Yung Shun (1990)
_Shipped_at_No.7_East_Pier,_Zuoying_Naval_Base_20161112a.jpg) Jednostka siostrzana „Yung Shun” – „Yung Chia” w Zuoying w 2016 r. | |
| Klasa | |
|---|---|
| Typ | |
| Projekt |
MWV 50 |
| Historia | |
| Stocznia | |
| Położenie stępki |
23 marca 1989 |
| Wodowanie |
22 października 1990 |
 Republika Chińska
| |
| Wejście do służby |
12 lipca 1991 |
| Los okrętu |
w służbie (2019) |
| Dane taktyczno-techniczne | |
| Wyporność |
lekka: 500 ton |
| Długość |
49,7 m |
| Szerokość |
8,7 m |
| Zanurzenie |
3,1 m |
| Materiał kadłuba |
drewno |
| Napęd | |
| 2 silniki wysokoprężne o łącznej mocy 1,6 MW (2180 KM) 2 śruby | |
| Prędkość |
14 węzłów |
| Zasięg |
3500 Mm przy 14 w. |
| Sensory | |
| radar Decca, sonar TSM-2022 | |
| Uzbrojenie | |
| początkowo: 2 wkm kal. 12,7 mm (2 x I) | |
| Wyposażenie | |
| 2 pojazdy podwodne Pinguin | |
| Załoga |
45 |
Yung Shun (永順) – tajwański niszczyciel min z lat 90. XX wieku, jedna z czterech zamówionych przez Tajwan jednostek typu Yung Feng. Okręt został zwodowany 22 października 1990 roku w niemieckiej stoczni Abeking & Rasmussen w Lemwerder, a do służby w marynarce wojennej Republiki Chińskiej wszedł 12 lipca 1991 roku. Jednostka nadal znajduje się w składzie floty i ma status operacyjny (stan na 2019 rok).
Projekt i budowa[edytuj | edytuj kod]
Niszczyciele min typu Yung Feng zostały zamówione przez rząd Tajwanu w Niemczech w 1988 i 1989 roku w celu zastąpienia wyeksploatowanych trałowców pozyskanych z US Navy[1][2]. Projekt nosił oznaczenie MWV 50[3][4]. Aby uniknąć protestów władz Chińskiej Republiki Ludowej, formalnie jednostki miały być przeznaczone dla firmy CPC Corporation (zajmującej się handlem i wydobyciem ropy naftowej i gazu ziemnego) jako uniwersalne statki przeznaczone do obsługi platform wiertniczych, badań oceanograficznych, zwalczania pożarów, kontroli zanieczyszczeń oraz poszukiwań i ratownictwa[1][2]. Jednostki zostały więc zbudowane jako cywilne, pomalowane na kolor niebieski (kadłub) i biały (nadbudówka); nie zainstalowano na nich uzbrojenia ani wyposażenia[2]. Planowane zamówienie na kolejne osiem okrętów zostało anulowane z powodu skandalu związanego z ujawnieniem prawdziwego przeznaczenia jednostek[1][2].
„Yung Shun” zbudowany został w stoczni Abeking & Rasmussen w Lemwerder[1][2]. Stępkę okrętu położono 23 marca 1989 roku, a zwodowany został 22 października 1990 roku[2].
Dane taktyczno–techniczne[edytuj | edytuj kod]
Okręt jest przybrzeżnym niszczycielem min z kadłubem wykonanym z drewna[2]. Długość całkowita wynosi 49,7 metra, szerokość 8,7 metra, a zanurzenie 3,1 metra[3][4][a]. Wyporność lekka wynosi 500 ton, zaś pełna 540 ton[1][2]. Okręt napędzany jest przez dwa 8-cylindrowe silniki wysokoprężne MTU 8V 396 TB93 o łącznej mocy 1,6 MW (2180 KM), poruszające poprzez wały napędowe dwoma śrubami[2][3]. Maksymalna prędkość jednostki wynosi 14 węzłów[3][4][b]. Zasięg wynosi 3500 Mm przy prędkości 14 węzłów[3][4][c].
Uzbrojenie artyleryjskie jednostki składało się początkowo z dwóch pojedynczych wielkokalibrowych karabinów maszynowych kalibru 12,7 mm L/90[2]. Wyposażenie przeciwminowe stanowiły dwa pojazdy podwodne: Pinguin A1 i Pinguin B3[2]. Wyposażenie radioelektroniczne obejmowało radar Decca oraz sonar kadłubowy TSM-2022[2][3].
Załoga okrętu składa się z 5 oficerów i 40 podoficerów i marynarzy[3][4].
Służba[edytuj | edytuj kod]
Nieuzbrojony i pozbawiony wyposażenia przeciwminowego „Yung Shun” został przyjęty do służby w marynarce wojennej Republiki Chińskiej 12 lipca 1991 roku[2]. Okręt otrzymał numer taktyczny 1305[2][3]. Pełną gotowość bojową jednostka osiągnęła dopiero w 1995 roku, po montażu uzbrojenia i wyposażeniu w system wykrywania min Thomson Sintra IBIS V oraz pojazdy podwodne[2][3].
W 1997 roku na pokładzie dziobowym jednostki zainstalowano pojedyncze działko T75 kal. 20 mm L/68[2]. Po 2010 roku „Yung Shun” został poddany modernizacji, w wyniku której w miejsce sonaru TSM-2022 zainstalowano nowy SA 950 oraz zamiast pojazdu podwodnego Pinguin A1 dodano drugi Pinguin B3[2][3]. Jednostka nadal znajduje się w składzie floty i ma status operacyjny (stan na 2019 rok)[2].
Uwagi[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Gardiner i Chumbley 1996 ↓, s. 460 i Gogin 2019 ↓ podają, że szerokość okrętu wynosi 10,8 metra, a zanurzenie 2,8 metra.
- ↑ Gardiner i Chumbley 1996 ↓, s. 460 i Gogin 2019 ↓ podają, że prędkość maksymalna okrętu wynosi 15 węzłów.
- ↑ Gogin 2019 ↓ podaje, że zasięg okrętu wynosi 2500 Mm przy prędkości 12 węzłów.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Robert Gardiner, Stephen Chumbley: Conway’s All The World’s Fighting Ships 1947-1995. Annapolis: Naval Institute Press, 1996. ISBN 1-55750-132-7. (ang.).
- Ivan Gogin: YUNG FENG minehunters (1991). Navypedia. [dostęp 2020-01-15]. (ang.).
- Stephen Saunders (red.): Jane’s Fighting Ships 2004-2005. London: Jane’s Information Group Ltd, 2004. ISBN 0-7106-2623-1. (ang.).
- Stephen Saunders (red.): Jane’s Fighting Ships 2009-2010. London: Jane’s Information Group Ltd, 2009. ISBN 0-7106-2888-9. (ang.).
