Wierzba piaskowa
Kwiatostany żeńskie wierzby piaskowej | |||
Systematyka[1][2] | |||
Domena | |||
---|---|---|---|
Królestwo | |||
Podkrólestwo | |||
Nadgromada | |||
Gromada | |||
Podgromada | |||
Nadklasa | |||
Klasa | |||
Nadrząd | |||
Rząd | |||
Rodzina | |||
Rodzaj | |||
Gatunek | |||
Podgatunek |
wierzba piaskowa | ||
Nazwa systematyczna | |||
Salix repens subsp. arenaria (L.)Hiit. | |||
Synonimy | |||
|
Wierzba piaskowa (Salix repens subsp. arenaria (L.)Hiit.) – podgatunek wierzby płożącej[3]. Występuje w Azji i Europie. W Polsce roślina rzadka, dziko rośnie wyłącznie nad Bałtykiem. Uprawiana jako roślina ozdobna i czasami nieprawidłowo nazywana wierzbą argentyńską lub szwajcarską.
Morfologia[edytuj | edytuj kod]
- Pokrój
- Mały, płożący się krzew wysokości do 50 cm (wyjątkowo 100 cm).
- Pędy
- Brązowe gałęzie płożące się i podnoszące na końcach. Pączki oraz młode pędy całe silnie owłosione. Pączki ostro zakończone.
- Liście
- Eliptycznojajowate, o długości 1,5-2,5 cm i 0,5-1 cm szerokości. Są skórzaste i obustronnie gęsto srebrzyście owłosione. Z obu stron mają srebrzysty kolor, szczególnie intensywny na spodniej stronie. Mają zaokrąglone wierzchołki, gładkie brzegi i 5-8 par nerwów bocznych (słabo widocznych). Przy wysychaniu nie czernieją. Ich uszkowate przylistki długo utrzymują się.
- Kwiaty
- Roślina dwupienna. Kwiaty zebrane w kotki o dwubarwnych przysadkach; górą czarniawych, dołem jasnych. Kotki żeńskie wyrastają na szypułkach, mają jajowato-podługowaty kształt i długość 1,5-2 cm. Ich owłosione słupki o czerwonych znamionach osadzone są na słupku (krótszym od zalążni). Kotki męskie również mają dwubarwne przysadki. Ich kwiaty z jednym miodnikiem mają pręciki u nasady owłosione, o wolnych nitkach i pylnikach początkowo czerwonych, w czasie dojrzewania żółtych, a po przekwitnięciu brunatnych.
- Owoc
- Torebka o klapach spiralnie odwiniętych na zewnątrz.
Biologia i ekologia[edytuj | edytuj kod]
Siedlisko: wydmy nadmorskie. Chamefit lub fanerofit. W klasyfikacji zbiorowisk roślinnych gatunek charakterystyczny dla Ass. Carici-Empetretum[4]. Kwitnie od kwietnia do maja, jest rośliną owadopylną i miododajną. Nasiona rozsiewane przez wiatr.
Zmienność[edytuj | edytuj kod]
Czasami można spotkać różniące się od typowej formy mieszańce z gatunkami: w. borówkolistna, w. czerniejąca, w. iwa, w. płożąca, w. purpurowa, w. śnniada, w. uszata, w. wawrzynkowa, w. wiciowa. Mieszańce te przeważnie nie są odróżniane od mieszańców wierzby płożącej[3].
Zastosowanie[edytuj | edytuj kod]
- Roślina uprawna: uprawiana jako roślina ozdobna, szczególnie nadająca się do ogrodów skalnych. W uprawie przeważnie występują formy szczepione na pniu (na podkładce wierzby innego gatunku).
Sposób uprawy[edytuj | edytuj kod]
Nie wymaga specjalnej gleby, ani specjalnych zabiegów pielęgnacyjnych, konieczne jest jedynie systematyczne przycinanie zwieszających się pędów, by roślina zagęszczała się i ładnie wyglądała. Bywa atakowana przez mszyce. Można je zwalczać preparatami biologicznymi lub chemicznymi.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Michael A. Ruggiero i inni, A Higher Level Classification of All Living Organisms, „PLOS One”, 10 (4), 2015, art. nr e0119248, DOI: 10.1371/journal.pone.0119248, PMID: 25923521, PMCID: PMC4418965 [dostęp 2020-02-20] (ang.).
- ↑ Peter F. Stevens , Angiosperm Phylogeny Website, Missouri Botanical Garden, 2001– [dostęp 2009-12-10] (ang.).
- ↑ a b Lucjan Rutkowski: Klucz do oznaczania roślin naczyniowych Polski niżowej. Warszawa: Wyd. Naukowe PWN, 2006. ISBN 83-01-14342-8.
- ↑ Władysław Matuszkiewicz: Przewodnik do oznaczania zbiorowisk roślinnych Polski. Warszawa: Wyd. Naukowe PWN, 2006. ISBN 83-01-14439-4.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- W. Kulesza: Klucz do oznaczania drzew i krzewów. Warszawa: PWRiL, 1955.
- Lucjan Rutkowski: Klucz do oznaczania roślin naczyniowych Polski niżowej. Warszawa: Wyd. Naukowe PWN, 2006. ISBN 83-01-14342-8.