Przejdź do zawartości

Zeberka białolica

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Zeberka białolica
Taeniopygia bichenovii[1]
(Vigors & Horsfield, 1827)
Ilustracja
Systematyka
Domena

eukarionty

Królestwo

zwierzęta

Typ

strunowce

Podtyp

kręgowce

Gromada

ptaki

Podgromada

Neornithes

Infragromada

ptaki neognatyczne

Rząd

wróblowe

Podrząd

śpiewające

Rodzina

astryldowate

Podrodzina

mniszki

Rodzaj

Taeniopygia

Gatunek

zeberka białolica

Synonimy
  • Fringilla Bichenovii Vigors & Horsfield, 1827[2]
  • Poephila bichenovii (Vigors & Horsfield, 1827)
Podgatunki
  • T. b. annulosa (Gould, 1840)
  • T. b. bichenovii (Vigors & Horsfield, 1827)
Kategoria zagrożenia (CKGZ)[3]

Zasięg występowania
Mapa występowania
Przybliżony zasięg występowania:

     T. b. annulosa

     populacja mieszana

     T. b. bichenovii

Zeberka białolica[4], amadynka białolica[5], astryld kratoskrzydły (Taeniopygia bichenovii) – gatunek małego ptaka z rodziny astryldowatych (Estrildidae). Zamieszkuje Australię, nie jest zagrożony wyginięciem.

Systematyka

[edytuj | edytuj kod]

Takson ten zwykle zaliczany jest do rodzaju Taeniopygia[2][3][4], ale Międzynarodowy Komitet Ornitologiczny (IOC) od 2020 umieszcza go w monotypowym rodzaju Stizoptera[6]. Wyróżniono dwa podgatunki T. bichenovii[2][4][6]:

  • zeberka czarnorzytna (T. bichenovii annulosa) – północno-zachodnia i północna Australia.
  • zeberka białolica (T. bichenovii bichenovii) – wschodnia Australia.

Morfologia

[edytuj | edytuj kod]

Długość ciała 10–11 cm; masa ciała 7–12 g[2].

Ekologia i zachowanie

[edytuj | edytuj kod]

Żywi się nasionami głównie traw i chwastów, jak również niewielkimi owadami i pająkami. Ptaki te żyją w małych stadach na sawannach porośniętych gęstymi zaroślami lub pojedynczymi drzewami, szczególnie licznie występują w okolicach wód, żyją przy ziemi, gdzie wyszukują nasion traw.

Kuliste gniazda budują na ziemi w gęstej trawie lub na niewielkiej wysokości w zaroślach. Samce posiadają ciemniejsze skrzydła oraz ogon. Samica składa od 4 do 6 białych jaj, z których po 11 dniach wylęgają się młode. Po 22–25 dniach młode opuszczają gniazdo i są jeszcze przez 14 dni karmione przez rodziców.

Status

[edytuj | edytuj kod]

Międzynarodowa Unia Ochrony Przyrody (IUCN) uznaje zeberkę białolicą za gatunek najmniejszej troski (LC, least concern) nieprzerwanie od 1988 (stan w 2020). Liczebność populacji nie została oszacowana, ale ptak ten opisywany jest jako pospolity lub lokalnie pospolity. Trend liczebności populacji uznaje się za stabilny[3].

W hodowli

[edytuj | edytuj kod]

Gatunek ten jest znany jako ptak hodowlany. Został sprowadzony do Europy w 1870. Łatwo rozmnaża się w niewoli.

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Taeniopygia bichenovii, [w:] Integrated Taxonomic Information System (ang.).
  2. a b c d Payne, R.: Double-barred Finch (Taeniopygia bichenovii). [w:] del Hoyo, J., Elliott, A., Sargatal, J., Christie, D.A. & de Juana, E. (red.). Handbook of the Birds of the World Alive [on-line]. 2019. [dostęp 2019-12-12].
  3. a b c Taeniopygia bichenovii, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species (ang.).
  4. a b c Systematyka i nazewnictwo polskie za: P. Mielczarek & M. Kuziemko: Rodzina: Estrildidae Bonaparte, 1850 - astryldowate - Waxbills (wersja: 2020-03-14). [w:] Kompletna lista ptaków świata [on-line]. Instytut Nauk o Środowisku Uniwersytetu Jagiellońskiego. [dostęp 2020-12-03].
  5. P. Mielczarek, W. Cichocki. Polskie nazewnictwo ptaków świata. „Notatki Ornitologiczne”. Tom 40, zeszyt specjalny, 1999. 
  6. a b F. Gill, D. Donsker & P. Rasmussen (red.): Waxbills, parrotfinches, munias, whydahs, Olive Warbler, accentors, pipits. IOC World Bird List (v10.2). [dostęp 2020-12-03]. (ang.).

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]