Wierzba piaskowa

Wierzba piaskowa
	; Kwiatostany żeńskie wierzby piaskowej
	Systematyka
Domena	eukarionty
Królestwo	rośliny
Podkrólestwo	rośliny zielone
Nadgromada	rośliny telomowe
Gromada	rośliny naczyniowe
Podgromada	rośliny nasienne
Nadklasa	okrytonasienne
Klasa	Magnoliopsida
Nadrząd	różopodobne
Rząd	malpigiowce
Rodzina	wierzbowate
Rodzaj	wierzba
Gatunek	wierzba płożąca
Podgatunek	wierzba piaskowa
	Nazwa systematyczna
	Salix repens subsp. arenaria (L.)Hiit.
Synonimy
	Salix arenaria L.; Salix repens ssp. repens var. argentea (Sm.)Camus; Salix repens ssp. argentea var. argentea (Sm.)Camus;
	Salix arenaria L.; Salix repens ssp. repens var. argentea (Sm.)Camus; Salix repens ssp. argentea var. argentea (Sm.)Camus;
	Multimedia w Wikimedia Commons

Wierzba piaskowa (Salix repens subsp. arenaria (L.)Hiit.) – podgatunek wierzby płożącej^[3]. Występuje w Azji i Europie. W Polsce roślina rzadka, dziko rośnie wyłącznie nad Bałtykiem. Uprawiana jako roślina ozdobna i czasami nieprawidłowo nazywana wierzbą argentyńską lub szwajcarską.

Morfologia

Pokrój: Mały, płożący się krzew wysokości do 50 cm (wyjątkowo 100 cm).
Pędy: Brązowe gałęzie płożące się i podnoszące na końcach. Pączki oraz młode pędy całe silnie owłosione. Pączki ostro zakończone.

Liście: Eliptycznojajowate, o długości 1,5–2,5 cm i 0,5–1 cm szerokości. Są skórzaste i obustronnie gęsto srebrzyście owłosione. Z obu stron mają srebrzysty kolor, szczególnie intensywny na spodniej stronie. Mają zaokrąglone wierzchołki, gładkie brzegi i 5-8 par nerwów bocznych (słabo widocznych). Przy wysychaniu nie czernieją. Ich uszkowate przylistki długo utrzymują się.

Kwiaty: Roślina dwupienna. Kwiaty zebrane w kotki o dwubarwnych przysadkach; górą czarniawych, dołem jasnych. Kotki żeńskie wyrastają na szypułkach, mają jajowato-podługowaty kształt i długość 1,5–2 cm. Ich owłosione słupki o czerwonych znamionach osadzone są na słupku (krótszym od zalążni). Kotki męskie również mają dwubarwne przysadki. Ich kwiaty z jednym miodnikiem mają pręciki u nasady owłosione, o wolnych nitkach i pylnikach początkowo czerwonych, w czasie dojrzewania żółtych, a po przekwitnięciu brunatnych.
Owoc: Torebka o klapach spiralnie odwiniętych na zewnątrz.

Biologia i ekologia

Siedlisko: wydmy nadmorskie. Chamefit lub fanerofit. W klasyfikacji zbiorowisk roślinnych gatunek charakterystyczny dla Ass. Carici-Empetretum^[4]. Kwitnie od kwietnia do maja, jest rośliną owadopylną i miododajną. Nasiona rozsiewane przez wiatr.

Zmienność

Czasami można spotkać różniące się od typowej formy mieszańce z gatunkami: w. borówkolistna, w. czerniejąca, w. iwa, w. płożąca, w. purpurowa, w. śnniada, w. uszata, w. wawrzynkowa, w. wiciowa. Mieszańce te przeważnie nie są odróżniane od mieszańców wierzby płożącej^[3].

Zastosowanie

Roślina uprawna: uprawiana jako roślina ozdobna, szczególnie nadająca się do ogrodów skalnych. W uprawie przeważnie występują formy szczepione na pniu (na podkładce wierzby innego gatunku).

Sposób uprawy

Nie wymaga specjalnej gleby, ani specjalnych zabiegów pielęgnacyjnych, konieczne jest jedynie systematyczne przycinanie zwieszających się pędów, by roślina zagęszczała się i ładnie wyglądała. Bywa atakowana przez mszyce. Można je zwalczać preparatami biologicznymi lub chemicznymi.

Przypisy

↑ Michael A.M.A. Ruggiero Michael A.M.A. i inni, A Higher Level Classification of All Living Organisms, „PLOS One”, 10 (4), 2015, art. nr e0119248, DOI: 10.1371/journal.pone.0119248, PMID: 25923521, PMCID: PMC4418965 [dostęp 2020-02-20] (ang.).
↑ Peter F.P.F. Stevens Peter F.P.F., Angiosperm Phylogeny Website, Missouri Botanical Garden, 2001– [dostęp 2009-12-10] (ang.).
↑ ^a ^b Lucjan Rutkowski: Klucz do oznaczania roślin naczyniowych Polski niżowej. Warszawa: Wyd. Naukowe PWN, 2006. ISBN 83-01-14342-8.
↑ Władysław Matuszkiewicz: Przewodnik do oznaczania zbiorowisk roślinnych Polski. Warszawa: Wyd. Naukowe PWN, 2006. ISBN 83-01-14439-4.

Bibliografia

W. Kulesza: Klucz do oznaczania drzew i krzewów. Warszawa: PWRiL, 1955.
Lucjan Rutkowski: Klucz do oznaczania roślin naczyniowych Polski niżowej. Warszawa: Wyd. Naukowe PWN, 2006. ISBN 83-01-14342-8.

[ruggiero-1] Michael A.M.A. Ruggiero Michael A.M.A. i inni, A Higher Level Classification of All Living Organisms, „PLOS One”, 10 (4), 2015, art. nr e0119248, DOI: 10.1371/journal.pone.0119248, PMID: 25923521, PMCID: PMC4418965 [dostęp 2020-02-20] (ang.).

[apweb-2] Peter F.P.F. Stevens Peter F.P.F., Angiosperm Phylogeny Website, Missouri Botanical Garden, 2001– [dostęp 2009-12-10] (ang.).

[A-3] Lucjan Rutkowski: Klucz do oznaczania roślin naczyniowych Polski niżowej. Warszawa: Wyd. Naukowe PWN, 2006. ISBN 83-01-14342-8.

[4] Władysław Matuszkiewicz: Przewodnik do oznaczania zbiorowisk roślinnych Polski. Warszawa: Wyd. Naukowe PWN, 2006. ISBN 83-01-14439-4.

[1]

[2]

[3]

[4]