Warszawskiego Towarzystwa Muzycznego[1].