Yung Chia (1990)

Yung Chia (永嘉)
	; „Yung Chia” w Zuoying w 2016 r.
Klasa	niszczyciel min
Typ	Yung Feng
Projekt	MWV 50
	Historia
Stocznia	Abeking & Rasmussen(inne języki), Lemwerder
Położenie stępki	14 września 1988
Wodowanie	26 kwietnia 1990
	Republika Chińska
Wejście do służby	12 lipca 1991
Los okrętu	w służbie (2019)
	Dane taktyczno-techniczne
Wyporność	lekka: 500 ton; pełna: 540 t
Długość	49,7 m
Szerokość	8,7 m
Zanurzenie	3,1 m
Materiał kadłuba	drewno
	Napęd
	2 silniki wysokoprężne o łącznej mocy 1,6 MW (2180 KM); 2 śruby
Prędkość	14 węzłów
Zasięg	3500 Mm przy 14 w.
	Sensory
	radar Decca, sonar TSM-2022
	Uzbrojenie
	początkowo: 2 wkm kal. 12,7 mm (2 x I)
	Wyposażenie
	2 pojazdy podwodne Pinguin
Załoga	45
	Multimedia w Wikimedia Commons

Yung Chia (永嘉) – tajwański niszczyciel min z lat 90. XX wieku, jedna z czterech zamówionych przez Tajwan jednostek typu Yung Feng. Okręt został zwodowany 26 kwietnia 1990 roku w niemieckiej stoczni Abeking & Rasmussen(inne języki) w Lemwerder, a do służby w marynarce wojennej Republiki Chińskiej wszedł 12 lipca 1991 roku. Jednostka nadal znajduje się w składzie floty i ma status operacyjny (stan na 2019 rok).

Projekt i budowa

Niszczyciele min typu Yung Feng zostały zamówione przez rząd Tajwanu w Niemczech w 1988 i 1989 roku w celu zastąpienia wyeksploatowanych trałowców pozyskanych z US Navy^[1]^[2]. Projekt nosił oznaczenie MWV 50^[3]^[4]. Aby uniknąć protestów władz Chińskiej Republiki Ludowej, formalnie jednostki miały być przeznaczone dla firmy CPC Corporation (zajmującej się handlem i wydobyciem ropy naftowej i gazu ziemnego) jako uniwersalne statki przeznaczone do obsługi platform wiertniczych, badań oceanograficznych, zwalczania pożarów, kontroli zanieczyszczeń oraz poszukiwań i ratownictwa^[1]^[2]. Jednostki zostały więc zbudowane jako cywilne, pomalowane na kolor niebieski (kadłub) i biały (nadbudówka); nie zainstalowano na nich uzbrojenia ani wyposażenia^[2]. Planowane zamówienie na kolejne osiem okrętów zostało anulowane z powodu skandalu związanego z ujawnieniem prawdziwego przeznaczenia jednostek^[1]^[2].

„Yung Chia” zbudowany został w stoczni Abeking & Rasmussen(inne języki) w Lemwerder^[1]^[2]. Stępkę okrętu położono 14 września 1988 roku, a zwodowany został 26 kwietnia 1990 roku^[2].

Dane taktyczno–techniczne

Okręt jest przybrzeżnym niszczycielem min z kadłubem wykonanym z drewna^[2]. Długość całkowita wynosi 49,7 metra, szerokość 8,7 metra, a zanurzenie 3,1 metra^[3]^[4]^[a]. Wyporność lekka wynosi 500 ton, a pełna 540 ton^[1]^[2]. Okręt napędzany jest przez dwa 8-cylindrowe silniki wysokoprężne MTU 8V 396 TB93 o łącznej mocy 1,6 MW (2180 KM), poruszające poprzez wały napędowe dwoma śrubami^[2]^[3]. Maksymalna prędkość jednostki wynosi 14 węzłów^[3]^[4]^[b]. Zasięg wynosi 3500 Mm przy prędkości 14 węzłów^[3]^[4]^[c].

