Za wzgórzami

Za wzgórzami
După dealuri
Gatunek	dramat
Rok produkcji	2012
Data premiery	19 maja 2012; 22 lipca 2012 (Polska)
Kraj produkcji	Rumunia; Francja; Belgia
Język	rumuński
Czas trwania	150 min
Reżyseria	Cristian Mungiu
Scenariusz	Cristian Mungiu
Główne role	Cosmina Stratan; Cristina Flutur
Zdjęcia	Oleg Mutu
Scenografia	Calin Papura; Mihaela Poenaru
Kostiumy	Dana Paparuz
Montaż	Mircea Olteanu
Produkcja	Cristian Mungiu
Wytwórnia	Fonds Eurimages du Conseil de l’Europe; Les Films du Fleuve; Mandragora Movies; Mobra Films; Romanian National Center for Cinematography; Why Not Productions; Wild Bunch
Dystrybucja	Voodoo Films
	Strona internetowa

Za wzgórzami (rum. După dealuri) − rumuńsko-francusko-belgijski dramat filmowy z 2012 roku w reżyserii oraz według scenariusza Cristiana Mungiu. Scenariusz filmu oparto o książki Deadly Confession i Judges' Book autorstwa Tatiany Niculescu Bran.

Światowa premiera filmu odbyła się 19 maja 2012 podczas 65. MFF w Cannes, w ramach którego obraz brał udział w konkursie głównym^[1]. Na tymże festiwalu reżyser filmu otrzymał nagrodę za najlepszy scenariusz, a ex aequo Cristina Flutur i Cosmina Stratan - nagrodę dla najlepszej aktorki^[2].

Polska premiera filmu miała miejsce 22 lipca 2012 podczas 11. Międzynarodowego Festiwalu Filmowego „Nowe Horyzonty” we Wrocławiu^[3]. Następnie 4 sierpnia film zaprezentowany został w ramach 6. Festiwalu Filmu i Sztuki Dwa Brzegi^[4]. W Polsce zaczął być wyświetlany w kinach 1 marca 2013^[5].

Obraz był oficjalnym kandydatem Rumunii do Oscara za najlepszy film nieanglojęzyczny podczas 85. ceremonii wręczenia Oscarów^[6] ale nie uzyskał nominacji.

Fabuła

Alina i Voichiţa dorastały razem w sierocińcu. Dziewczyny połączyła przyjaźń, z czasem również miłość, jednak drogi ich się rozeszły. Alina wyjechała za chlebem do Niemiec, gdzie pracuje jako kelnerka, Voichiţa natomiast odnalazła spokój jako mniszka w klasztorze, na skraju niewielkiego miasteczka za wzgórzami. To tutaj właśnie przyjeżdża Alina, aby nakłonić Voichiţę do wyjazdu wraz z nią do Niemiec. Voichiţa waha się, wie, że jeżeli opuści klasztor, nie będzie mogła już tam wrócić; natomiast Alina, która nie wyobraża sobie ponownego rozstania z Voichiţą, kłamie, że chce wstąpić do zakonu, w rzeczywistości chce być blisko Voichiţy. Alina nie chce się jednak podporządkować regule klasztornej, ponadto dostaje ataków epilepsji, co przez władze klasztoru uznane zostaje za opętanie przez diabła. Pop postanawia przeprowadzić egzorcyzmy.

Odbiór i krytyka filmu

W Polsce Barbara Hollender pisała w „Rzeczpospolitej”, że „W tej historii młodych kobiet jest wszystko, co je otacza, co ukształtowało ich mentalność i sposób myślenia. Ale liczy się tu również delikatna opowieść o miłości i potrzebie bliskości”^[5]. Tadeusz Sobolewski z „Gazety Wyborczej” zwrócił uwagę, że Alina sprawuje władzę nad Voichitą, a łączy je „coś więcej niż przyjaźń - fizyczna zależność, przed którą Voichita się broni uciekając do klasztoru”, jednak jego zdaniem film nie osiąga mocy innego filmu Mungiu „4 miesięcy, 3 tygodni, 2 dni”, gdyż „to film pęknięty: przenikliwy w odsłanianiu patologii rzeczywistości”, ale też „pojawia się w nim tendencyjność w ukazaniu prawosławia”^[7].

