Wasyl Czabaniwski

Wasyl Czabaniwski

Василь Федорович Чабанівський

generał-chorąży
Data i miejsce urodzenia	25 lutego 1887 Gubernia połtawska
Data i miejsce śmierci	19 sierpnia 1963 USA
Przebieg służby
Siły zbrojne	Armia Imperium Rosyjskiego Armia Czynna Ukraińskiej Republiki Ludowej Wojsko Polskie Ukraińska Armia Wyzwoleńcza
Jednostki	2 Wołyńska Dywizja Strzelców, 5 Chersońska Dywizja Strzelców, 27 Pułk Piechoty, 81 Pułk Strzelców Grodzieńskich
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa, wojna ukraińsko-radziecka 1917–1921, II wojna światowa
Późniejsza praca	działacz emigracyjny
Odznaczenia

Wasyl Fedorowycz Czabaniwski, ukr. Василь Федорович Чабанівський, pl. Bazyli Czabanowski (ur. 13 lutego^?/25 lutego 1887 na Połtawszczyźnie, zm. 19 sierpnia 1963 w USA) − ukraiński wojskowy (generał-chorąży), major kontraktowy piechoty Wojska Polskiego w okresie międzywojennym, jeden z inicjatorów Ukraińskiej Armii Wyzwoleńczej podczas II wojny światowej.

Życiorys

W 1912 ukończył szkołę junkrów piechoty w Tyflisie, zaś w 1914 kurs w nikołajewskiej akademii sztabu generalnego. Brał udział w I wojnie światowej. W armii rosyjskiej doszedł do stopnia kapitana.

30 lipca 1918 podporządkował się sztabowi generalnemu formowanej armii ukraińskiej. Od 1 października tego roku w stopniu starszego esauła służył w sztabie 6 Korpusu Połtawskiego. Od 15 grudnia był zastępcą szefa jednego z wydziałów sztabu Frontu Lewobrzeżnego. 25 stycznia 1919 został szefem wydziału operacyjnego sztabu Korpusu Zaporoskiego. 18 maja tego roku objął funkcję kwatermistrza sztabu Grupy Zaporoskiej. Od 7 czerwca do 30 czerwca był p.o. szefa sztabu 6 Dywizji Zaporoskiej, zaś do 25 sierpnia p.o. szefa sztabu Grupy Zaporoskiej. Na początku grudnia zachorował na tyfus. Leczył się w Miropolu. 18 kwietnia 1920 został szefem wydziału operacyjnego sztabu głównego Armii Czynnej Ukraińskiej Republiki Ludowej. Od 4 maja tego roku był szefem sztabu komendantury miasta Winnicy. 25 czerwca powrócił na funkcję szefa wydziału operacyjnego sztabu głównego armii. Od 4 sierpnia znajdował się w dyspozycji szefa sztabu Armii Czynnej URL. 8 sierpnia został szefem sztabu 4 Brygady 2 Wołyńskiej Dywizji Strzeleckiej, zaś 15 września szefem sztabu 5 Chersońskiej Dywizji Strzeleckiej. 5 października awansował do stopnia podpułkownika.

Pod koniec 1920 wraz z wojskami ukraińskimi został internowany w Polsce. 20 września 1922 został szefem jednego z wydziałów ukraińskiego sztabu generalnego na uchodźstwie. Od 1928 służył Wojsku Polskim jako oficer służby kontraktowej. W marcu 1939 pozostawał w dyspozycji dowódcy 27 Pułku Piechoty w Częstochowie. Później został przeniesiony do 81 Pułku Piechoty w Grodnie. Uczestniczył w wojnie obronnej 1939 w obronie Lwowa. 22 września, przed oddaniem miasta Armii Czerwonej, pozwolono mu wyjechać w kierunku Warszawy. Przedostał się do Warszawy, gdzie oddał się do dyspozycji Rządu URL na wychodźstwie. Został mianowany generałem chorążym. W 1943 był jednym z inicjatorów formowania w składzie Wehrmachtu Ukraińskiej Armii Wyzwoleńczej. Po zakończeniu wojny zamieszkał w zachodnich Niemczech. W 1950 wyjechał do Chicago.

Bibliografia

• Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.
• Jarosław Tinczenko: Офіцерський корпус Армії Української народної республіки (1917-1921). 2007.brak strony w książce

Linki zewnętrzne

• Biografia gen. Wasyla Czabaniwskiego (jęz. ukraiński)
• Krótsza biografia gen. Wasyla Czabaniwskiego (jęz. ukraiński)