Wincenty Halska

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Wincenty Halska
Kostek
Data i miejsce urodzenia

2 października 1885
Klwów

Data śmierci

1965

Narodowość

polska

Odznaczenia
Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Niepodległości z Mieczami Srebrny Krzyż Zasługi

Wincenty Halska ps. „Kostek”, także jako Wincenty Kostek-Halska (ur. 2 października 1885 w Klwowie, zm. 1965[1]) – polski działacz niepodległościowy i emigracyjny.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Syn Franciszka i Małgorzaty ze Szczepaniaków. Ukończył wyższą szkołę przemysłowo-handlową. Od 1900 należał do PPS. W latach 1904–1907 był członkiem Organizacji Bojowej PPS, został jednym z siedmiu bojowców w kierowanej przez Bronisława Żukowskiego ps. „Harakiri” grupie, sformowanej z obszarów warszawskich dzielnic Wolska, Jerozolimska, Mokotowska i Dolna[2]. 21 marca 1905 wykonał zamach bombowy, w którym śmierć poniosło sześciu żołnierzy i żandarmów[3]. 25 marca 1905 dokonał nieudanego zamachu na oberpolicmajstra warszawskiego, płk. Karla Nolkena[4]. W październiku 1905 był jednym z przywódców Organizacji Techniczno-Bojowej PPS (zwanej potocznie milicją ludową, milicją robotniczą, lokalnymi oddziałami bojowymi). W 1907 zbiegł zagranicę (do Belgii) po aresztowaniu i ucieczce z fortu Ałeksieja[5]. Po I wojnie światowej był producentem broni. Wynalazł uniwersalną maszynę do obróbki metali, którą opatentował w Belgii, Francji i Niemczech. Pracował także społecznie wśród wychodźców polskich w Belgii, był m.in. prezesem Związku b. wojaków w Liège[6].

Po II wojnie światowej przebywał na emigracji w Wielkiej Brytanii. Był członkiem Rady Narodowej Rzeczypospolitej Polskiej u kresu kadencji III od 5 marca 1951 do 5 czerwca 1951, kadencji IV (1951–1953), następnie Rady Rzeczypospolitej Polskiej kadencji II (1958–1963) z ramienia Związku Socjalistów Polskich, III (1963–1968) z ramienia Polskiej Partii Socjalistycznej.

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Archiwum ruchu robotniczego, Tom 3, Książka i Wiedza., 1976, s. 79.
  2. ↑ Stanisław Andrzej Radek: Rewolucja w Warszawie 1904–1909. Warszawa: 1938, s. 70.
  3. ↑ Piotr Bojarski: Zamachowcy Piłsudskiego. wyborcza.pl, 2013-02-01. [dostęp 2017-05-26].
  4. ↑ Waldemar Potkański: Terroryzm na usługach ugrupowań lewicowych i anarchistycznych w Królestwie Polskim do 1914 roku. Warszawa: DiG, 2013, s. 296. ISBN 978-83-7181-894-3.
  5. ↑ „Niepodległość” czasopismo poświęcone dziejom polskich walk wyzwoleńczych w dobie popowstaniowej pod redakcją Leona Wasilewskiego Wydawnictwo Instytutu Badania Najnowszej Historii Polski, 1933, s. 302.
  6. ↑ a b M.P. z 1930 r. nr 149, poz. 224 „za zasługi na polu pracy narodowej i społecznej wśród wychodźtwa polskiego w Liège”.
  7. ↑ Komunikat o nadaniu Orderu Odrodzenia Polski. „Dziennik Ustaw Rzeczypospolitej Polskiej”, s. 4, Nr 1 z 19 stycznia 1971.  Zarządzeniem Prezydenta RP na Uchodźstwie z 26 października 1965 odznaczony „za wybitne zasługi dla Rzeczypospolitej Polskiej w długoletniej pracy niepodległościowej”.
  8. ↑ M.P. z 1931 r. nr 178, poz. 260 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Wincenty_Halska&oldid=71947570”