Wiktor Krupski

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Wiktor Krupski
Виктор Крупский
13 zwycięstw
ilustracja
pułkownik lotnictwa pułkownik lotnictwa
Data i miejsce urodzenia

21 grudnia 1921
Krzemieńczuk, Ukraińska SRR

Data i miejsce śmierci

10 września 2000
Orzeł, Rosja

Przebieg służby
Lata służby

1939–1946

Siły zbrojne

Armia Czerwona
Wojskowe Siły Powietrzne

Główne wojny i bitwy

II wojna światowa

Odznaczenia
Złota Gwiazda Bohatera Związku Radzieckiego
Order LeninaOrder Czerwonego SztandaruOrder Wojny Ojczyźnianej I klasyOrder Wojny Ojczyźnianej I klasyOrder Wojny Ojczyźnianej II klasyOrder Czerwonego Sztandaru PracyOrder Czerwonego Sztandaru PracyOrder Czerwonego Sztandaru PracyOrder Przyjaźni NarodówOrder Czerwonej Gwiazdy

Wiktor Iosifowicz Krupski (ros. Виктор Иосифович Крупский, ukr. Віктор Йосипович Крупський, ur. 21 grudnia 1921 w Krzemieńczuku, zm. 10 września 2000 w Orle) – radziecki lotnik wojskowy, major, Bohater Związku Radzieckiego (1943).

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się w ukraińskiej rodzinie robotniczej. Uczył się w technikum mechanicznym, później pracował w fabryce i uczył się w aeroklubie. W 1939 został powołany do Armii Czerwonej, w 1940 ukończył wojskową szkołę lotniczą w Czuhujiwie, służył w 163 rezerwowym pułku lotniczym Sił Powietrznych Leningradzkiego Okręgu Wojskowego. Od lipca 1941 uczestniczył w wojnie z Niemcami, został skierowany jako pilot do 147 pułku lotnictwa myśliwskiego Sił Powietrznych 14 Armii Frontu Karelskiego, brał udział w obronie Murmańska, w marcu 1942 został dowódcą klucza 760 pułku lotnictwa myśliwskiego, od 1942 należał do WKP(b). Został zastępcą dowódcy eskadry 760 pułku lotnictwa myśliwskiego 26 Armii Frontu Karelskiego w stopniu starszego porucznika, do lipca 1942 wykonał 240 lotów bojowych i brał udział w 23 walkach powietrznych, w których strącił osobiście 3 i w grupie 8 samolotów wroga. W grudniu 1942 objął dowództwo eskadry 20 gwardyjskiego pułku lotnictwa myśliwskiego, 25 marca 1943 w walce powietrznej został zestrzelony i ciężko ranny. Wrócił na front w lipcu 1944 i został pomocnikiem dowódcy 257 Mieszanej Dywizji Lotniczej 7 Armii Powietrznej Frontu Karelskiego, do końca wojny wykonał 330 lotów bojowych, strącił osobiście 10 i w grupie 9 samolotów wroga. W 1946 w stopniu majora został zwolniony do rezerwy z powodu stanu zdrowia, w 1952 ukończył Wyższą Szkołę Ministerstwa Zapasów ZSRR, został deputowanym do Rady Najwyższej RFSRR. Był zastępcą pełnomocnika Ministerstwa Zapasów w obwodzie połtawskim, od 1978 do 17 września 1985 był przewodniczącym Komitetu Wykonawczego Obwodu Orłowskiego. Otrzymał stopień pułkownika w stanie spoczynku. W 1996 otrzymał honorowe obywatelstwo Orła.

Odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

I medale.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Указ Президиума Верховного Совета СССР «О присвоении звания Героя Советского Союза начальствующему и рядовому составу Красной Армии» от 22 февраля 1943 года // Ведомости Верховного Совета Союза Советских Социалистических Республик : газета. — 1943. — 23 февраля (№ 9 (215)). — С. 1

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]