Przejdź do zawartości

Ruch antyszczepionkowy: Różnice pomiędzy wersjami

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Usunięta treść Dodana treść
Ytabak (dyskusja | edycje)
Początek artykułu [wykorzystałem art. Szczepionka]
(Brak różnic)

Wersja z 19:49, 16 wrz 2018

Antyszczepionkowcy – ludzie opowiadający się za ograniczeniem lub zniesieniem obowiązku szczepień. W kontrowersji szczepionkowej opowiadają się po stronie głoszącej, że szczepionki są szkodliwe dla zdrowia.

Ilustracja z 1802, przedstawiająca ludzi z cechami krowimi, które zdaniem ówczesnych przeciwników szczepień miały się wykształcić po podaniu szczepienia na krowiankę

Początki ruchu antyszczepionkowego datują się na wiek XIX. Jednym krytyków szczepień był Alfred Russel Wallace, współodkrywca zjawiska doboru naturalnego. Między 1840 a 1853 w Wielkiej Brytanii wprowadzono kilka aktów prawnych nakładających na obywateli obowiązek szczepienia na ospę prawdziwą oraz kary za nieszczepienie. Niektórzy krytycy uznali to za naruszenie ich wolności[1]. W czasach współczesnych za moment przełomowy, w którym znowu przybrały na sile ruchy antyszczepionkowe, uznaje się środek lat 70. XX wieku, kiedy narosły kontrowersje wokół szczepionki DTP, która u 36 dzieci miała spowodować problemy neurologiczne. W 1974 w Wielkiej Brytanii utworzono Association of Parents of Vaccine Damaged Children, które odegrało ważną rolę w przykuwaniu uwagi do kontrowersji wokół szczepionki DTP. Do 1977 wyszczepialność dzieci w spadła z 77 do 33%. Niedługo potem nadeszły 3 epidemie krztuśca z ponad 100 tys. przypadków zachorowań, z czego 36 dzieci zmarło. W USA ruch antyszczepionkowy ponownie przybrał na sile w 1982, kiedy nagrodę Emmy dostał film DTP: Vaccination Roulette, w którym powiązano szczepionkę DTP (dokładniej komponent krztuścowy) z uszkodzeniami mózgu, drgawkami i cofaniem się w rozwoju. W 1996 Nelson Mandela rozpoczął kampanię Kick Polio Out of Africa; na tamten rok zaplanowano zaszczepienie 50 milionów dzieci. Kampania zakończyła się pomyślnie; liczba przypadków polio spadła z 350 tys. przypadków na całym świecie do niecałych 500 w 2001. W 2003 polityczni i religijni przywódcy w Nigerii rozpoczęli bojkot kampanii. W większości stanów trwał on krótko, jednak w Kano (północna Nigeria) utrzymał się przez 11 miesięcy. Wskutek tego polio dotarło do 15 krajów, w których zdążono już ogłosić całkowitą eradykację tej choroby[1]. Kolejnym punktem przełomowym była publikacja przez Wakefielda artykułu dotyczącego szczepionki MMR w 1998[2].

Wokół szczepień narosły liczne teorie spiskowe. Zdaniem ich zwolenników koncerny farmaceutyczne i rządy ukrywają dane dotyczące szczepień, by zrealizować swoje niecne plany. Według najpopularniejszych teorii spiskowych koncerny mają płacić badaczom, by ci fałszowali badania i polepszali statystyki na temat wydajności szczepień. Teorie spiskowe związane ze szczepieniami oddają niechęć i nieufność wobec badań naukowych dotyczących wydajności i bezpieczeństwa szczepionek. Często ich wyznawcy z podobnych pobudek wierzą także w inne teorie konspiracyjne, np. zaprzeczając globalnemu ociepleniu (denializm globalnego ocieplenia)[2]. Ogólnie wiara w jedną teorię spiskową zwiększa tendencję to przyjmowania innych teorii spiskowych, co psychologia opisuje jako monologiczny system przekonań bądź ogólną orientację spiskową[3]. Rodzice, którzy rozważają zaszczepienie dziecka, nierzadko szukają informacji w internecie; niekiedy najwyżej pozycjonowane są artykuły promujące antyszczepionkowe teorie spiskowe[2]. Według badań przyczyny, dla których rodzice szczepią dzieci lub nie, są złożone i wielowymiarowe. Ruch antyszczepionkowy sięga swą historią początku istnienia szczepień i, zdaniem badaczy, nie dojdzie do jego zniknięcia. Dzięki internetowi przybrał na sile, a jego postulaty docierają do większej liczby osób[1], co powoduje spadek wyszczepialności[2].

W Polsce w 2017 na skutek odmowy rodziców nie zaszczepiono ponad 26 tysięcy dzieci. Ocenia się, że w 2018 może być 40 tys. niezaszczepionych, a w 2019 ponad 50 tys. takich osób. Każdy rocznik dzieci w Polsce liczy ok. 400 tys. osób[4]

Interesy antyszczepionkowców w Sejmie RP reprezentuje powstały w lutym 2016 Zespół ds. Bezpieczeństwa Programu Szczepień Ochronnych Dzieci i Dorosłych stawiający sobie za cel m.in. krzewienie „rzetelnej wiedzy o szczepieniach”. Do Zespołu należą posłowie Paweł Skutecki, Jerzy Kozłowski, Piotr Liroy-Marzec, Wojciech Bakun. Współpracuje ze Stowarzyszeniem „STOP NOP”[5].

W lipcu 2018 do Sejmu RP obywatelski projekt ustawy znoszącej obowiązek szczepień, przygotowany przez Komitet Obywatelskiej Inicjatywy Ustawodawczej STOP NOP. Został on poparty przez 120 tys. osób[6].

Przypisy

  1. a b c Dubé E., Vivion M., MacDonald N.E. Vaccine hesitancy, vaccine refusal and the anti-vaccine movement: influence, impact and implications. „Expert Review of Vaccines”. 14 (1), s. 99–117, 2015. DOI: 10.1586/14760584.2015.964212. PMID: 25373435. 
  2. a b c d Daniel Jolley & Karen M. Douglas. The Effects of Anti-Vaccine Conspiracy Theories on Vaccination Intentions. „PLoS One”. 9 (2), 2014. PMCID: PMC3930676. 
  3. Monika Grzesiak-Feldman: Psychologia myślenia spiskowego. Warszawa: Wydawnictwa Uniwersytetu Warszawskiego, 2016, s. 35–42. ISBN 978-83-235-2207-2.
  4. Renata Kim: Dlaczego ludzie nie chcą szczepić dzieci?. newsweek.pl, 11 luty 2018. [dostęp 2018-09-16].
  5. Małgorzata Solecka: Czterech jeźdźców proepidemicznej apokalipsy. mp.pl, 9 luty 2016. [dostęp 2018-09-16].
  6. Kancelaria Sejmu sprawdza projekt ustawy antyszczepionkowej. mp.pl, 16 lipca 2018. [dostęp 2018-09-16].