Obsada

Cosmina Stratan jako Voichiţa
Cristina Flutur jako Alina
Valeriu Andriuță jako pop
Dana Tapalagă jako matka przełożona
Cătălina Harabagiu jako siostra Antonia
Gina Țandură jako siostra Iustina
Vica Agache jako siostra Elisabeta
Nora Covali jako siostra Pahomia
Dionisie Vitcu jako pani Valerică
Luminița Gheorghiu jako nauczycielka

i inni

Nagrody i nominacje

65. MFF w Cannes

nagroda za najlepszy scenariusz − Cristian Mungiu
nagroda dla najlepszej aktorki − Cosmina Stratan i Cristina Flutur
nominacja: Złota Palma − Cristian Mungiu

25. ceremonia wręczenia Europejskich Nagród Filmowych

nominacja: Najlepszy europejski scenarzysta − Cristian Mungiu

Przypisy

↑ Michał Walkiewicz: Wiemy, kto powalczy o Złotą Palmę w Cannes. Filmweb, 2012-04-19. [dostęp 2012-10-21]. (pol.).
↑ Marcin Pietrzyk: CANNES 2012: Michael Haneke po raz drugi zdobywa Złotą Palmę. Filmweb, 2012-05-27. [dostęp 2012-10-21]. (pol.).
↑ Marcin Pietrzyk: Reygadas, Carax, Mungiu na festiwalu Nowe Horyzonty. Filmweb, 2012-05-30. [dostęp 2012-10-21]. (pol.).
↑ Maciej Łuka, Michał Walkiewicz: DWA BRZEGI: Kotwica w górę!. Filmweb, 2012-08-05. [dostęp 2012-10-21]. (pol.).
↑ ^a ^b Barbara Hollender: Kino bez morału. Rzeczpospolita, 1 marca 2013. [dostęp 2013-03-01].
↑ Marcin Pietrzyk: OSCARY 2013: Cristian Mungiu raz jeszcze powalczy o statuetkę. Filmweb, 2012-09-11. [dostęp 2012-10-21]. (pol.).
↑ Tadeusz Sobolewski: Film „Za wzgórzami” Cristiana Mungiu. Bóg w niewoli człowieka. Gazeta Wyborcza, 4 marca 2013. [dostęp 2013-03-05].

Linki zewnętrzne

Oficjalna strona filmu. mobrafilms.ro. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-12-04)].
Za wzgórzami w bazie IMDb (ang.)
Za wzgórzami w bazie Filmweb

[1] Michał Walkiewicz: Wiemy, kto powalczy o Złotą Palmę w Cannes. Filmweb, 2012-04-19. [dostęp 2012-10-21]. (pol.).

[2] Marcin Pietrzyk: CANNES 2012: Michael Haneke po raz drugi zdobywa Złotą Palmę. Filmweb, 2012-05-27. [dostęp 2012-10-21]. (pol.).

[3] Marcin Pietrzyk: Reygadas, Carax, Mungiu na festiwalu Nowe Horyzonty. Filmweb, 2012-05-30. [dostęp 2012-10-21]. (pol.).

[4] Maciej Łuka, Michał Walkiewicz: DWA BRZEGI: Kotwica w górę!. Filmweb, 2012-08-05. [dostęp 2012-10-21]. (pol.).

[Rz-5] Barbara Hollender: Kino bez morału. Rzeczpospolita, 1 marca 2013. [dostęp 2013-03-01].

[6] Marcin Pietrzyk: OSCARY 2013: Cristian Mungiu raz jeszcze powalczy o statuetkę. Filmweb, 2012-09-11. [dostęp 2012-10-21]. (pol.).

[7] Tadeusz Sobolewski: Film „Za wzgórzami” Cristiana Mungiu. Bóg w niewoli człowieka. Gazeta Wyborcza, 4 marca 2013. [dostęp 2013-03-05].

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

2000-09	Zachód (2002) 4 miesiące, 3 tygodnie i 2 dni (2007) Opowieści Złotego Wieku (2009)
2010-19	Za wzgórzami (2012) Egzamin (2016)
2020-29	Prześwietlenie (2022)