Władysław Piotrowski (historyk)

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Władysław Piotrowski
Data urodzenia

25 października 1931

Zawód, zajęcie

nauczyciel akademicki, rusycysta, historyk literatury

Miejsce zamieszkania

Kraków

Narodowość

polska

Alma Mater

Uniwersytet w Rostowie nad Donem

Uczelnia

Uniwersytet Jagielloński

Stanowisko

emerytowany docent (UJ)
dyrektor Instytutu Filologii Rosyjskiej UJ (1979–1981)

Małżeństwo

Maria Begonia González Castrillo Eskudero Suárez[1]

Władysław Piotrowski (ur. 25 października 1931 na Mazowszu) – docent doktor habilitowany, historyk literatury rosyjskiej XX wieku, metodyk nauczania literatury i języka rosyjskiego. Twórca Zakładu Metodyki Nauczania Języka Rosyjskiego w Instytucie Filologii Rosyjskiej Uniwersytetu Jagiellońskiego, tamże współtwórca Zakładu Literatury Rosyjskiej XX wieku. W latach 1979–81 dyrektor Instytutu Filologii Rosyjskiej UJ. Członek Komisji Słowianoznawstwa krakowskiego Oddziału PAN.

Życiorys naukowy[edytuj | edytuj kod]

Ukończył studia slawistyczno-rusycystyczne w Państwowym Uniwersytecie w Rostowie nad Donem (ZSRR), gdzie obronił pracę dyplomową na temat Adam Mickiewicz w literaturze ukraińskiej (ros. Адам Мицкевич в украинской литературе)[1][2]. W 1955 otrzymał etat w Katedrze Filologii Rosyjskiej UJ, gdzie pracował aż do emerytury[1][2]. W roku 1965 obronił rozprawę doktorską z komparatystyki polsko-rosyjskiej, poświęconą recepcji twórczości Siergieja Jesienina w Polsce międzywojennej (promotor prof. Wiktor Jakubowski); habilitację na podstawie dysertacji o imażynizmie uzyskał na UJ w 1977[1][2]. Mieszka w Krakowie.

Na Uniwersytecie Jagiellońskim pełnił funkcje wicedyrektora (1977–1979) i dyrektora (1979–1981) Instytutu Filologii Rosyjskiej[3]. Stworzył i przez 10 lat kierował pierwszym w rusycystyce uniwersyteckiej Zakładem Metodyki Nauczania Języka Rosyjskiego[1][2]. Wespół z Jadwigą Szymak-Reiferową w 1991 zorganizował Zakład Literatury Rosyjskiej XX w. (obecnie Katedra Literatury Rosyjskiej XX i XXI w.), którego był pierwszym kierownikiem. Wykształcił pięcioro doktorów (trzy doktoraty literaturoznawcze i dwa z metodyki nauczania języka rosyjskiego)[2].

Główne obszary jego zainteresowań naukowych to literatura rosyjska I połowy XX wieku, szczególnie twórczość Siergieja Jesienina, Władimira Majakowskiego, Nikołaja Klujewa, ugrupowanie imażynistów oraz problemy metodyki nauczania języka rosyjskiego oraz literatury na studiach rusycystycznych[4].

Wybrane publikacje[edytuj | edytuj kod]

Historia literatury rosyjskiej

  • Sergiusz Jesienin w polskiej literaturze międzywojennej, Wrocław–Warszawa–Kraków: Zakład Narodowy im. Ossolińskich, 1967.
  • Imażynizm rosyjski, Kraków: Uniwersytet Jagielloński, 1977.
  • Adam Mickiewicz a Łesia Ukrainka, „Przegląd Słowiański” 1956, t. VI.
  • Sposoby konstruowania podmiotu lirycznego w poezji radzieckiej (W. Majakowski i S. Jesienin), [w:] Postać w literaturze rosyjskiej XX wieku (analizy i przekroje), pod red. Stanisława Poręby, Katowice 1983.
  • Jesienin a Klujew. Specyficzny aspekt literaturoznawczej recepcji ostatniego dwudziestopięciolecia, [w:] Współczesna literatura radziecka. Z perspektywy trzydziestolecia (1956–1986), pod red. Gabrieli Porębiny, Katowice 1988.
  • Próby reinterpretacji oficjalnego modelu rosyjskiego procesu historycznoliterackiego XX wieku, [w:] Literatura rosyjska. nowe zjawiska. Reinterpretacje, pod red. Barbary Stempczyńskiej, Katowice 1995.
  • Поэма Николая Клюева „Погорельщина” и ее польский перевод, [w:] Pisarze nowi, zapomniani i odkrywani na nowo, pod red. Piotra Fasta i Anny Skotnickiej-Maj, Katowice 1996.
  • Николай Клюев как драматург, режиссер и актер, [w:] Dramat rosyjski. Klasyka i współczesność, pod red. Haliny Mazurek, Katowice 2000.

Metodyka

  • Koncepcja lektoratu języka obcego w szkole wyższej, „Życie Szkoły Wyższej” 1980, nr 78.
  • Praktyczna nauka języka rosyjskiego jako przedmiot integrujący dyscypliny kierunkowe na studiach rusycystycznych, [w:] Problemy dydaktyki studiów rusycystycznych, pod red. Janusza Henzla, Kraków: Wydawnictwo WSP, 1984.
  • Некоторые методологические проблемы дидактики иностранной литературы, [w:] К проблемам истории русской литературы ХХ века, Сборник статей под ред. Ядвиги Шимак-Рейфер, Краков: Oficyna Cracovia, 1992.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b c d e „Ja, człowiek po słowiańsku powściągliwy…”. Rozmowa z Władysławem Piotrowskim [rozmowę przeprowadziła Halina Waszkielewicz]. W: Строитель чудотворный. Szkice o literaturze rosyjskiej dedykowane Jadwidze Szymak-Reiferowej i Władysławowi Piotrowskiemu. Halina Waszkielewicz (red.), Janusz Świeży (red.). Kraków: Tertium, 2001, s. 15–21, seria: Rosja – Myśl, Słowo, Obraz, tom III.
  2. ↑ a b c d e К проблемам истории русской литературы ХХ века. Сборник статей под ред. Ядвиги Шимак-Рейфер. Краков: Oficyna Cracovia, 1992, s. 31.
  3. ↑ Historia Instytutu Filologii Wschodniosłowiańskiej UJ. www.rubl.uj.edu.pl, oprac. Janusz Świeży. [dostęp 2012-02-06]. (pol.).
  4. ↑ Władysław Piotrowski na stronie Instytutu Filologii Wschodniosłowiańskiej UJ. www.rubl.uj.edu.pl. [dostęp 2012-02-06]. (pol.).

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Władysław_Piotrowski_(historyk)&oldid=71772142”