Przejdź do zawartości

Władysław Okiński

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Władysław Okiński
Data i miejsce urodzenia

1 kwietnia 1906
Włocławek

Data i miejsce śmierci

21 stycznia 1944
Warszawa

doktor nauk społecznych
Specjalność: socjologia
Alma Mater

Uniwersytet Adama Mickiewicza w Poznaniu

Nauczyciel akademicki
Uczelnia

Uniwersytet Adama Mickiewicza w Poznaniu
Uniwersytet Ziem Zachodnich

Władysław Okiński (ur. 1 kwietnia 1906 r. we Włocławku, zm. 21 stycznia 1944 r. w Warszawie) – doktor nauk, socjolog i pedagog, podczas okupacji hitlerowskiej wykładowca tajnego nauczania, teoretyk i autor prac z dziedziny samokształcenia[1].

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Władysław Okiński był uczniem Floriana Znanieckiego, obronił pracę doktorską w dziedzinie socjologii na Uniwersytecie im. Adama Mickiewicza w Poznaniu, tam też został wykładowcą z tego przedmiotu. Był działaczem Instytutu Spraw Społecznych w Warszawie oraz Warszawskiego Uniwersytetu Powszechnego. W 1938 roku przeniósł się do Warszawy i podjął pracę w Instytucie Pedagogiki ZNP. Po wybuchu II wojny światowej kontynuował pracę w tajnym Instytucie. Równocześnie wykładał na tajnym Uniwersytecie Ziem Zachodnich. W dniu 5 stycznia 1944 został aresztowany wraz ze studentami podczas wykładu odbywającego się w domu rodzinnym Hanny Czaki, aresztowano wówczas również jej rodziców. Wszyscy zostali przewiezieni na Pawiak i poddani przesłuchaniom i torturom. Zginął rozstrzelany w ruinach getta warszawskiego w dniu 21 stycznia 1944 r.[2]

W swoich pracach Okiński pisał o procesie samokształceniowym jako o „samodzielnym poddaniu się autokontroli w celu osiągnięcia jakiegoś mniej lub bardziej uchwytnego i mniej więcej jasno określonego wzoru osobowości”.[3]

Upamiętnienie

[edytuj | edytuj kod]

Od 1969 jest patronem jednej z ulic w Warszawie na terenie dzielnicy Ochota (Rakowiec)[4].

Publikacje

[edytuj | edytuj kod]
  • Okiński, W. (1935). Procesy samokształceniowe. Poznań: Polski Instytut Socjologiczny[5].
  • Okiński, W. (1938). Problemy społeczne uniwersytetu powszechnego w Polsce[6].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Encyklopedia Warszawy, PWN 1975
  2. Więźniowie Pawiaka 1939-1944, lista imienna
  3. Kultura i Historia nr 15/2009
  4. Uchwała nr 32 Rady Narodowej m.st. Warszawy z dnia 31 stycznia 1969 r. w sprawie nadania nazw ulicom, „Dziennik Urzędowy Rady Narodowej m.st. Warszawy”, Warszawa, dnia 20 czerwca 1969 r., nr 6, poz. 32, s. 2.
  5. Władysław Okiński, Procesy samokształceniowe : próba ustalenia pojęcia samokształcenia ze stanowiska socjologji, Poznań : Warszawa: skł. gł. Dom Książki Polskiej, 1935.
  6. Władysław Okiński, Problemy społeczne uniwersytetu powszechnego w Polsce, Warszawa: skł. gł. Instytut Oświaty Dorosłych, 1938.

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]