Wiktor Kemula
 Prof. Kemula wśród współpracowników, 1963 | |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
Wiktor Kemula (ur. 6 listopada 1902 w Izmaił, zm. 17 października 1985 w Warszawie) – polski chemik, uważany za twórcę polskiej szkoły polarografii.
Życiorys
Urodził się w polskiej rodzinie zamieszkałej w mieście Ismaił, leżącym w delcie Dunaju w pobliżu Morza Czarnego. Wcześnie stracił oboje rodziców. Mimo to ukończył szkołę średnią z wyróżnieniem i jako stypendysta rozpoczął 1921 studia na na Uniwersytecie Jana Kazimierza we Lwowie. Na trzecim roku studiów został zastępcą asystenta przy katedrze profesora Stanisława Tołłoczki (1868-1935). W wieku 25 lat uzyskał doktorat chemii.
W latach 1929-1930 odbywał staż naukowy u profesora Jaroslava Heyrovskiego na Uniwersytecie Karola w Pradze, a w latach 1930-1931 w Lipsku u profesorów Petera Debye’a i Fritza Weigerta (1876-1947). W latach 1936-1941 był profesorem chemii fizycznej na Uniwersytecie we Lwowie. 1936 został wybrany na członka Towarzystwa Naukowego we Lwowie. W okresie sowieckiej okupacji Lwowa nadal prowadził działalność naukową[1]. W okresie okupacji niemieckiej pracował w fabryce przemysłu spożywczego.
1 lipca 1945 roku został profesorem na Uniwersytecie Warszawskim. Był kierownikiem Zespołu Katedr Chemicznych. 1955 został wybrany na prezesa Polskiego Towarzystwa Chemicznego.
W roku 1968 przeszedł na emeryturę. Od 1952 roku był członkiem Polskiej Akademii Nauk. Był promotorem ponad 50 doktorantów.
Profesor Kemula jest wynalazcą elektrody o wiszącej kropli rtęci (hanging mercury drop electrode - HMDE). Przyczynił się do rozwoju chemii elektroanalitycznej, szczególnie polarografii.
W latach 1981-1985 był prezesem reaktywowanego Towarzystwa Naukowego Warszawskiego. 1 grudnia 1982 Uniwersytet Warszawski przyznał mu tytuł doktora honoris causa[2].
Był miłośnikiem muzyki poważnej, uprawiał czynnie muzykę kameralną. Zmarł podczas koncertu w warszawskim kościele św. Krzyża.
- ↑ "Nie tolerował na swoich wykładach „getta ławkowego", przyjmował Żydów na asystenturę. Nadało mu to opinię lewicowca. Gdy Lwów znalazł się pod okupacją sowiecką (1939-1941) - kontynuował zajęcia i badania na szybko ukrainizowanym Uniwersytecie." [w: Kwartalnik historii nauki i techniki: PAN, Tom 50,Wydania 1-2, 2005]
- ↑ Doktoraty HC. uw.edu.pl. [dostęp 21 lutego 2011].
Bibliografia
- Stanisław Tołłoczko, Wiktor Kemula: Chemia nieorganiczna z zasadami chemii ogólnej, Państwowe Wydawnictwo Naukowe, Warszawa, 1954, 1964, 1966, 1970
- Adam Hulanicki: Wiktor Kemula (1902–1985).