Przejdź do zawartości

Wanda Janicka

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Wanda Janicka
Wanda Nowakowska
Data i miejsce urodzenia

16 czerwca 1923
Warszawa

Data i miejsce śmierci

7 września 2023
Droginia

Miejsce spoczynku

Cmentarz Grębałowski w Krakowie

Zawód, zajęcie

architektka

Miejsce zamieszkania

Balice

Edukacja

Szkoła Budowlana w Warszawie

Rodzice

Bogdan, Zofia z d. Dydzińska

Małżeństwo

Stanisław Janicki (rozwód)

Krewni i powinowaci

Jakub Nowakowski (brat)

Odznaczenia
Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Partyzancki Warszawski Krzyż Powstańczy Srebrny Krzyż Zasługi Krzyż Armii Krajowej Medal za Warszawę 1939–1945
Odznaka pamiątkowa Akcji „Burza”

Wanda Janicka, ps. „Zofia”[1] (ur. 16 czerwca 1923 w Warszawie, zm. 7 września 2023 w Drogini[2]) – polska architektka, uczestniczka powstania warszawskiego.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Urodziła się w rodzinie Bogdana Nowakowskiego i Zofii z domu Dydzińska[2], była siostrą Jakuba Nowakowskiego, biologa i powstańca warszawskiego[3]. Od 1939 zaangażowana w działania niepodległościowe[3][4].

Podczas okupacji studiowała architekturę w ramach tajnych kompletów[3][5]. Ukończyła Szkołę Budowlaną w Warszawie[1]. Od lutego 1944 w konspiracji, do której została wprowadzona przez Stanisława Huskowskiego. Początkowo była przydzielona w Kedywie Komendy Głównej Armii Krajowej – kompania „Pegaz”[4]. Podczas powstania warszawskiego służyła jako łączniczka 1. kompanii batalionu „Parasol” Zgrupowania „Radosław” Armii Krajowej. Walczyła na Woli, Starym Mieście, Śródmieściu i Górnym Czerniakowie. Została raniona w obie nogi, przez co została wyłączona z dalszych działań. Opuściła Warszawę wraz z ludnością cywilną po zajęciu Starego Miasta przez Niemców. Trafiła do Dulagu 121 Pruszków, skąd udało jej się uciec[3][4].

Bezpośrednio po wojnie przeprowadziła się do Trójmiasta. Wzięła tam ślub ze Stanisławem Janickim, z którym miała córkę. Małżeństwo zakończyło się rozwodem. Pracowała w Biurze Rozwoju Krakowa. Wraz z Tadeuszem Ptaszyckim uczestniczyła m.in. w projektowaniu Nowej Huty. W późniejszym okresie mieszkała w Balicach, gdzie opiekowali się nią Jerzy Miziurek i Katarzyna Marszałek. Ze skutkiem na 29 sierpnia 2023 została mianowana na stopień podporucznika przez Prezydenta Andrzeja Dudę[3][5].

Zmarła w wieku 100 lat jako jeden z ostatnich żołnierzy batalionu „Parasol”[3]. Pochowana 19 września 2023 na cmentarzu Grębałowskim w Krakowie[3][6].

Ordery i odznaczenia

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b c Wanda Janicka, Kraków, 18.09.2023 - nekrolog [online], nekrologi.wyborcza.pl, 18 września 2023 [dostęp 2024-01-27].
  2. a b Rejestr Spadkowy PL: wyszukiwanie wpisu [online], rejestry-notarialne.pl [dostęp 2024-01-27].
  3. a b c d e f g h i j k l Odeszła na wieczną wartę - Wanda Janicka ps. "Zofia", 1bltr.wp.mil.pl, 19 września 2023 [zarchiwizowane 2024-01-24].
  4. a b c Powstańcze Biogramy - Wanda Nowakowska, 1944.pl [zarchiwizowane 2024-01-27].
  5. a b 98. urodziny Pani Wandy Janickiej - uczestniczki Powstania Warszawskiego, wojsko-polskie.pl, 2021 [zarchiwizowane 2024-01-24].
  6. Odeszła na wieczną wartę - Wanda Janicka ps. "Zofia" [dostęp 2024-09-29].
  7. M.P. z 2022 r. poz. 939 „za wybitne zasługi dla niepodległości Rzeczypospolitej Polskiej”.
  8. a b 99 lat miłości do Ojczyzny, malopolska.uw.gov.pl, 23 listopada 2022 [zarchiwizowane 2022-12-07].
  9. Lista odznaczonych Warszawskim Krzyżem Powstańczym. „Stolica”. Rok XXXVII, Nr 32 (1805), s. 15, 24 października 1982. Warszawa: Warszawskie Wyd. Prasowe RSW „Prasa-Książka-Ruch”. [dostęp 2024-09-29].