Zbigniew Kupisiewicz

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Zbigniew Kupisiewicz
Data i miejsce urodzenia

19 września 1957
Przyrów

Odznaczenia
Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Wolności i Solidarności Złoty Krzyż Zasługi Medal Stulecia Odzyskanej Niepodległości

Zbigniew Piotr Kupisiewicz (ur. 19 września 1957 w Przyrowie koło Częstochowy[1]) – polski elektronik, działacz „Solidarności”, sygnatariusz Porozumień Sierpniowych.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

W 1977 roku ukończył Technikum Elektroniczne we Wrocławiu i podjął pracę jako elektronik w Hucie Katowice w Dąbrowie Górniczej. 29 sierpnia 1980 był uczestnikiem strajku w Hucie Katowice. Został wybrany przewodniczącym Komitetu Strajkowego na Wydziale Walcowni Dużej, następnie członkiem Prezydium Międzyzakładowego Huty, w którego imieniu 11 września 1980 roku podpisał wraz z reprezentującym stronę rządową Franciszkiem Kaimem Porozumienie Katowickie[2].

Był członkiem Prezydium Międzyzakładowej Komisji Robotniczej, następnie do końca 1980 Międzyzakładowego Komitetu Założycielskiego nowych związków zawodowych. Założył i był naczelnym redaktorem pisma „Wolny Związkowiec”. W styczniu 1981 był organizatorem I Ogólnopolskiego Zjazdu Redaktorów Prasy Związkowej w Dąbrowie Górniczej.

13 grudnia 1981 podjął strajk wraz z załogą Huty Katowice. Pełnił funkcję członka Strajkowego Kolegium Redakcyjnego „Wolnego Związkowca”. Po rozbiciu strajku, 23 grudnia 1981 został na terenie huty zatrzymany, przewieziony najpierw do Komendy Miejskiej MO w Będzinie, a następnie do aresztu śledczego w Katowicach, gdzie 5 stycznia 1982 roku, wyrokiem Sądu Wojewódzkiego w Katowicach, został skazany na pięć i pół roku więzienia[3]. W październiku 1982 zwolniony ze względu na stan zdrowia był hospitalizowany w Szpitalu Miejskim w Katowicach-Janowie.

Sąd Najwyższy w Warszawie po rozpoznaniu w dniu 21 stycznia 1993 sprawy Zbigniewa Kupisiewicza, z powodu rewizji nadzwyczajnej na korzyść oskarżonego (sygn. akt III KRN 235/92) od wyroku Sądu Wojewódzkiego w Katowicach z dnia 05 stycznia 1982 (sygn. IV K 280/81) oraz wyroku Sądu Wojewódzkiego w Katowicach z dnia 26 października 1982 (sygn. akt IV K 180/82), zmienił zaskarżone wyroki i uniewinnił go od popełnienia zarzucanego mu czynu[4].

We wrześniu 1989 został przywrócony do pracy w Hucie Katowice[5]. W latach 1990–1994 był radnym gminy Przyrów. W latach 1994–1995 był ponownie redaktorem naczelnym „Wolnego Związkowca”. Od 1 lutego 2010 jest pracownikiem ArcelorMittal Poland SA, obecnego właściciela Huty Katowice[6].

Odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi (2006)[7], Krzyżem Wolności i Solidarności (2011)[8], Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski (2020)[9] i Medalem Stulecia Odzyskanej Niepodległości[10].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Robert Dyja, Halina Żwirska, Zbigniew Kupisiewicz, „Encyklopedia Solidarności” [dostęp 2016-09-04].
  2. Łukasz Kamiński, Grzegorz Waligóra, NSZZ Solidarność, 1980–1989: Polska południowa, Instytut Pamięci Narodowej, Komisja Ścigania Zbrodni Przeciwko Narodowi Polskiemu, 2010, s. 174, ISBN 978-83-7629-175-8.
  3. Zdzisław Zwoźniak (red.), Zeszyty Historyczne Solidarności Regionu Śląsko-Dąbrowskiego, Katowce: Zarząd Regionu Śląsko-Dąbrowskiego NSZZ "Solidarność", 1996, s. 12.
  4. Zbigniew Kupisiewicz, „Biuletyn Informacji Publicznej Instytutu Pamięci Narodowej” [dostęp 2016-09-04] [zarchiwizowane z adresu 2016-09-16].
  5. Piotr Czartoryski-Sziler, Co zostało z kolebek „Solidarności”, „Nasz Dziennik”, www.naszdziennik.pl, 29 sierpnia 2015, ISSN 1429-4834 [dostęp 2016-09-04].
  6. Waldemar Żyszkiewicz, XXX-lecie Solidarności: Zapomniane porozumienie, „Tygodnik Solidarność”, 36, 3 września 2010, ISSN 0208-8045 [dostęp 2016-09-04].
  7. M.P. z 2006 r. nr 80, poz. 807
  8. M.P. z 2012 r. poz. 414
  9. M.P. z 2020 r. poz. 958
  10. Wręczenie odznaczeń działaczom Sekcji Krajowej Hutnictwa NSZZ „Solidarność” i Regionalnego Sekretariatu Przemysłu Metalowego NSZZ „Solidarność” [online], prezydent.pl [dostęp 2021-05-26].