Zygmunt Skoczyński

Zygmunt Skoczyński
Data i miejsce urodzenia	25 września 1917 ; Kijów
Data i miejsce śmierci	29 października 1964 ; Warszawa
	inżynier elektryk
Alma Mater	Politechnika Warszawska
	Odznaczenia
	;

Zygmunt Jan Skoczyński (ur. 25 września 1917 w Kijowie, zm. 29 października 1964 w Warszawie) – polski inżynier elektryk, profesor Instytutu Elektrotechniki i Politechniki Warszawskiej.

Życiorys

Urodził się w rodzinie Stefana (1882–1934), inżyniera mechanika, i Haliny z Haenselów^[1]. Absolwent X promocji (1935–1936) Szkoły Podchorążych Rezerwy Kawalerii w Grudziądzu^[2]. Praktykę odbył w 2 pułku szwoleżerów w Starogardzie^[2]. Na stopień podporucznika rezerwy został mianowany ze starszeństwem z 1 stycznia 1938 i 4. lokatą w korpusie oficerów kawalerii^[3]. W kampanii wrześniowej 1939 walczył razem ze starszym bratem, ppor. Jerzym Bohdanem jako dowódca plutonu w szwadronie marszowym nr 1 Pomorskiej Brygady Kawalerii^[4]. Dostał się do niemieckiej niewoli. Przebywał w Oflagach: XI B i II C Woldenberg^[5].

Absolwent Politechniki Warszawskiej. Współorganizator budowy Instytutu Elektrotechniki, od 1947 pracownik, a od 1958 jego dyrektor naczelny. Inicjator zbudowania Stacji Wielkich Mocy i działu techniki numerycznej z ośrodkiem obliczeniowym i własną maszyną cyfrową. Zajmował się także pracą naukowo-dydaktyczną w Katedrze Sieci i Układów Elektroenergetycznych Politechniki Warszawskiej. Z jego inicjatywy w 1949 zbudowano pierwszy w Polsce analizator sieciowy prądu stałego, pod jego kierunkiem dokonano obliczeń zwarciowych i następnie na analizatorze prądu zmiennego wykonano obliczenia rozpływów mocy, równowagi statycznej i dynamicznej układu energetycznego. Był on rzecznikiem nowoczesnych metod obliczeniowych w elektroenergetyce. Brał udział w pierwszych w Polsce zwarciowych próbach sieciowych, a także w opracowaniu koncepcji energetycznego układu zasilającego Warszawy. Opublikował wiele prac naukowych i artykułów^[6].

Był członkiem Głównej Komisji Energetyki przy Komitecie Nauki i Techniki, wiceprzewodniczącym Komitetu Elektrotechniki PAN, członkiem rad naukowych Instytutu Elektrotechniki i Instytutu Energetyki, przewodniczącym Komitetu 13. Międzynarodowej Konferencji Wielkich Sieci Elektrycznych (CIGRE). Przewodniczący Sekcji Przemysłu Elektrotechnicznego SEP (1962–1964)^[6].

Zmarł 29 października 1964 w Warszawie^[1], pochowany na cmentarzu Powązkowskim (kwatera D-6-13,14)^[7].

Ordery i odznaczenia

Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (1961)^[1]
Złoty Krzyż Zasługi (24 kwietnia 1954)^[8]
Medal 10-lecia Polski Ludowej (22 lipca 1955)^[9]

Nagrody

Nagroda Państwowa II stopnia (zespołowa) za opracowanie analizatorów dla potrzeb energetyki (1952)^[10]
Nagroda Państwowa III stopnia za monografię pt. Zwarcia w wysokonapięciowych układach elektroenergetycznych^[11]

