Wybory do Zgromadzenia Narodowego Republiki Konga w 2017 roku

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Wybory do Zgromadzenia Narodowego Republiki Konga w 2017 roku
Państwo

 Kongo

Rodzaj

wybory parlamentarne

Data przeprowadzenia

16 lipca 2017

Podstawa prawna

Konstytucja Konga

Głosowanie
poprzednie:
Wybory do Zgromadzenia Narodowego Republiki Konga 2012 roku 		następne:
Wybory do Zgromadzenia Narodowego Republiki Konga w 2022 roku
Kongo
Ten artykuł jest częścią serii:
Ustrój i polityka
Konga
Ustrój polityczny
Konstytucja
Władza ustawodawcza
Władza wykonawcza
Władza sądownicza
Kontrola państwowa
Finanse
Samorząd terytorialny
Partie polityczne
Wybory
Polityka zagraniczna

Wikiprojekt Polityka

Wybory do Zgromadzenia Narodowego Republiki Konga w 2017 roku – zarządzone na 16 lipca 2017 roku wybory do Zgromadzenia Narodowego w Kongu[1].

Tło[edytuj | edytuj kod]

W poprzednich wyborach parlamentarnych w 2012 roku partia Denisa Sassou-Nguesso, Kongijska Partia Pracy, zdobyła większość mandatów[2]. Rok wcześniej, w 2016 roku, w wyborach prezydenckich zwyciężył kandydat PCT – Denis Sassou-Nguesso[3]. W wyborach w 2017 roku PCT wystawiła kandydatów w 128 ze 151 okręgów wyborczych[4], natomiast w pozostałych okręgach, poza opozycją, startowali kandydaci z mniejszych partii wspierających obóz rządzący[2].

Panafrykański Związek na rzecz Demokracji Społecznej[5] zdecydował się zakwestionować wybory, wystawiając kandydatów tylko w 43 okręgach wyborczych. Taką liczbę kandydatów lider UPADS, Pascal Tsaty Mabiala, uzasadnił wzrostem kosztów rejestracji kandydatów. Guy-Brice Parfait Kolélas, który w wyborach prezydenckich w 2016 roku zajął drugie miejsce za Sassou Nguesso, również zdecydował się wziąć udział, tworząc nową partię, Związek Demokratów i Humanistów[5] (UDH-Yuki)[6]. UDH-Yuki wystawił swoich kandydatów w 31 okręgach wyborczych[4].

System elekcyjny[edytuj | edytuj kod]

W poprzednich wyborach w 2012 roku Zgromadzenie Narodowe miało 139 deputowanych[7]. Obecnie Zgromadzenie Narodowe składa się ze 151[8] deputowanych. Wybierani są na pięcioletnią kadencję[8], w dwóch turach, w 151 jednomandatowych okręgach wyborczych[9].

Bierne prawo wyborcze[edytuj | edytuj kod]

Bierne prawo wyborcze otrzymują osoby, które[9][10]:

  • mają co najmniej 25 lat,
  • są obywatelami kongijskimi,
  • posiadają wszystkie prawa obywatelskie i polityczne,
  • zamieszkują na terenie okręgu, z którego zgłosiły chęć kandydowania

W wyborach we wszystkich 151 okręgach wyborczych stanęło łącznie 711 kandydatów. Liczba zarejestrowanych wyborców wyniosła około 2,2 miliona, dla których wyznaczono 4386 lokali wyborczych[7].

Kampania wyborcza i przebieg wyborów[edytuj | edytuj kod]

Unia Afrykańska wysłała misję obserwującą wybory, na czele z byłym premierem Mali Django Sissoko[11]. Dzień wyborów, 16 lipca, minął bez większych incydentów, choć pojawiły się drobne opóźnienia w otwarciu lokali wyborczych i sugestie niskiej frekwencji. W Kellé, w departamencie Cuvette-Ouest, doszło do incydentu, w którym protestujący tymczasowo usunęli urny wyborcze, zarzucając faworyzowanie przez komisję wyborczą kandydata PCT[12]. 24 lipca, w dwóch okręgach wyborczych, Kellé i Kingoué odbyło się powtórzone głosowanie[13].

Z powodu przemocy, głosowanie nie odbyło się w 14 okręgach departamentu Pool[12].

Wyniki[edytuj | edytuj kod]

Wyniki pierwszej tury zostały ogłoszone 21 lipca, pokazały, że 93 kandydatów, w tym 70 kandydatów PCT, zdobyło swoje mandaty zdecydowaną większością głosów. 28 kandydatów do PCT zapewniło sobie miejsca w drugiej turze głosowania[14]. W opóźnionym głosowaniu w dwóch okręgach wyborczych, Kellé i Kingoué, 24 lipca, w pierwszej turze wybrano wszystkich kandydatów PCT[15]. Druga tura odbyła się 30 lipca[16].

Wyniki drugiej rundy ogłoszono w nocy z 2 na 3 sierpnia. Pokazały one, że PCT zdobyła 18 miejsc (co wraz z pierwszą turą dało w sumie 90 miejsc). UDH-Yuki i UPADS zajęły łącznie osiem miejsc[17].

Ostatecznie frekwencja wyniosła 44,44%[18].

