Xiantong si

Xiantong si 显通寺
Dafulinjiu si, Huayan si
	; Budynek Dawenshu
Państwo	Chiny
Miejscowość	Wutai Shan
Rodzaj klasztoru	klasztor buddyjski
Właściciel	Chińskie Stowarzyszenie Buddyjskie
Prowincja	Shanxi
Typ zakonu	męski
Materiał budowlany	drewno, cegły
Data budowy	ok. 68
	Położenie na mapie Chin Xiantong si 显通寺
	39°00′35″N 113°35′21″E/39,009722 113,589167
	Multimedia w Wikimedia Commons

Xiantong si (Klasztor Ukazania się, chiń. upr. 显通寺; chiń. trad. 顯通寺; pinyin Xiǎntōng sì) – chiński klasztor buddyjski położony w prowincji Shanxi, obok Baima si uważany za najstarszy klasztor w Chinach.

Historia klasztoru[edytuj | edytuj kod]

Klasztor Xiantong został wybudowany w I wieku w okresie panowania cesarza Minga ze wschodniej dynastii Han (25-220). Jest uważany za najstarszy klasztor w Chinach, na równi z Klasztorem Białego Konia (Baima si) w Luoyangu. Jest to także największy klasztor z pięciu słynnych klasztorów wybudowanych na górze Wutai (znanej także jako Qingliang). Położony jest u stóp szczytu Lingjiu. Jego pierwotną nazwą była Dafulinjiu si. Góra Wutai została "odkryta" w 68 roku przez dwóch misjonarzy i tłumaczy hinduskich Kaśjapamatangę (chiń. Shemoteng) i Dharmarakszę (chiń. Zhufalan), którym przypominała górę Sępa w Indiach (miejsce, w którym nauczał Budda) i wyprosili u cesarza Minga wybudowanie klasztoru.

Cesarz Xiaowen z północnej dynastii Wei (386-534) przebudował i rozbudował klasztor do dwunastu dziedzińców. Przed klasztorem znajdował się ogród, więc klasztor zwano także "Klasztorem Ogrodowym".

Około 784 r. do klasztoru przybył Chengguan, główny mistrz szkoły huayan i poprosił mnichów o wybudowanie pawilonu, w którym mógłby pisać swoje dzieła. Mnisi spełnili prośbę, co świadczy o wielkiej reputacji jaką się cieszył. Klasztor nosił wtedy nazwę Huayan. Chengguan przebywał na górze Wutai przez około 10 lat i stąd wzięło się jego nazwisko Qingliang^[1].

Klasztor został odbudowany przez mistrza chan Miaofenga Fudenga (1540-1612), który został jego opatem. Odbudowując klasztor Miaofeng wykorzystał rewolucyjną technikę budowlaną epoki Ming zwaną "bezbelkową" lub "nieograniczoną" (chin. wuliang dian). Budynki były murowane z cegły, a grube mury wspierały sklepienia łukowe i podniesione stropy bez wykorzystywania drewnianych ram. Do tej pory ten system wykorzystywano jedynie w grobowcach i pagodach. Z dwunastu znanych przykładów tej architektury, aż pięć pochodzi właśnie od Miaofenga^[2].

Obecnie w klasztorze znajduje się 400 pomieszczeń. Zostały one wybudowane w stylu naśladującym styl dynastii Ming i Qing. Klasztor zajmuje 80000 metrów kwadratowych powierzchni.

W klasztorze znajdują się trzy pawilony wykonane w okresie Ming (1368-1644) z czystej miedzi, na której wyryto ozdobne wzory będące tłem dla odlanych z brązu figurek buddyjskich. Nieco z boku znajdują się dwie pagody także z okresu Ming wykonane z brązu. Każda z nich ma osiem metrów wysokości. Pokryte są one odlanymi figurkami buddyjskimi, ozdobione wzorami i różnymi napisami.

Gmach Wulian (Bezbelkowy) jest wybudowany z cegieł - liczy siedem standardowych miar szerokości budynków i cztery - głębokości. Mimo że jest murowany naśladuje styl budynków drewnianych. Wewnątrz znajduje się posąg buddy Amitabhy.

W pagodzie Sutry Huayan jest przechowywany cenny jej egzemplarz.

Klasztor był wielokrotnie odnawiany i zmieniał nazwy. Ostatecznie w 1687 roku został nazwany klasztorem Xiantong za cesarza Kangxi z dynastii Qing.

Obecnie jest jednym ze 142 głównych klasztorów Chin.