Przejdź do zawartości

Wyrostek zębodołowy

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Prawa kość szczękowa człowieka. Wyrostek zębodołowy podpisany Alveolar process.

Wyrostek zębodołowy (łac. processus alveolaris) – część kości szczęki, w której osadzone są zęby. Zęby tkwią (wklinowanie) w zębodołach, oddzielonych od siebie przegrodami zębowymi. W zębodołach zębów wielokorzeniowych znajdują się również przegrody międzykorzeniowe[1].

Pojęcie „wyrostek zębodołowy” odnosi się jedynie do szczęki. Analogiczna część trzonu żuchwy, w której osadzone są zęby, nazywana jest częścią zębodołową (pars alveolaris)[1][2].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Adam Bochenek, Michał Reicher, Anatomia człowieka. Tom I. Anatomia ogólna. Kości, stawy i więzadła, mięśnie, wyd. XIII, Warszawa: Wydawnictwo Lekarskie PZWL, 2019, ISBN 978-83-200-4323-5.