Obecny podział mandatów[16]
Partia Miejsca
Kongijska Partia Pracy (Parti Congolais du Travail, PCT) 101
Panafrykański Związek na rzecz Demokracji Społecznej (Union Panafricaine pour la Démocratie Sociale, UPADS) 8
Związek Demokratów i Humanistów (Union des démocrates et humanistes-Yuki, UDH–Yuki) 8
Ruch Działań Odnowy (Mouvement Action Renouveau, MAR) 3
Rally for Democracy and Social Progress (Rassemblement pour la démocratie et le progrès social, RDPS) 3
Republican Dynamics for Development (DRD) 3
Union for a Popular Movement (UMP) 2
CRDP 1
Zgromadzenie Obywateli (Rassemblement des Citoyens, RC)[7] 1
Club 2002 – Party for the Unity of the Republic (PUR) 1
Patriotic Front (FP) 1
Związek Sił Demokratycznych (Union des Forces Démocratiques, UFD)[7] 1
La Chaîne 1
Movement for Democracy and Progress (Mouvement pour la démocratie et le progrès, MDP) 1
Party for Agreement and Political Action (PCAP) 1
Congress for Democracy and the Republic (CDR) 1
Party for Unity, Freedom and Progress (Pulp) 1
Republican Liberal Party (PRL) 1
National Movement for the Liberation of Congo (MNLC) 1
Razem 151

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Congo. Le premier tour des législatives fixé au 16 juillet | Africanews [online], web.archive.org, 3 lipca 2017 [dostęp 2020-08-22] [zarchiwizowane z adresu 2017-07-03].
  2. ↑ a b Carte. Les principaux duels des législatives au Congo-Brazzaville – Jeune Afrique [online], JeuneAfrique.com, 13 lipca 2017 [dostęp 2020-08-22] (fr.).
  3. ↑ Constitutional Court Raport [online], web.archive.org, 25 kwietnia 2016, s. 7 [dostęp 2020-08-18] [zarchiwizowane z adresu 2016-04-25].
  4. ↑ a b Congo: deux millions d’électeurs attendus pour les législatives | Africatime [online], web.archive.org, 23 października 2017 [dostęp 2020-08-22] [zarchiwizowane z adresu 2017-10-23].
  5. ↑ a b Kongo [online], Polska Agencja Prasowa SA [dostęp 2020-08-22] (pol.).
  6. ↑ Législatives au Congo-Brazzaville: « J’y vais… j’y vais pas? » – Jeune Afrique [online], JeuneAfrique.com, 5 lipca 2017 [dostęp 2020-08-22] (fr.).
  7. ↑ a b c d Quatre chiffres clés pour comprendre les législatives au Congo-Brazzaville – Jeune Afrique [online], JeuneAfrique.com, 15 lipca 2017 [dostęp 2020-08-23] (fr.).
  8. ↑ a b IPU PARLINE database: CONGO (Assemblée nationale), General information [online], archive.ipu.org [dostęp 2020-05-12].
  9. ↑ a b IPU PARLINE database: CONGO (Assemblée nationale), Electoral system [online], archive.ipu.org [dostęp 2020-05-12].
  10. ↑ Konstytucja Republiki Konga [online], www.servat.unibe.ch, art. 93 [dostęp 2020-05-12].
  11. ↑ Elections législatives et locales. Les observateurs de l’Union africaine reçus par Jean Claude Gakosso | adiac-congo.com: toute l’actualité du Bassin du Congo [online], www.adiac-congo.com [dostęp 2020-08-23].
  12. ↑ a b Congo: les élections législatives et locales se clôturent sans heurts | Africatime [online], web.archive.org, 29 kwietnia 2018 [dostęp 2020-08-23] [zarchiwizowane z adresu 2018-04-29].
  13. ↑ Elections partielles. Le vote s’est tenu dans le calme à Kéllé et Kingoué | adiac-congo.com: toute l’actualité du Bassin du Congo [online], www.adiac-congo.com [dostęp 2020-08-23].
  14. ↑ Elections législatives: Les résultats ont été publiés le 21 juillet | adiac-congo.com: toute l’actualité du Bassin du Congo [online], www.adiac-congo.com [dostęp 2020-08-23].
  15. ↑ Elections législatives partielles: Thierry Hobié et Jean Sibaly élus à Kellé et à Kingoué | adiac-congo.com: toute l’actualité du Bassin du Congo [online], www.adiac-congo.com [dostęp 2020-08-23].
  16. ↑ a b IPU PARLINE database: CONGO (Assemblée nationale), Last elections [online], archive.ipu.org [dostęp 2020-08-23].
  17. ↑ Congo/législatives: le parti du président obtient la majorité absolue | Africatime [online], web.archive.org, 29 kwietnia 2018 [dostęp 2020-08-23] [zarchiwizowane z adresu 2018-04-29].
  18. ↑ COMPTE RENDU DU CONSEIL DES MINISTRES DU LUNDI 07 AOUT 2017 | adiac-congo.com: toute l’actualité du Bassin du Congo [online], www.adiac-congo.com [dostęp 2020-08-23].
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Wybory_do_Zgromadzenia_Narodowego_Republiki_Konga_w_2017_roku&oldid=69778854”