Willa „Holenderka” w Szczawnicy

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Willa „Holenderka” w Szczawnicy
Symbol zabytku nr rej. A-649 z 12 grudnia 1991 [A-1077/M]
Ilustracja
Willa Holenderka - widok z Placu Dietla
Państwo

 Polska

Miejscowość

Szczawnica

Adres

plac Dietla 7,
34-460 Szczawnica

Typ budynku

willa

Architekt

Józef Szalay

Inwestor

Józef Szalay

Kondygnacje

2

Ukończenie budowy

1855

Pierwszy właściciel

Józef Szalay

Kolejni właściciele

PAU, Adam Stadnicki

Położenie na mapie Szczawnicy
Mapa konturowa Szczawnicy, blisko centrum na dole znajduje się punkt z opisem „Szczawnica, willa Holenderka”
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, na dole nieco na prawo znajduje się punkt z opisem „Szczawnica, willa Holenderka”
Położenie na mapie województwa małopolskiego
Mapa konturowa województwa małopolskiego, na dole znajduje się punkt z opisem „Szczawnica, willa Holenderka”
Położenie na mapie powiatu nowotarskiego
Mapa konturowa powiatu nowotarskiego, po prawej nieco na dole znajduje się punkt z opisem „Szczawnica, willa Holenderka”
Położenie na mapie gminy Szczawnica
Mapa konturowa gminy Szczawnica, po lewej znajduje się punkt z opisem „Szczawnica, willa Holenderka”
Ziemia49°25′44,9″N 20°29′17,0″E/49,429139 20,488056

Willa „Holenderka” w Szczawnicy – zabytkowa willa w Szczawnicy, przy placu Józefa Dietla 7 – zamykająca, wraz z willą Pod Bogarodzicą i Domem nad Zdrojami, plac od północnej strony. Znajduje się u wylotu ul. Kowalczyk. W dobudowanej od północnej strony części znajduje się obecnie Muzeum Historii Uzdrowiska[1].

Pochodzenie nazwy[edytuj | edytuj kod]

Willę wybudowano – według planu Józefa Szalaya[2] w stylu holenderskim.

Historia[edytuj | edytuj kod]

Parter budynku został wybudowany z kamienia, a pierwsze piętro – muru pruskiego. Na parterze znajdowało się 1-pokojowe mieszkanko z alkową i kuchnią, a na I piętrze było 3-pokojowe mieszkanie z balkonem i przedpokojem.

Mieszkańcy i użytkownicy[edytuj | edytuj kod]

  • Od 1896 roku mieściły się w tym budynku biura Zakładu Zdrojowego.
  • Od końca XIX wieku przyjmował tu też znany lekarz z Krościenka nad Dunajcem – Rudolf Hammerschlag, a później, do 1939 roku – lekarz Roman Hammerschlag.
  • W czasie okupacji mieszkał w tym domu słynny lekarz, profesor Uniwersytetu Jagiellońskiego Władysław Szumowski (1875–1945) leczący szczawniczan od początku XX wieku.
  • W latach 1970–1990 na parterze mieściły się tu biura Państwowego Biura Podróży Orbis (tu kuracjusze kupowali m.in. bilety kolejowe na powrót ze Szczawnicy).

Muzeum Historii Uzdrowiska[edytuj | edytuj kod]

Powyżej Holenderki, po wschodniej stronie ulicy Kowalczyk jeszcze w połowie XX wieku mieściły się stajnie i wozownie. W latach 60. XX wieku na ich miejscu wybudowano rozlewnię wody mineralnej „Szczawniczanka” wraz ze składem butelek i opakowań. W latach 2007–2008 rozlewnia została rozebrana, a na jej miejscu wybudowano nowy budynek w stylu odpowiadającym „Holenderce”. Na parterze nowej willi mieści się udostępnione w 2010 roku Muzeum Historii Uzdrowiska, gromadzące eksponaty będące pamiątką i zapisem dziejów uzdrowiska, które przybliżają kuracjuszom tradycje, koloryt i specyfikę regionu. W muzeum organizowane są również czasowe wystawy i inne wydarzenia kulturalne.

Thermaleo Sp. z o.o.[edytuj | edytuj kod]

Nad muzeum, na piętrze nowego budynku mieszczą się biura spółki Thermaleo Sp. z o.o., która administruje rewitalizacją Szczawnicy. Jest to rodzinna spółka, założona przez prawnuków hrabiego Adama Stadnickiego, zarejestrowana w 2004 roku. Zadaniem Spółki jest „Stworzenie w Szczawnicy kurortu z pełną gamą zabiegów i dostępem do komfortowych sanatoriów; przygotowanie bogatego zaplecza infrastrukturalnego oraz szerokiej oferty kulturalnej”[3]. Prezesem zarządu Spółki jest Krzysztof Mańkowski, praprawnuk Stadnickiego.

Numeracja[edytuj | edytuj kod]

Dom ma adres „Plac Dietla 7”, ale według rejestru zabytków NID – 8.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Barbara Alina Węglarz: Spacerkiem po starej Szczawnicy i Rusi Szlachtowskiej. Wyd. 3. Pruszków: Oficyna Wydawnicza „Rewasz”, 2011, s. 141–142. ISBN 978-83-62460-17-5.