Przejdź do zawartości

Władimir Siemiczastny

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Władimir Siemiczastny
Влади́мир Семича́стный
Ilustracja
Pełne imię i nazwisko

Władimir Jefimowicz Siemiczastny

Data i miejsce urodzenia

15 stycznia 1924
Grigoriewka

Data i miejsce śmierci

12 stycznia 2001
Moskwa

3. Przewodniczący Komitetu Bezpieczeństwa Państwowego ZSRR
Okres

od 13 listopada 1961
do 18 maja 1967

Przynależność polityczna

Komunistyczna Partia Związku Radzieckiego

Poprzednik

Aleksandr Szelepin

Następca

Jurij Andropow

podpis
Odznaczenia
Order Lenina Order Czerwonego Sztandaru Pracy Order Czerwonego Sztandaru Pracy Order Czerwonego Sztandaru Pracy

Władimir Jefimowicz Siemiczastny (ros.) Влади́мир Ефи́мович Семича́стный (ur. 15 stycznia 1924 we wsi Grigoriewka, zm. 12 stycznia 2001 w Moskwie) – radziecki polityk, przewodniczący Komitetu Bezpieczeństwa Państwowego ZSRR od listopada 1961 roku do maja 1967 roku.

1942–1943 sekretarz Centralnego Rejonowego Komitetu Komsomołu w Kemerowie, 1943–1944 sekretarz rejonowego komitetu Komsomołu w Krasnoarmijśku. Od 1944 w WKP(b), 1944–1946 kierownik wydziału obwodowego komitetu Komsomołu w mieście Stalino (obecnie Donieck), 1946–1947 sekretarz Komsomołu Ukrainy ds. Kadr, 1947–1950 I sekretarz KC Komsomołu Ukrainy, 21 listopada 1947 – 25 marca 1959 członek Biura KC Komsomołu Ukrainy, I 1950 – 19 kwietnia 1958 sekretarz KC Komsomołu. 25 lutego 1956 – 16 listopada 1964 kandydat na członka KC KPZR, 19 kwietnia 1958 – 25 marca 1959 I sekretarz KC Komsomołu. 17 marca – 21 sierpnia 1958 kierownik Wydziału Partyjnych Organów KC KPZR ds. sojuszniczych republik, sierpień 1959 – listopad 1961 II sekretarz KC Komunistycznej Partii Azerbejdżanu. 13 listopada 1961 – 18 maja 1967 przewodniczący KGB przy Radzie Ministrów ZSRR, 16 listopada 1964 – 30 marca 1971 członek KC KPZR. Od 1964 generał pułkownik. Od 29 maja 1967 I zastępca przewodniczącego Rady Ministrów Ukraińskiej SRR, od 1988 na emeryturze.

Odznaczenia

[edytuj | edytuj kod]

Odznaczony Orderem Lenina i trzema Orderami Czerwonego Sztandaru Pracy.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]