Uzbrojenie artyleryjskie jednostki składało się początkowo z dwóch pojedynczych wielkokalibrowych karabinów maszynowych kalibru 12,7 mm L/90^[2]. Wyposażenie przeciwminowe stanowiły dwa pojazdy podwodne: Pinguin A1 i Pinguin B3^[2]. Wyposażenie radioelektroniczne obejmowało radar Decca(inne języki) oraz sonar kadłubowy TSM-2022^[2]^[3].

Załoga okrętu składa się z 5 oficerów i 40 podoficerów i marynarzy^[3]^[4].

Służba

Nieuzbrojony i pozbawiony wyposażenia przeciwminowego „Yung Chia” został przyjęty do służby w marynarce wojennej Republiki Chińskiej 12 lipca 1991 roku^[2]. Okręt otrzymał numer taktyczny 1302^[2]^[3]. Pełną gotowość bojową jednostka osiągnęła dopiero w 1995 roku, po montażu uzbrojenia i wyposażeniu w system wykrywania min Thomson Sintra IBIS V oraz pojazdy podwodne^[2]^[3].

W 1997 roku na pokładzie dziobowym jednostki zainstalowano pojedyncze działko T75 kal. 20 mm L/68^[2]. Po 2010 roku „Yung Chia” został poddany modernizacji, w wyniku której w miejsce sonaru TSM-2022 zainstalowano nowy SA 950 oraz zamiast pojazdu podwodnego Pinguin A1 dodano drugi Pinguin B3^[2]^[3]. Jednostka nadal znajduje się w składzie floty i ma status operacyjny (stan na 2019 rok)^[2].

Uwagi

↑ Gardiner i Chumbley 1996 ↓, s. 460 i Gogin 2019 ↓ podają, że szerokość okrętu wynosi 10,8 metra, a zanurzenie 2,8 metra.
↑ Gardiner i Chumbley 1996 ↓, s. 460 i Gogin 2019 ↓ podają, że prędkość maksymalna okrętu wynosi 15 węzłów.
↑ Gogin 2019 ↓ podaje, że zasięg okrętu wynosi 2500 Mm przy prędkości 12 węzłów.

Przypisy

↑ ^a ^b ^c ^d ^e Gardiner i Chumbley 1996 ↓, s. 460.
↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ ^j ^k ^l ^m ⁿ ^o ^p ^q ^r Gogin 2019 ↓.
↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ ^j Saunders 2004 ↓, s. 727.
↑ ^a ^b ^c ^d ^e Saunders 2009 ↓, s. 794.

Bibliografia

Robert Gardiner, Stephen Chumbley: Conway’s All The World’s Fighting Ships 1947-1995. Annapolis: Naval Institute Press, 1996. ISBN 1-55750-132-7. (ang.).
Ivan Gogin: YUNG FENG minehunters (1991). Navypedia. [dostęp 2020-01-15]. (ang.).
Stephen Saunders (red.): Jane’s Fighting Ships 2004-2005. London: Jane’s Information Group Ltd, 2004. ISBN 0-7106-2623-1. (ang.).
Stephen Saunders (red.): Jane’s Fighting Ships 2009-2010. London: Jane’s Information Group Ltd, 2009. ISBN 0-7106-2888-9. (ang.).

[5] Gardiner i Chumbley 1996 ↓, s. 460 i Gogin 2019 ↓ podają, że szerokość okrętu wynosi 10,8 metra, a zanurzenie 2,8 metra.

[6] Gardiner i Chumbley 1996 ↓, s. 460 i Gogin 2019 ↓ podają, że prędkość maksymalna okrętu wynosi 15 węzłów.

[7] Gogin 2019 ↓ podaje, że zasięg okrętu wynosi 2500 Mm przy prędkości 12 węzłów.

[CITEREFGardinerChumbley1996460-1] Gardiner i Chumbley 1996 ↓, s. 460.

[CITEREFGogin2019-2] ↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ ^j ^k ^l ^m ⁿ ^o ^p ^q ^r Gogin 2019 ↓.

[CITEREFSaunders2004727-3] ↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ ^j Saunders 2004 ↓, s. 727.

[CITEREFSaunders2009794-4] Saunders 2009 ↓, s. 794.

[1]

[2]

[3]

[4]

[a]

[b]

[c]