Przejdź do zawartości

Władysław Kakiet

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Władysław Kakiet
Duch
Ilustracja
Władysław Kakiet
sierżant sierżant
Data i miejsce urodzenia

18 kwietnia 1898
Stare Budy

Data i miejsce śmierci

13 sierpnia 1944
Warszawa

Przebieg służby
Siły zbrojne

Wojsko Polskie
Wojsko Polskie we Francji
Armia Krajowa

Jednostki

1 pułk piechoty Legionów
1 Dywizja Grenadierów

Główne wojny i bitwy

konflikt polsko-litewski
wojna polsko-bolszewicka
II wojna światowa
powstanie warszawskie

Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Walecznych (od 1941) Krzyż Wojenny 1939–1945 (Francja)

Władysław Kakiet (ur. 18 kwietnia 1898 w Starych Budach, zm. 13 sierpnia 1944 w Warszawie) – podoficer Wojska Polskiego w II Rzeczypospolitej, Wojska Polskiego we Francji i Armii Krajowej, powstaniec warszawski, kawaler Orderu Virtuti Militari.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Urodził się w rodzinie Szymona i Katarzyny z Paluchowskich[1][2]. Ukończył 3 klasy szkoły powszechnej i odbył praktyki malarskie w Żyrardowie. Po ukończeniu nauki utrzymywał się z drobnego handlu.

W 1918 wstąpił do Wojska Polskiego i otrzymał przydział do III batalionu 1 pułku piechoty Legionów. W czasie ofensywy wileńskiej został ranny pod Sypiniszkami[3]. W 1920 wziął udział w wyprawie kijowskiej, a później okresie odwrotu Wojsk Polskich walczył pod Borodzianką, Równem i nad Styrem, pod Białymstokiem, Lidą, Nowogródkiem, Stołpcami i Radoszkowicami. W sierpniu 1920 brawurowo zdobył bolszewicki ckm, otwierając swojej kompanii drogę do dalszego natarcia. Za czyn ten odznaczony został Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari[3].

Po zakończeniu działań wojennych, w stopniu sierżanta, został zwolniony do rezerwy. Początkowo pracował w Policji Państwowej w Warszawie, później jako robotnik oraz kierowca. Wrócił do Wojska Polskiego jako pracownik cywilny na stanowisko kierownika warsztatów samochodowych w Głównej Składnicy Uzbrojenia nr 1. Po klęsce wrześniowej przedostał się do Francji i służył w 1 Dywizji Grenadierów. Więziony przez Niemców w obozie pracy w Gródlitz, zbiegł i wrócił do Warszawy. Wziął udział w powstaniu warszawskim działając w kwatermistrzostwie. Zmarł z ran odniesionych w wyniku eksplozji czołgu-pułapki. Pochowany został na cmentarzu Powązkowskim w kwaterze batalionu „Wigry”[3].

Żonaty z Heleną Pawłowską, miał córki: Elżbietę (ur. 1936) i Małgorzatę (ur. 1943)[3].

Ordery i odznaczenia

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]