Przypisy

↑ ^a ^b ^c Piłatowicz 1998 ↓, s. 222–223.
↑ ^a ^b Radomyski 1992 ↓, s. 73.
↑ Rybka i Stepan 2021 ↓, s. 313.
↑ Około-Kułak 1991 ↓, s. 394.
↑ Program „Straty osobowe i ofiary represji pod okupacją niemiecką”. Fundacja „Polsko-Niemieckie Pojednanie”. [dostęp 2023-11-13].
↑ ^a ^b Sylwetki profesorów [online], potempski.com [dostęp 2024-06-21] .
↑ Cmentarz Stare Powązki: KAROLINA SKOCZYŃSKA, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [dostęp 2024-04-07] .
↑ M.P. z 1954 r. nr 53, poz. 730 „za zasługi w pracy zawodowej w dziedzinie przemysłu maszynowego”.
↑ M.P. z 1955 r. nr 125, poz. 1624 - Uchwała Rady Państwa z dnia 22 lipca 1955 r. nr 0/1363 - na wniosek Ministra Szkolnictwa Wyższego.
↑ Uchwała Prezydium Rządu w sprawie przyznania nagród za osiągnięcia w dziedzinie nauki, postępu technicznego, literatury i sztuki za rok 1952. „Trybuna Ludu”. Rok V, Nr 203 (1265), s. 6, 23 lipca 1952. Warszawa: KC PZPR. [dostęp 2024-07-25].
↑ Nagrody Państwowe za osiągnięcia w dziedzinie nauki, postępu technicznego, literatury i sztuki. „Życie Warszawy”. Rok XII, Nr 173 (3656), s. 5, 22 lipca 1955. Warszawa: Instytut Prasy „Czytelnik”. [dostęp 2024-06-21].

Bibliografia

Jerzy Około-Kułak. Uwagi do książki „Księga kawalerii polskiej”. „Wojskowy Przegląd Historyczny”. 3–4 (137–138), 1991. Warszawa: Wojskowy Instytut Historyczny.
Stanisław Radomyski: Zarys historii Szkoły Podchorążych Rezerwy Kawalerii w Grudziądzu 1926–1939. Pruszków: Oficyna Wydawnicza „Ajaks”, 1992. ISBN 83-85621-06-7.
Józef Piłatowicz: Skoczyński Zygmunt (1917–1964). W: Polski Słownik Biograficzny. T. XXXVIII. Polska Akademia Nauk, 1998.
Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Awanse oficerskie w Wojsku Polskim 1935–1939. Wyd. 2 poszerzone. Warszawa: Wydawnictwo Tetragon Sp. z o.o., 2021. ISBN 978-83-66687-09-7.

[CITEREFPiłatowicz1998222–223-1] Piłatowicz 1998 ↓, s. 222–223.

[CITEREFRadomyski199273-2] Radomyski 1992 ↓, s. 73.

[CITEREFRybkaStepan2021313-3] Rybka i Stepan 2021 ↓, s. 313.

[CITEREFOkoło-Kułak1991394-4] Około-Kułak 1991 ↓, s. 394.

[straty-5] Program „Straty osobowe i ofiary represji pod okupacją niemiecką”. Fundacja „Polsko-Niemieckie Pojednanie”. [dostęp 2023-11-13].

[:0-6] Sylwetki profesorów [online], potempski.com [dostęp 2024-06-21] .

[7] Cmentarz Stare Powązki: KAROLINA SKOCZYŃSKA, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [dostęp 2024-04-07] .

[8] M.P. z 1954 r. nr 53, poz. 730 „za zasługi w pracy zawodowej w dziedzinie przemysłu maszynowego”.

[9] M.P. z 1955 r. nr 125, poz. 1624 - Uchwała Rady Państwa z dnia 22 lipca 1955 r. nr 0/1363 - na wniosek Ministra Szkolnictwa Wyższego.

[10] Uchwała Prezydium Rządu w sprawie przyznania nagród za osiągnięcia w dziedzinie nauki, postępu technicznego, literatury i sztuki za rok 1952. „Trybuna Ludu”. Rok V, Nr 203 (1265), s. 6, 23 lipca 1952. Warszawa: KC PZPR. [dostęp 2024-07-25].

[11] Nagrody Państwowe za osiągnięcia w dziedzinie nauki, postępu technicznego, literatury i sztuki. „Życie Warszawy”. Rok XII, Nr 173 (3656), s. 5, 22 lipca 1955. Warszawa: Instytut Prasy „Czytelnik”. [dostęp 2024-06-21].

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

[8]

[9]

[10]

[11]