Zygmunt Najgebauer
| Data urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Zawód, zajęcie | |
| Odznaczenia | |
  
| |
Zygmunt Najgebauer (ur. 5 lutego 1911, zm. 24 marca 1977) – doktor nauk prawnych, sędzia.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Studia prawnicze ukończył na Uniwersytecie Mikołaja Kopernika w Toruniu. Stopień doktora nauk prawnych uzyskał w 1967 roku na tej samej uczelni[1], po obronie rozprawy doktorskiej na temat ławników ludowych w procesie karnym.
Do 1948 roku służył w Wojsku Polskim w stopniu porucznika. Następnie pracował na kierowniczych stanowiskach w administracji państwowej.
Od sierpnia 1957 roku rozpoczął pracę w wymiarze sprawiedliwości. Pełnił obowiązki wiceprezesa Sądu Powiatowego w Aleksandrowie Kujawskim, a następnie był sędzią w Toruniu. W okresie prac Komisji Kodyfikacyjnej był delegowany do Ministerstwa Sprawiedliwości.
Uczestniczył w pracy społecznej w Zrzeszeniu Prawników Polskich oraz Okręgowej Komisji Badania Zbrodni Hitlerowskich.
Za działalność społeczną i zawodową był odznaczony Srebrnym i Złotym Krzyżem Zasługi, Odznaką Grunwaldzką i innymi odznaczeniami.
Publikacje[edytuj | edytuj kod]
Dr. Zygmunt Najgebauer poświęcił swoje zainteresowania zawodowe prawu karnemu. W czasopismach prawniczych ogłosił wiele artykułów, komentarzy i przeglądów orzecznictwa w sprawach gospodarczych.
W dorobku naukowym posiadał trzy tomową „Bibliografię prawa i postępowania karnego”, którą napisał wraz z prof. dr hab. Feliksem Prusakiem[2].
Śmierć przerwała mu pracę nad czwartym tomem tej bibliografii.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Doktoraty na Wydziale Prawa i Administracji UMK w Toruniu. [dostęp 2010-06-22]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-03-04)]. (pol.).
- ↑ Openlibrary. [dostęp 2010-06-22]. (ang.).