Władysław Englert
| major | |
| Data i miejsce urodzenia |
ok. 1805 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
1830–1863 |
| Jednostki |
siły powstańcze 1830, Legiony Polskie na Węgrzech, wyprawa tysiąca Garibaldiego, batalion płk. Leona Czechowskiego w powstaniu styczniowym |
| Stanowiska |
od 1849 major, dowódca batalionu |
| Główne wojny i bitwy |
powstanie listopadowe, powstanie węgierskie 1848, włoska wojna wyzwoleńcza 1859, powstanie styczniowe |
| Odznaczenia | |
| |
Władysław Englert (ur. ok. 1805 w Kurowie, zginął 20 marca 1863 w czasie bitwy pod Potokiem) – uczestnik powstania listopadowego, kawaler złotego krzyża orderu Virtuti Militari, dowódca w stopniu majora oddziału Legionów Polskich w powstaniu węgierskim w 1849 roku, jeden z najbliższych oficerów Giuseppe Garibaldiego w czasie włoskiej wojny wyzwoleńczej, dowódca batalionu w czasie powstania styczniowego.
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]Zdobył wykształcenie wojskowe w warszawskiej Szkole Podchorążych w gwardii grenadierów. Należał do sprzysiężenia Piotra Wysockiego i brał aktywny udział w powstaniu listopadowym, gdzie dosłużył się stopnia oficerskiego i (15 września 1831)[1] złotego krzyża Virtuti Militari za waleczność. Następnie przebywał na emigracji. Należał do Centralizacji Towarzystwa Demokratycznego Polskiego.
Walczył w powstaniu węgierskim w 1849 roku w Legionie Polskim Józefa Wysockiego w randze kapitana piechoty, wkrótce awansowany do stopnia majora, dowodził III batalionem.
Dowodząc oddziałem walczył w szeregach Garibaldiego w czasie kampanii włoskiej. Należał do tysiąca tych, którzy z Garibaldim bili się pod Marsalą. Później był zastępcą komendanta polskiej szkoły wojskowej w Genui i Cuneo, pracował tam na stanowisku profesora praktycznej części taktyki piechoty.
Dowiedziawszy się o powstaniu styczniowym wrócił do kraju i przyłączył się do oddziału pułkownika Leona Czechowskiego walczącego w guberni lubelskiej. Został dowódcą batalionu w stopniu majora. Zginął w bitwie pod wsią Potok[2][3]. „Zwłoki śp. Englerta dostały się z wozem w ręce dowodzącego w Janowie pułkownika rosyjskiego Mielnikowa, który zobaczywszy na piersiach krzyż Virtuti militari, kazał poległego bohatera pochować z honorami wojskowemi”[4].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Janusz Stankiewicz: Lista nazwisk osób odznaczonych Orderem Virtuti Militari. [dostęp 2013-01-13].
- ↑ Powstanie styczniowe – lista uczestników, powstańców, zesłańców, weteranów, osób wspierających powstanie. Materiały do historii rodów polskich. [dostęp 2013-01-13].
- ↑ Justyn Sokulski: Władysław Englert. W: Polski Słownik Biograficzny. T. 6: Dunin Rodryg – Firlej Henryk. Kraków: Polska Akademia Umiejętności, 1948, s. 275–276.
- ↑ Jan Lam: Starożytny Dźwinogród i "Rożne Pole". [dostęp 2013-01-13].