Przejdź do zawartości

Władimir Amalicki

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Władimir Amalicki
Владимир Амалицкий
Ilustracja
Pełne imię i nazwisko

Władimir Prochorowicz Amalicki

Data i miejsce urodzenia

13 lipca 1859 lub 1860
Staryki koło Żytomierza

Data i miejsce śmierci

28 grudnia 1917
Kisłowodzk

Zawód, zajęcie

paleontolog i geolog, profesor

Alma Mater

Petersburski Uniwersytet Państwowy

Uczelnia

Petersburski Uniwersytet Państwowy, Uniwersytet Warszawski, Warszawski Instytut Politechniczny

Odznaczenia
Cesarski i Królewski Order Świętego Stanisława III klasy (Imperium Rosyjskie) Cesarski i Królewski Order Świętego Stanisława II klasy (Imperium Rosyjskie)

Władimir Prochorowicz Amalicki, ros. Владимир Прохорович Амалицкий (ur. 1 lipca?/13 lipca 1859 lub 1860 roku w majątku Staryki koło Żytomierza, zm. 15 grudnia?/28 grudnia 1917[1] w Kisłowodzku) – rosyjski paleontolog i geolog, profesor, badacz permskich małży i lądowych kręgowców.

Edukacja i kariera naukowa

[edytuj | edytuj kod]

W 1879 roku ukończył gimnazjum w Petersburgu, po czym podjął studia przyrodnicze na tamtejszym uniwersytecie ukończone w 1883 roku pracą nt. wykształcenia granitów w południowych rejonach Imperium Rosyjskiego[2]. W tymże roku podjął pracę na Uniwersytecie Petersburskim, gdzie pracował do 1886 roku, a później także w 1889 roku[3]. W 1887 roku uzyskał doktorat na bazie publikacji poświęconej wykształceniu permu w basenie ocko-wołżańskim[4]. Habilitację zrobił w 1892 roku na podstawie monografii dotyczącej fauny permu (słodkowodnych małży Antracosiidae)[5]. Od 1890 do 1915 roku był profesorem Uniwersytetu Warszawskiego, a od 1903 roku także profesorem geologii Warszawskiego Instytutu Politechnicznego[6]. W okresie 1904–1912 piastował stanowisko dziekana wydziału górniczego tej politechniki, a od 1908 roku do początku 1917 roku był dyrektorem uczelni (w związku z ofensywą wojsk niemieckich, od połowy 1915 roku wraz z Instytutem ewakuował się do Niżnego Nowogrodu, gdzie uczelnia wznowiła działalność nie zmieniając wówczas nazwy)[7].

W latach 1883–1885 (z przerwami) prowadził badania geologiczne i paleontologiczne w guberni niżnonowogrodzkiej koncentrując się zwłaszcza na osadach, których wiek na podstawie małży określił na perm[8]. Badał także tamtejsze utwory karbonu[8].

W okresie 1895–1897 i 1899-1901 (z przerwami także do 1905 roku) prowadził paleontologiczne badania terenowe w północnej części europejskiej Rosji w dorzeczu rzeki Dwiny[9]. Efektem tych prac było odkrycie i wydobycie kilkudziesięciu całych szkieletów gadów i płazów permskich, znacznie większej ilości mniej kompletnych zespołów lub pojedynczych kości oraz m.in. szczątków permskiej flory[10].

W 1903 roku odbył naukową podróż po części rosyjskiego wybrzeża Oceanu Arktycznego i po basenie rzeki Peczory[11].

Od 1908 do 1914 roku kontynuował prowadzenie i nadzorowanie wykopalisk paleontologicznych w basenie dwińskim, w rejonie m.in. Kotłasu[12].

Do głównych osiągnięć naukowych Amalickiego należało:

  1. udowodnienie pokrewieństwa późnopermskiej fauny lądowej i słodkowodnej kontynentów południowych (Gondwana) i północnych, co miało implikacje paleogeograficzne, wskazując na istnienie połączeń tych obszarów[13].
  2. odkrycie bogatej permskiej fauny małży i kręgowców lądowych, ustanowienie nowych taksonów[14]
  3. udowodnienie późnopermskiego wieku badanych osadów w północnej Rosji[15]

Kilka publikacji naukowych i raportów z badań Amalickiego ukazało się na bazie jego rękopisów już po śmierci badacza (ostatnia w 1931 roku)[16].

Niektóre ustanowione przez Amalickiego kopalne taksony

[edytuj | edytuj kod]

Życie prywatne

[edytuj | edytuj kod]

W 1890 roku ożenił się[4]. Żona Anna brała udział w jego badaniach naukowych, a po śmierci męża opublikowała kilka artykułów o nim lub jego podróżach badawczych[18].

Nagrody i uhonorowanie

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Pietuchow S.P. 2011, s. 57, 70.
  2. Pietuchow S.P. 2011, s. 59, 61.
  3. Pietuchow S.P. 2011, s. 61–62.
  4. a b Pietuchow S.P. 2011, s. 62.
  5. Pietuchow S.P. 2011, s. 57, 63.
  6. Pietuchow S.P. 2011, s. 58, 67.
  7. Pietuchow S.P. 2011, s. 67, 69, 70.
  8. a b Pietuchow S.P. 2011, s. 61–62.
  9. Pietuchow S.P. 2011, s. 64–66, 68.
  10. Pietuchow S.P. 2011, s. 57–72.
  11. Pietuchow S.P. 2011, s. 67.
  12. Pietuchow S.P. 2011, s. 68–69.
  13. Pietuchow S.P. 2011, s. 57, 64–65.
  14. Pietuchow S.P. 2011, s. 57, 64–66.
  15. Pietuchow S.P. 2011, s. 61, 62.
  16. a b Pietuchow S.P. 2011, s. 71.
  17. Ивахненко Михаил Федосьеви, 2001: Тетраподы Восточно-Европейского плакката – позднепалеозойского...”. Trudy RAN, Inst. Palieont., nr 283: s. 104–105
  18. Pietuchow S.P. 2011, s. 62, 71.
  19. Rusnord. [dostęp 2014-09-10]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-03-03)].

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]